FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Of wilt u dat niet weten?

Dagen later stond ik weer buiten, wat onwennig. Op welke straathoek verwachtte ik Jeroen of de man met een pistool in de aanslag, klaar om me toch nog om te leggen. Ik inspecteerde de omgeving en keerde daarna mijn gezicht naar de zon. Het was inmiddels juli, de hele stad had vakantie en lang kon ik niet meer rondlopen zonder herkend te worden. Mijn haren groeiden weer aan en de blonde kleur verdween snel. Ook was mijn verhaal wereldberoemd geworden: de jongen die van zijn kidnapper hield. Ikzelf vond het verhaal vergezocht en niet logisch. Toch was het een mediahype geworden en was de band weer mateloos populair. Net zoals toen Michael Jackson overleed, dacht ik. Ik lachte kort in mezelf en begon met mijn wandeling langs de grachten. Wat zou ik die gaan missen. Morgen gingen we terug naar Berlijn, eindelijk terug naar huis. Ik keek hoe bootjes af en aan vaarden en hun bestuurders genoten van het weer. Ik miste nog iets: Amber. In de nacht van het schot, zoals ik het zelf noemde, was ze spoorloos verdwenen, evenals haar zusje. Al dagen was de politie de stad aan het uitkammen opzoek naar hen. Geen resultaat.
Ik wandelde het park in en ging zitten onder een grote loofboom. Het mooiste zou zijn als Amber nu op me kwam aflopen en nooit meer zou gaan. Helaas. Ik steunde met mijn rug tegen de stam aan en bestudeerde de mensen.
Er waren veel gezinnen met kleine kinderen, grootouders en niet te vergeten de verliefde stelletjes. Hier en daar sleepte een verveelde puber zich achter zijn of haar ouders aan. Bij een van de vijver stond een groepje tieners, ze waren druk iets aan het bespreken. Tot ze mij opmerkten. Een meisje zwaaide, de rest gaapte me alleen aan. Ik was volgens mij herkend. Ik zwaaide vrolijk terug en keek weer naar de hemel. Als ze iets van mij moesten kwamen ze vanzelf.
Ik voelde iets in mijn zak vibreren: een telefoon. Ik pakte het ding en klapte hem open. Sms’je van Bill: ‘Kom je? Je moet nog iets zien voordat we vertrekken.’ Ik stond zuchtend op en liep langzaam naar de uitgang van het park. Ik wilde hier nog niet weg. Deze stad was mijn nieuwe huis geworden. Ik vond het heerlijk om langs de grachten te lopen, een beetje rond te hangen op het grote plein en rond te dolen door de vele winkelstraten. Deze stad was gezellig en er wachtte hier vast nog veel op me. Een terugzien met Amber bijvoorbeeld. Toch ging ik terug naar het hotel. Ik nam elk bankje, elke boom en elk huis in me op. Niks wilde ik vergeten. Een traan rolde over mijn wang en bijna liep ik onder een tram. Zelfs die krakende rotdingen zou ik gaan missen. Ik keek nog een keer naar de hemel, opzoek naar een klein beetje hoop. Hoop op een goede toekomst.
Ik sjokte de straten door tot ik het grote plein met daaraan mijn hotel weer zag. Ik nam nog een hap lucht en ging toen naar binnen. Een medewerker van Universal stond me al op te wachten in de hal. Waren ze soms bang dat ik de weg kwijt zou raken? De jongen glimlachte voorzichtig, blijkbaar was hij nieuw. Ik zond hem een dodelijke blik en begon de trappen op te lopen. Hij volgde me gekwetst en ik hoorde hem iets niet al te aardigs mompelen. Het maakte me niks meer uit. Boven moest ik nog een gang door en dan kwam ik bij onze gezamenlijke woonkamer. Ik slikte nog eenmaal en stapte toen naar binnen.
Alle hoofden draaiden zich naar mij toe. Ik keek over hen heen door het raam. ‘Kom zitten,’ zei David zacht. Ik ging zitten en keek vragend naar de mensen om mij heen. Ze zaten erbij alsof iemand net was overleden. Dat was ook zo. David keek nog een keer de kring rond voor hij begon te spreken: ‘De man waarover je het had is overleden, hij is dood aangetroffen in zijn huis.’ Ik slikte, maar reageerde niet. Hoe kon ik hier dan ook goed op reageren? Ergens in mij welde verdriet op, maar dat werd al snel onderdrukt door het idee dat hij Jeroen niet had gestopt toen die mij wilde vermoorden. ‘Oh,’ zei ik maar en ik staarde naar het rode, dikke tapijt. Er lagen geen antwoorden in, slechts hopen stof. ‘Jeroen hebben ze nog niet gevonden,’ ging David verder, ‘Maar ze zijn hard bezig. De hele wereld kent zijn gezicht, dus nergens is hij meer veilig. Binnen de kortste keren zit hij achter de tralies.’ ‘En Amber?’ vroeg ik. David schudde zijn hoofd. ‘Ze heeft zich nog niet gemeld, maar het komt wel goed. Amber keert terug in jouw leven.’ Van die laatste zin was ik niet heel zeker maar ik wilde David zo graag geloven dat ik hem niet tegensprak. ‘En het videomateriaal?’ vroeg ik. Ik wilde voorkomen dat al die uren film op Youtube kwamen en dat de hele wereld kon meekijken wat ik deed de hele dag. ‘Voor gezorgd,’ zei David, alsof hij het materiaal zelf vernietigd had, ‘De tapes en dvd’s zijn verbrand, niemand zal ze ooit nog zien.’ Ik begon weer een beetje te lachen. Over een paar uur zat ik in mijne nieuwe huis in Berlijn, mijn oude zou me te veel aan dit avontuur doen denken, en was alles weer bij het oude.

Reacties:

Whipple zei op 11 juli 2009 - 20:56:
mooi hoor!
ik ben benieuwd naar seizoen 2^^
laat me zeker weten wwaarneer het volgende seizoen begint ^^
xx

Sweetlady zei op 10 juli 2009 - 14:15:
Hoi..
Wouw arme Georg ik hoop wel dat hij Amber zal vinden
Nou ja mooi verhaal
als je weeer terug gaat snel verder

Eliros zei op 10 juli 2009 - 10:58:
Wowie... <3

Mooi einde van het seizoen (thank god dat er nog een seizoen komt ;D)...
Ga maar zo snel mogelijk (na dat je op vakantie geweest bent natuurlijk ;D) verder <3

xx