FanFic.nl

Sing it Out!

5. Wie zoekt die vind.

De bel weergalmde door de gangen. Plots schrok ik wakker. Slaapdronken keek ik op de klok om er achter te komen dat het al negen uur ’s morgens was. Ik vloekte binnensmonds. De hele nacht had ik nagedacht, over Bill en wat er gisteravond was gebeurd. Met als gevolg dat ik zo verstrooid was dat ik helemaal vergat mijn wekker te zetten. Ik sprong uit bed en haastte me naar de badkamer. Terwijl ik al hinkend door de kamer liep en mijn schoen aan wilde doen, zocht ik naar mijn rugzak. “Aha, gevonden!”� Hinkend liep ik naar de plaats waar men rugzak stond maar verloor mijn evenwicht en belandde plat op de grond. Een kreun ontsnapte uit mijn mond. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ik te laat was, nu zou ik ook nog eens met een paar blauwe plekken binnenkomen. Ik griste een koekje mee, stopte het half in m’n mond en spurtte dan de kamer uit.

Het was verre van een warme verwelkoming. De hele klas stond naar me te gapen alsof ik één of ander dier uit de zoo was. Op dat moment wilde ik nog liever door de grond zakken dan hier te blijven staan. Nog nooit was ik te laat gekomen in de les en ik bedacht me meteen dat dit ook de laatste keer zou zijn.
'Noa, neem je spullen en ga maar snel zitten.' zei meneer Brooks consequent. Zo laks als meneer Claus was zo streng was hij. Je kan je waarschijnlijk wel voorstellen bij wie je het liefst te laat zou komen. Mijn leraar was dus echt niet blij met mijn blunder. Ik geloof dat ik nog nooit zo snel naar mijn plaats ben gelopen, hopend dat iedereen dit voorval zo snel mogelijk zou vergeten. Merel zat zoals altijd naast me en glimlachte. Daarna probeerde we weer verder de les te volgen. Eerst durfde ik geen enkele kant meer opkijken. Ik was bang dat ze me nog altijd even starend zouden aankijken als daarnet. Maar toen ik van mijn boek even opkeek was alles weer zoals daarvoor. Ik merkte dat Bill enkele rijen verder, schuin voor me zat. Zijn hoofd steunde op zijn handen terwijl hij naar zijn boek keek. Met een zucht leunde hij naar achter. Hij had er blijkbaar ook geen zin in. Notenleer was niet zijn favoriete vak. Dat had ik na al die jaren dat ik bij hem in de klas zat wel door. Zijn blik dwaalde door de klas toen hij plotseling de mijne kruiste. Ik kon niet snel genoeg naar mijn handboek kijken. Ik raapte al mijn boeken bij elkaar en haastte me uit het klaslokaal toen even later de bel ging. Ik had geen zin om hem vandaag nog eens tegen te komen.

'Hé No!' Een zwaaiend meisje liep naar me toe. Ze loodste zich door de hele massa leerlingen naar mijn kluisje.
'Zeg euhm, zag je Amber soms?'
'Nee Jess, die heb ik niet gezien. Heb je ze nodig?'
'Ja eigenlijk wel, ik wilde haar wat vragen en-, hé, sinds wanneer draag jij dat groene armbandje niet meer?' onderbrak ze ineens haar verhaal. Verstomd keek ik naar mijn pols. Het groene, gevlochten armbandje was weg. Jess wist dat ik het nooit zomaar uit zou doen. Ik droeg het altijd al want het betekende veel voor me omdat ik het kreeg van een vriendin van thuis. Ik deed met haar heel de lagere school en we waren al zoveel jaar vriendinnen. Toen ik besliste om naar de academie te gaan wist ik dat ik haar moest achterlaten. Daarom gaf ze me dat armbandje. Iris -zo noemt ze- heeft er ook eentje. Zo waren we toch altijd op de één of andere manier samen. Ik keek weer naar mijn pols en zag dat er inderdaad geen armband te bekennen was.
'Hoe kan dat nu? Ik weet zeker dat ik hem gisteren nog aan had en,... het concertgebouw! Natuurlijk.' zei ik.
'Wat is er met het concertgebouw?' vroeg Jess verwondert.
'Ik denk dat ik weet waar ik hem achtergelaten heb.' zei ik opgelucht. Ik liet Jess achter bij de kluisjes en ging er vandoor.

Het was inmiddels een uur later en eveneens al zover gekomen dat ik op handen en voeten de achterste rij in het concertgebouw af ging op zoek naar mijn armbandje.
'Zocht je iets?' De stem deed me enorm schrikken en ik botste met mijn hoofd tegen het stoeltje waar ik net onder gekropen was.
‘Verdomme Bill, doe iemand anders schrikken!’ Ik zag dat hij moeite moest doen om zijn lach in te houden.
‘Mag ik vragen wat jij nu tegenwoordig ook al onder stoelen doet?’ vroeg hij zo serieus mogelijk.
'Ik ben gewoon iets kwijt ja!' Ik probeerde hem te negeren (vrij moeilijk met zo’n ego) en zocht gewoon verder.
'Van gisteravond zeker?' Ik kwam snel weer rechtop te staan. Bill grijnsde. Hij had me gezien. Ik was er zo zeker van geweest dat ik perfect onopgemerkt de deur weer terug was uitgeglipt. Blijkbaar was het toch niet zo goed gelukt als ik dacht. Bill kwam plots zo dicht tegen me aan staan dat er nauwelijks tien cm tussen zijn hoofd en het mijne waren. Ik wist opeens niet meer wat ik nu eigenlijk wilde zeggen.
‘Ik heb je wel gezien.’ Fluisterde hij in mijn oor. Hij maakte me nerveus en ongemakkelijk.
‘En nu over dat ding dat je zoekt,’ ging hij verder, ‘Is het misschien groen, hangen er pareltjes aan en kan je het om je arm doen?’ Mijn ogen werden groot. Van alle andere leerlingen die mijn armbandje hadden kunnen vinden was het dat schepsel geworden die hem gevonden had.
‘Zocht je zoiets misschien?’ Zijn zelfingenomen grijns werd alleen nog maar groter.
‘Wat heb je met mijn armbandje gedaan?!’
‘Ik heb het gevonden. Onder de stoel waar je gisteren zat.’ Ik vond het zo dom dat ik zo naïef geweest was om te denken dat hij me niet gezien had.
'Waarom heb je het dan niet meteen teruggegeven?' Hij verbrak het oogcontact, wendde zijn gezicht af en er ontsnapte een klein zuchtje over zijn lippen.
‘Ik wilde je het gezichtsverlies besparen.’ En Bill grijnsde weer. 'Eigenlijk zou je me moeten bedanken, “Dankje Bill, dat je mijn armbandje hebt gevonden.”�’
'Dat zou je wel willen hé. Nou, dacht het niet Kaulitz! En geef me nu mijn armband terug!'
Hij haalde het armbandje uit zijn achterzak. Als ik geweten had dat het zich al die tijd daar bevond. In plaats van het terug te geven ging hield hij zijn hand hoger zodat er niet meer bij kon. Ik probeerde het nog een aantal keer door omhoog te springen, het was nutteloos. En ik voelde me dom, heel erg dom. Bill vond het wel amusant.
'Wat deed je hier eigenlijk gisteravond?' vroeg hij doodleuk, mijn humeur negerend.
'Ik,... ik euhm, ik kwam hier gewoon toevallig binnengelopen.' zei ik, zoekend naar een goed excuus.
'Liegen is ook niet echt jou beste kant.'
'Ik was nieuwsgierig welke idioten er in hemelsnaam op dat uur nog aan het repeteren waren. Nou goed? Toen ik erachter kwam dat jij en je andere aanhangsels dat waren ben ik maar snel weer doorgegaan. Ik kon jullie muziek geen seconde langer aanhoren.' Ik wist dat ik verschrikkelijk loog maar het bereikte wel waar ik op gehoopt had. Ik zag hoe zijn brede glimlach verdween. Als je Bill met iets kon raken dan was het wel met zijn muziek. Als snel herstelde hij zijn houding.
'Als dat is hoe jij erover denkt. Nochtans ben ik hier wel degene met een platencontract. Maar ach, who cares? Nu heb ik wel iets tegoed van je.' Zijn ogen keken op een mysterieuze en intimiderende manier nog dieper dan dat ze al deden in mijn ogen.
'En dat is?' Mijn ogen waren tot spleetjes geknepen en onze neuzen raakten elkaar net niet.
'Dat ik ook naar jou band mag komen luisteren.' Ik weigerde daar een antwoord op te geven en bleef hem gewoon kwaad aankijken. Als blikken konden doden dan was hij al lang dood gebliksemd.
'Dat is dan afgesproken. Bedankt voor de uitnodiging, ik kom zeker eens een keertje kijken.' Niet veel later bengelde het armbandje tussen onze gezichten in en trok ik het ruw uit zijn hand. Glimlachend bleef hij me nakijken toen ik wegliep. Ik wilde hem geen seconde langer meer zien.

Reacties: