FanFic.nl

Sing it Out!

3. De Opdracht.

Een knarsend geluid kwam uit de microfoon van op het podium en het werd stil. Iedereen richtte z'n aandacht op de directeur die klaar stond om zijn uitleg te doen. Eerst kregen we een uitgebreide verwelkoming te horen, zoals elk jaar. Daarna ging hij verder met de jaaropdrachten.
'Zoals jullie waarschijnlijk allemaal weten werken jullie dit jaar naar de grote eindejaarsshow toe. Dat houd in dat, gedurende het jaar verscheidene opdrachten gegeven worden, en dat de leraars jullie evolutie op de voet zullen volgen. Er wordt verwacht dat jullie zoals elk jaar het beste van jezelf geven tijdens de lessen en bij het werken aan de opdrachten. Wanneer het schooljaar eindigt zullen jullie dan een eigen creatie neerzetten. Een jury zal jullie prestatie bekritiseren. Zij kiezen er één winnaar uit en die krijgt van ons een studiebeurs. Maar niet alleen dat is belangrijk natuurlijk. Vergeet niet dat er die avond heel wat belangrijke mensen in de zaal zullen zitten, mensen die heel wat over jullie toekomst kunnen beslissen.' Verschillende leerlingen begonnen onder elkaar te fluisteren. Ik kon alleen maar dromen over het moment dat ik voor dat publiek het beste van mezelf zou geven. Gelukkig hadden mijn vriendinnen en ik al iets gepland, we zouden performen met onze band, een nieuwe single maken en die dan voorbrengen. Als we zouden winnen dan deelden we de beurs gewoon. En we hoopten natuurlijk naast die beurs dat één van die “belangrijke mensen”� iets in ons zou zien. De directeur vroeg om het terug stil te maken en vertelde verder.
'Dit jaar is er wel een kleine aanpassing. We hebben het iets moeilijker gemaakt. Dit jaar zullen jullie in groepjes per twee of per vier optreden. Die groepjes werden vooraf gekozen en jullie leraren zullen ze zo dadelijk bekend maken. Dat wil zeggen dat je met die groep het hele jaar moet samenwerken. Oefenen gebeurt na de lesuren en vrijdag ‘s namiddags krijgen jullie vrij om te werken aan de eindejaarsopdracht. Zo, ik laat het woord aan jullie vakleraars en wens jullie nog veel plezier in het nieuwe schooljaar en veel succes met jullie eerste schooldag morgen!' Na een kort applausje lied de directeur het podium af. Niet veel later kwam dus ook mijn belangrijkste vakleraar aan bod, meneer Claus. Ik kreeg al les van hem vorig jaar dus herkende hem nog goed. Een kuchje klonk door de microfoon en hij begon met het voorlezen van de groepen. Ik kon alleen maar hopen dat ik met Merel zou samen zitten maar dat was nu ook al niet het geval. Ze was al afgeroepen voor groep 2 en zat samen me een ander meisje en twee jongens van onze klas.
‘Groep 4, Noa Demeyer en... Bill Kaulitz.’ Het leek alsof het duizend keer herhaald werd, de zin bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik had al lang geen aandacht meer voor de volgende groep en staarde verbaast voor me uit. Het idee alleen al dat ik elke vrijdagmiddag met hem zou moeten doorbrengen gaf me kriebels, om nog maar te zwijgen over al die uren na schooltijd. Jess riep me en ik werd heen en weer geschud.
‘Kom je? We gaan zo naar Ambers kamer.’
Ik schrok wakker uit mijn gedachten. 'Euhm,... ja, ga maar al. Ik moet even,… even-, laat me gewoon maar even. Ik kom zo wel.' De meiden keken me na toen ik na bijna de verkeerde kant van de zaal uit te lopen naar mijn leraar liep.
'Meneer! Meneer! Kan ik u even spreken?'
'Hé Noa, hoe was de vakantie?' vroeg hij vriendelijk.
'Euhm, ja goed! Maar...,' zei ik vluchtig. 'meneer, dit moet een vergissing zijn? Ik bedoel, ik en Bill tezamen… wij met z’n tweeën,’ Ik werd al misselijk als ik er alleen nog maar aan dacht. ‘U weet toch zo goed als ik dat- ,’
‘Exact! Ik weet dat het niet al te goed botert tussen jullie. Daarom vind ik het juist een prima idee dat jullie samenwerken. Het wordt eens hoog tijd dat die conflicten bijgelegd worden.’ Meneer Claus glimlachte alsof hij er trots op was dat hij zelf op zo’n goed idee gekomen was.
'Maar meneer,...' jammerde ik.
'Jeetje is het al zo laat?' zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste en op zijn horloge keek. 'Sorry Noa maar ik moet echt gaan! Het lukt vast wel met Bill, een goede zangeres moet met iedereen kunnen samenwerken. Misschien kan je nog wel wat van hem leren.' Met een knikje verdween hij weer uit de zaal. Na die mislukte poging om mijn leraar te overtuigen zat er dus niets anders op, ik moest en zou samenwerken met Bill Kaulitz.

Kwaad stormde ik uit de zaal en klopte hevig op de deur van Ambers kamer. Nog geen minuut later werd de deur geopend. Zonder nadenken stormde ik naar binnen en liet me vallen op het bed dat leeg was. Ik legde me op mijn rug, legde mijn handen op mijn hoofd en slaakte een diepe zucht. Jess was de eerste die naast me op bed kwam zitten.
'Het is die opdracht zeker?' De rest stond aandachtig te luisteren, wachtend tot ik mijn mond zou openen.
'Dat met Bill,... ik zie dat echt niet zitten. Hij zal alles voor me willen verpesten, en dan kan ik naar mijn carrière fluiten! Wat kan het hem nu schelen, hij is toch al bekend. Ik weet dat als Bill me ergens mee kan treiteren dat hij geen seconde zal twijfelen om dat te doen.' Ik moest moeite doen om na die waterval van woorden mijn tranen in te houden. Nu ik alles luidop had gezegd leek het nog erger dan in mijn gedachten. Mel legde haar hand troostend op de mijne.
'Hé meid, het komt wel goed.'
'Ik weet dat Bill erg kan zijn, maar zoiets zou hij toch nooit doen.' ging Merel verder.
'Ik hoop het maar!' riep ik op een iets fellere toon.
'En trouwens Noa, je gaat die kerel je carrière toch niet laten verpesten! Je kan het best, mét of zonder hem.' Jess trok me weer recht en gaf me een dikke knuffel.
'Ja girl! Doe gewoon je eigen ding!' zei Amber. Uiteindelijk werd het een groepsknuffel. Ik voelde me nadien al veel beter. Ik droogde mijn tranen en stopte met snikken. Wat had ik geluk met met zulke vriendinnen.

Reacties: