FanFic.nl

I hate myself for loving you

Familie

"Mam, ik wil niet gaan. Ik ben net al geweest het is een uur lopen." Ik kijk haar boos in de ogen aan. "Maakt mij niet uit. Ik wil ze en ik wil ze NU!! Dus ga die godverredomme sigaren halen. Jij onozel kind!" "Ok mam." Zuchtend pak ik mijn tas op en trek ik mijn schoennen weer aan. "Ow en je vader komt zo thuis dus zorg dat het kleed er weer normaal uit ziet." "Ja mam, zal ik doen." Ik slenter naar de deur toe en ik open de deur. Geweldig mijn dag kan niet beter worden het giet. Geiriteerd pak ik mijn paraplu. Geweldig dat kan er ook nog wel bij er zit een focking groot gat in. Maarja dan zonder paraplu en ik loop naar de winkel. "Hier zijn uw sigare en niet zo zeuren meiske? Das 3 dollar" Ik geef hem het geld en ik loop weer terug naar mijn huis. Ik sluit mijn ogen en ik ga helemaal op in mijn gedachten. Opeens worden er stenen naar me gegooit " Daar hebbe we weer et hekse kind met moeder als hoer "
De jongens fietsen snel voor bij. Howw ik krijg ze nog wel een keer. Ik zal de gene zijn die als laats zal laggen. Aan gekomen bij mijn huis zucht ik en geef ik de sigaren aan mij moeder "Alsjeblieft. Ik moet aan mijn huiswerk werken." "Ok ga maar, maar het ete mot wel om 6 uur op de tafel stan" Ik loop naar mijn kamer en ik sluit de deur. Howw houdt dat mens dan nooit eens op. Ik sla mijn armen om mijn heen en ik zak in elkaar. Tranen rollen over mijn wangen. Mijn ogen beginen te prikkelen. Rot mens rot leven. Ik wou dat het ophield. Dat ik nooit meer de rot krijsen van dat mens hoor. Ik hou mijn armen nog steviger om mij heen. Ik wil dood en wel liefts nu. Nee better wou ik dat mijn broer hier was om mij te beschermen. Die gedachten dat ik een broer nu bij me zou moeten hebben doet me alleen nog maar meer pijn en mijn tranen zijn nu niet meer te stoppen. Mijn wangen zijn helemaal kleverig en ik veeg het af met mijn mouw. "Et is 5 uur. Stuk onbenul ete klaar make." Ik kijk op de klok. Dat mens gunt mij ook geen tijd alleen hea. Ik kom all. Dan hoor ik allemaal geluiden uit mijn raam. Ik loop er naar toe en ik kijk naar buiten. Kinderen niks te vrezen en een perfecte jeugd, geen zeurende moeder en er komen weer tranen uit mijn ogen. Hat ik dat maar. "Komen nu. Ik heb niet heel de dag de tijd!!" "Ik kom al." Ik ren naar beneden toe "Ben je daar eindelijk. Nou daar is de keuken ik wil vandaag hutspot ete. Dus opschieten " ik loop naar de keuken toe en pak de pannen uit de kast. Hutspot voor de dame met de dodelijke stem. Ik zie mijn spiegelbeeld in de pan. Ongekamde haren en een vreselijk kind met vreselijke ouders. Weer voel ik mijn ogen prikelen. Nee ik mag niet huilen niet hier. Ondanks mijn verzet beginnen de tranen te rollen. Zo onvoorzichtig mogelijk probeer ik ze weg te halen met de achterkant van mijn mouw. "Je vader is thuis zeg hem even gedag" Shit niet nu. NIET NU!!. Snel probeer ik de rest van de tranen weg te vegen. Ik zet snel het eten op het vuur en ik loop naar mijn vader toe "halo, vader" en ik maak een lichte buiging. "wat zie ik daar een traan??? Jij ziek vreselijk ondankbaar kind na dat alles wat we je geven hebben. Nadat alles wat we voor je gedaan hebben" "Wat hebt U gedaan dan. Mij inelkaar geslagen. Wat hebt U mij gegeven twee versleten jurken en dan nog geen eens zelf gekocht een afdankje van tante kato." "Jij brutaal kind" Hij pakt me bij mijn arm en sleurt me mee naar de schuur. Ik kon weer eens niet mijn mond houden en nu moet ik er voor boeten. Mijn vader pakt de zweep en de volgende 10 minuten is er niks anders in de buurt te horen dan mijn geschreeuw.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.