FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

28. Valentijns-interview

Snel zet ik Tom z’n pet nog wat beter op mijn hoofd en loop dan met Ashley naar beneden. Tom, Sam, Bill en Jacob zitten/liggen in de zetels in de lobby op ons te wachten, David is er nog niet. Ashley ploft meteen op Jacob z’n schoot, het gaat weer goed tussen die twee. Ashley heeft me alles verteld wat er gisterenavond gebeurd is en ik vind het echt zo lief van Jacob. Eerlijk gezegd vind ik Tom nog een tikkeltje liever maar dat zal gewoon aan mij liggen. Ik wil net op Tom z’n schoot gaan zitten als David de lift komt uit gelopen. “Meekomen!”� roept hij gehaast. “Geen handtekeningen, we zijn al laat.”� Ik draai met mijn ogen, wiens schuld is het dat we laat zijn? Niet de onze, David is diegene die te laat is. Ik loop na David het hotel uit en voel meteen een hand rond de mijne. Geruststellend kijk ik op naar Tom z’n gezicht, hem wil ik niet verliezen. “We vertellen toch niet teveel details?”� vraagt hij voor de zekerheid als we in het busje zitten dat ons naar het interview brengt. “We zeggen gewoon dat het heel gezellig was.”� antwoord ik rustig. Meer moeten ze echt niet weten, ze hebben al veel te veel details over onze relatie gekregen. Niet iedereen moet weten wat Tom en ik gisterenavond gedaan hebben. Ik hoop wel dat er geen foto’s zijn van Ashley en mij toen we dat lingeriesetje gingen kopen, dan zouden ze pas dingen gaan denken. “Mensen, na dit interview hebben jullie een uur om jullie koffers te maken.”� zegt David en draait zich naar ons om. “Na het concert rijden we meteen door met de bus.”� Pruilend leg ik mijn hoofd op Tom zijn schouder. Dat wordt dus op de bus slapen en slapen op de bus betekent alleen slapen, zonder Tom tegen me aan. Tom beseft ook dat we vanavond niet samen slapen en slaat zijn armen stevig om me heen. Ik sluit mijn ogen en open ze pas terug als we aankomen bij het gebouw waar de interview zal plaatsvinden. Als ik uit heb busje stap, laat ik mijn vingers verstrengelen met die van Tom en leg mijn hoofd even op zijn schouder, even terugdenken aan gisterenavond. Eigenlijk was het echt geweldig. Nu weet ik wel dat lingeriesetjes niet gezond zijn voor Tom, hij was echt uitgeput. Ik vond het wel grappig maar ook wel een beetje pijnlijk, hij beet zomaar in mijn schouder en dat 2 keer dan nog. Hoofdschuddend loop ik naast Tom naar binnen. “Waar denk je nu weer aan?”� vraagt Tom als we samen in een zetel ploffen. “Gisterenavond.”� antwoord ik mompelend maar toch met een grijns. “Geen lingeriesetjes meer voor jou.”� fluister ik geniepig in zijn oor en gil even als Tom zachtjes in mijn oor bijt. “Doe toch maar wel.”� fluistert hij terug en bijt nog een keer in mijn oor. Ik schud mijn hoofd en kijk naar Sam en Bill die blijkbaar ook een gezellige Valentijn hebben gehad. Bill zit op Sam z’n schoot, beide met een verliefde grijns op hun gezicht. Sam heeft zijn armen om Bill geslagen en drukt af en toe een kusje op zijn wang. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Sam mag dan mijn broer niet zijn, het voelt nog steeds zo en ik zal hem blijven beschouwen als mijn broer. Ik kijk terug naar Tom als die me ook op zijn schoot trekt en zijn lippen even in mijn nek drukt. In mijn nek ‘siert’ er nog altijd die zuigzoen die Tom daar eergisteren gezet heeft. Ik probeer er altijd mijn haar voor te hangen, niemand moet die zuigzoen zien. Niemand heeft hem eigenlijk al opgemerkt dus mijn haar valt steeds goed. Hopelijk blijft hij daar niet te lang meer staan, ik erger me er een beetje aan. Ik neem Tom z’n hand en pruts met zijn vingers, wachten op een interviewer is soms echt saai. Uiteindelijk komt de interviewer toch binnen en geeft hij ons allemaal een hand. Opeens voel ik een helse pijn aan mijn achterhoofd, op de plaats waar ik met mijn hoofd tegen die kast gebotst ben een paar maanden geleden. Even grijp ik naar mijn achterhoofd maar negeer daarna de pijn, ik moet me op de vragen van de interviewer concentreren.***pov. Tom:Ik merk dat Lot even naar haar achterhoofd grijpt, haar gezicht in een pijnlijke grimas. Al snel kijkt ze me glimlachend aan en antwoordt dan op een vraag van de interviewer. Ik kijk haar even bedenkelijk aan, er zal toch niks verkeerd zijn met haar hoofd? Ik weet maar al te goed dat ze op die plaats tegen die kast gebotst is toen Lila haar aanviel. “Lot, gaat het?”� vraag ik dan toch na een kwartiertje. Ondertussen heeft ze al een paar keer naar haar hoofd gegrepen dus ben ik best wel bezorgd. “Gewoon een beetje hoofdpijn.”� antwoordt ze met een glimlach maar ik geloof haar niet. Ik wil niet dat ze terug in het ziekenhuis belandt, zeker niet nu. Ik word echt ongerust als Lot zich aan mijn vest vastklampt. “Lot, ben je zeker dat het gaat?”� vraag ik nog eens. Haar ogen draaien de hele tijd weg, dat maakt me nog bezorgder. Ik doe teken naar David dat Lot niet in orde is. Deze doet de interviewer meteen stoppen en komt ongerust naar me toegelopen. “Haar ogen draaien steeds weg en volgens mij doet haar achterhoofd pijn.”� leg ik hem uit. Lot grijpt mijn vest stevig vast maar haar greep wordt slapper als haar ogen langzaam sluiten. “Lot, blijf bij me.”� Ik sla haar in haar gezicht maar het helpt niet. “David, doe iets!”� roep ik in paniek. David grist zijn gsm uit zijn broekzak en belt een ambulance. “Lot!”� Ik blijf in haar gezicht slaan maar het heeft nog steeds geen effect. “Ambulance is onderweg.”� deelt David mee en loopt alvast naar buiten om de mensen van de ambulance te tonen waar ze moeten zijn. Ondertussen is het me niet gelukt om Lot bij bewustzijn te houden, ze ligt levenloos in mijn armen. Ashley, Jacob, Bill en Sam staren me alleen maar aan, niet wetend wat te doen. Als de ambulanciers binnenstormen wil ik Lot eerst niet loslaten maar David haalt me bij haar weg. “Je kan meerijden.”� zegt hij. “Ik kom wel achter met de rest.”� Ik knik en sprint achter Lot aan die in de ambulance geduwd wordt. Bijtend op mijn lip ga ik naast haar zitten en neem haar hand vast, ik wil haar niet verliezen. We hebben nog zoveel te doen samen. We gaan trouwen, we gaan een gezin starten. Dat laatste is nog niet voor meteen maar ik ben er zeker van dat ik met Lot kinderen wil en met niemand anders. Bijna snikkend sluit ik mijn ogen tot de deuren van de ambulance opengaan en Lot spoed wordt binnengereden. Ik strompel erachteraan, ik doe geen moeite om nu al te vragen hoe het met haar gaat want ik weet dat ze me dat niet kunnen zeggen. Iemand achter de balie zegt me dat ik in de wachtkamer moet wachten op meer nieuws dus doe ik maar wat me gezegd wordt. Ik ga in de wachtkamer zitten en wacht. Ik wacht lang… Na een kwartiertje komen David en de rest bij me zitten. Ze zeggen niks, ze weten ook dat het nutteloos is om te vragen of er al nieuws is. We zitten met z’n allen in de wachtkamer, wachtend op nieuws dat maar niet komt. Na een uur heb ik al mijn nagels al afgebeten, iedereen op de zenuwen gewerkt met mijn zenuwachtig zijn en 5 keer aan een dokter gevraagd hoe het met Lot is, zonder resultaat. Na 3 uur werd ik gek. Ik wil weten wat er aan de hand is met Lot en wel nu meteen. “Tom, rustig.”� Bill komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Hij heeft makkelijk praten, zijn verloofde ligt niet op spoed. Ik zeg niks, ik zou toch alleen maar dingen zeggen waarvan ik later spijt krijg. Als er iemand de wachtkamer inkomt spring ik als eerste recht. “En?”� vraag ik onmiddellijk. “Ze had een bloedklonter in haar hersenen.”� Oh help, dat klinkt niet goed. “We hebben hem kunnen stoppen. Gelukkig waren we er op tijd bij, anders was het anders afgelopen.”� Ik haal opgelucht adem, Lot gaat dit overleven. “Bedankt, Tom.”� Glimlachend geeft David me een knuffel. “Dankzij jou gaat mijn dochter dit overleven.”� “We houden haar wel in een kunstmatige coma zodat ze goed kan herstellen.”� voegt de dokter er nog aan toe. Ik knik alleen maar, ik ben al blij dat ze er door komt. “Weet iemand van jullie of ze soms een vriendje heeft?”� vraagt de dokter nog voor hij naar buiten wil gaan. “Euh ja,”� Ik steek voorzichtig mijn hand op, “dat ben ik.”� “Kan ik je even spreken?”� Ik knik verdwaasd en loop mee naar buiten. “Het is moeilijk om dit te zeggen maar,”� begint de dokter als we buiten staan, “je vriendin is zwanger.”� WAT?! “Hoe kan dat? Je kan dat toch niet zien na 1 dag?”� vraag ik verbaasd. “En ze gebruikt de pil…we doen het nooit zonder condoom, ik vergeet dat nooit.”� “Ze is al 3 weken zwanger.”� De dokter legt zijn hand op mijn schouder. “Het spijt me.”� “Maar dat kan zeker niet!”� roep ik uit. “Ze heeft een paar dagen geleden abortus gepleegd, ze heeft er een pil voor genomen. Dat heeft ze me zelf verteld.”� Geschrokken ga ik zitten en steek een sigaret op. Lot zwanger? Ik dacht echt dat ze die pil genomen had, dat heeft ze me toch gezegd. Ze zou toch niet liegen. “Het kan zijn dat die pil niet werkt.”� zegt de dokter voorzichtig. “Als ze uit haar coma ontwaakt kunnen jullie beslissen wat jullie gaan doen.”� Wanneer ontwaakt ze?”� vraag ik meteen. “Binnen een paar dagen halen we haar uit die kunstmatige coma.”� antwoordt de dokter nog en loopt terug naar binnen. Ik neem een flinke haal van mijn sigaret, ik kan het nog steeds niet geloven. Lot is gewoon zwanger, nog steeds. Ik had het niet eens door. Ze heeft geen last van humeurwisselingen, veel eten of vaak kotsen. Ik trap mijn sigaret uit en loop ook het ziekenhuis terug in. Lot wordt net naar een kamer gereden. Ze ziet er net zo uit als toen ze door Lila in elkaar geslagen was, verschrikkelijk dus. Ik hoopte dat ik haar nooit meer zo zou zien.***De afgelopen dagen heb ik de hele tijd bij Lot gezeten. Ik heb nog steeds geen idee hoe ik haar ga vertellen dat ze nog steeds zwanger is. De rest van de tour is afgelast, iedereen krijgt zijn ticket terugbetaald. Het waren nog 2 weken maar Lot moet herstellen van die bloedklonter in haar hersenen. Ik stond erop dat de tour afgelast werd. Het is erg voor de fans maar ik wil alleen maar het beste voor Lot en ik denk dat de fans dat begrijpen. Ze hebben al verschillende kaartjes gestuurd om hun steun te betuigen en te zeggen dat ze hopen dat Lot snel hersteld. Ik vind het lief van hen dat ze niet kwaad zijn omdat de tour afgelast is. We hebben fantastische fans, dat besef ik nu. Als er 2 verpleegsters en een dokter de kamer inkomen loop ik snel naar buiten. Ik weet wat ze gaan doen. Ze gaan Lot uit die kunstmatige coma halen, die verdomde kunstmatige coma. IJsberend loop ik door de gang. Roken mag hier niet dus dat kan ik al niet doen tegen de stress. Wat kan ik dan wel doen? Naar buiten gaan om te roken wil ik niet, ik wil meteen bij Lot als ze ontwaakt. Na 10 minuutjes mag ik terug naar binnen. Mijn hart slaat even sneller als ik Lot zie. Haar ogen zijn open maar verbaasd. “Hey, liefje.”� glimlach ik zacht. “Je bent terug.”� Ik ga naast haar op het bed zitten en neem haar hand vast. “Ik moet je iets vragen.”� Ik kan het beter nu doen dan ermee wachten. “Vraag maar.”� Lot knijpt even in mijn hand, ik weet dat ze gaat schrikken als ze dit te weten komt. “Ben je zeker dat je die pil voor abortus genomen hebt?”� vraag ik voorzichtig en Lot knikt. “Heel zeker, David was erbij.”� Ik geloof haar, ze liegt niet. “Waarom wil je dat weten?”� vraagt Lot nieuwsgierig maar toch voorzichtig. “Een paar dagen geleden wou de dokter me even alleen spreken en hij vertelde me dat…”� Oké, nu komt het. Verpest het niet, Tom, doe het rustig. “Hij vertelde me dat je zwanger bent, al 3 weken.”� Ik zeg het zo zacht maar Lot heeft me wel verstaan. “Die pil heeft niet gewerkt.”� mompelt ze met tranen in haar ogen. “Die pil heeft niet gewerkt.”� Ook met tranen in mijn ogen ga ik naast Lot op het bed zitten en neem haar hand wat steviger vast. Stille tranen rollen over haar wangen, ze is er echt kapot van. “Lot?”� Vragend kijk ik haar aan. “We moeten beslissen wat we gaan doen.”� Ik zeg het zo zacht mogelijk zodat het niet dwingend klinkt. “Ik…ik…”�Snikkend slaat Lot haar armen om me heen. “Ik kan geen kind doden.”� snikt ze dan uiteindelijk. Dat snap ik maar al te goed maar hoe zit het dan met de band en met de fans? Ze zullen flippen als ze te weten komen dat Lot zwanger is. En de pers? Die zal wel een sappig verhaal schrijven, ik mag er niet aan denken. “Ik wou die pil eigenlijk totaal niet nemen maar ik dacht dat jij ging flippen als je hoorde dat ik zwanger was.”� Lot kijkt me met tranen in haar ogen aan, haar make-up is helemaal uitgelopen maar dat is wel het minste van haar zorgen. “Dus je hebt die pil niet genomen?”� vraag ik fluisterend. “Jawel, het moest maar nu ik erover nadenk wou ik dat ik het niet gedaan had.”� “Wil je het houden?”� Voorzichtig leg ik mijn hand op Lot haar buik. “Ik zou heel graag willen.”� antwoordt Lot. “Maar het kan niet. De fans zullen geshockt zijn, de pers zal ons belagen, de band zal niet verder kunnen.”� Snel leg ik mijn vinger op haar lippen. “Denk niet aan wat die mensen daarvan zouden vinden.”� fluister ik. “Denk aan jezelf. Wat wil jij?”� “Ik wil het gewoon houden.”� antwoordt ze bijna onhoorbaar. “Dan houden we het.”� glimlach ik zachtjes. Snikkend geeft Lot me een knuffel. “Ik ga even naar David bellen, zeggen dat je wakker bent.”� zeg ik en sta op van het bed maar Lot trekt me terug naast haar om haar lippen op de mijne te drukken. “Snel terugkomen.”� fluistert ze nog.

Reacties:

KaulitzFreak zei op 13 juli 2009 - 22:10:
OOOH, tommy is zoo lief!!! <33

en maar goed dat alles weer goed was!!!!

Snel verder!!!!