FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Park

Jaar later. Oké, das niet waar. Maar common! Zoveel aandacht hebben mijn nagels toch niet nodig? Alsof Tom gelijk naar mijn nagels kijkt. Volgens mij heeft hij er niet eens omkijk naar!
Ik pruil mijn mond en kijk nors voor me uit. Dan me maar vermaken met niks. Wat naar mijn eigen gezever luisteren gaat worden en hopen dat er een wonder wordt verricht en de klok ‘opeens’ vijf uur verder springt.
Met mijn neus vol nagellakgeur blijf ik de wijzers van de klok volgen. Ik hoop echt dat al deze waanzin goed uitpakt bij Tom. Het is echt insane hoe ik maar over hem kan denken. Straks vindt hij mijn uiterlijk leuk, maar mijn persoonlijkheid niet! Godverdomme! Hoe wil ik die ooit gaan veranderen. Wie wil er dan ook een spastisch kind die alleen maar een gevecht houdt met haar eigen gedachten?!
“Wat ben jij nou weer aan het jammeren?”� Eve komt uit haar ‘relax-stand’ en kijkt verbaasd naar me om. Ik murmel wat onverstaanbaars uit schaamte. Nee, mijn persoonlijkheid zou ik nooit en te nimmer kunnen veranderen. Maar me proberen in te houden is nog een optie wat zou kunnen werken.


“En nu?”� We stappen naar buiten. Ik kan alleen maar gefascineerd naar mijn nagels kijken die ik van een afstand voor me houd. Dat dit allemaal uit zo’n kwastje kan komen? Ze zijn in een lichte kleur blauw, wat overloopt naar wit, gemaakt en hier en daar zitten wat diamantjes. Mijn nagels zijn nog nooit zo mooi geweest!
“Nu gaan we naar de zonnebank om je wat bij te kleuren.”� Ze lacht naar me. “Je voelt je nu een heel ander persoon, hè?”� Een arm van haar wordt over mijn schouder geslagen. Ik glimlach betrapt. Ik voel me inderdaad anders. Mooier. Heel diep van binnen ben ik wel blij dat Eve me over al die mega drempels heen heeft geduwd. Zonder haar bleef die ‘mission’ onuitgevoerd op papier staan.
Ik glimlach nog eens breed en leg mijn hoofd op haar schouder. “Je wilt het niet weten, je wilt het niet weten,”� zucht ik dromerig en denk al aan maandag. Ik heb die dag geen lessen met hem, dus de pauzes ga ik nog meer verlangen dan anders.
“Hier is het!”� Verwonderd kijk ik op naar een gebouw, daar waren we snel. ‘Sunset Studio’ staat er in grote, gele letters op het raam geplakt. We lopen naar binnen waar we weer vriendelijk worden gegroet door een vrouw achter de balie. Eve weet blijkbaar de weg, want gaat gelijk een trap op. Ik volg maar.
“Je gaat er maar tien minuutjes onder met een lage stand, want anders trekt je huid dat niet.”� Ik knik.
“Moeten we van die domme brilletjes op?”�
“Natuurlijk niet,”� lacht ze. “Tenzij jij van die witte randen om je ogen wilt?”� Gelijk schud ik mijn hoofd en trek aarzelend mijn kleding uit.



Met een mooie, getinte huid loop ik in het park met Boo die blaffend om me heen springt. Grinnikend gooi ik de tennisbal weg waar ze zo om zeurde en bekijk hoe ze wegsprint. Na nog geen twintig seconden is ze weer terug en drukt haar snuit tegen mijn hand. Ik kniel voor haar neer en probeer de bal uit haar mond te krijgen. Het spelletje lijkt voor haar alleen maar leuker en leuker te worden en weigert de bal terug te geven.
“Boo, kom op! Moet ik de bal nou gooien of niet?”� Ik geef een laatste ruk aan de bal en heb eindelijk gewonnen. Gelijk sta ik op voordat ze opgewonden tegen mij aan gaat springen. “Fetch!”� gil ik in het engels en gooi de natte bal richting de bosjes. Ik heb altijd al een afwijking naar links gehad. Volgens mij zwiep ik mijn arm te ver door. Bedenkelijk staar ik naar de bosjes waar Boo in duikt. Grinnikend bekijk ik een staart die boven de bladeren uitsteekt.
“Pak me dan als je kan!”� lachend ren ik het bosje voorbij waar ik een verbaasd kop, met een bal in de bek, omhoog zie schieten. Voor mijn gevoel ren ik de longen uit mijn lijf, maar voor Boo lijkt alleen maar op een zacht drafje. Geweldig. Nooit win ik van haar, zelfs niet als ik voorsprong heb.
Gierend plof ik neer in het gras en neem Boo in ontvangst. “Af, af!”� brul ik en probeer de natte snuit bij mijn oor weg te duwen. Ze laat de natte bal op mijn schoot vallen om me eens een lebber te geven over mijn wang. “Gatver!”� gil ik duw haar lompe lichaam van mij af. De hond kan alleen maar blaffen en druk kwispelen. Ik krabbel overeind en haal het verlepte staartje uit mijn haar en probeer een nieuwe, wat fatsoenlijkere, staart in te doen. Met de mouw van mijn jas probeer ik wat kwijl van mijn wang af te vegen en kijk ondertussen waar Boo nou weer heen is gerend. “Kut hond,”� zeg ik zonder het te menen. “Altijd wanneer ik niet kijk gaat ze er vandoor.”� Zuchtend pak ik de bal uit het gras en fluit een paar keer, met wat pauzes om te horen of ze reageert. Ik wandel terug het pad op en kijk om me heen. Nergens een zwarte hond te bekennen. Maar deze wel. “Hé, en wie mag jij zijn?”� Ik kniel neer voor een zwarte hond die duidelijk gekruist is met een Dobermann. Zachtjes krab ik achter zijn oor en zie hoe hij genietend meebuigt naar mijn hand. Ik grinnik en raas met beide handen even over zijn kop heen. “En hoe heet jij?”�
“Scotty.”�
Geschrokken kijk ik op bij het horen van een o zo bekende stem. Tom. Al mijn lucht wordt uit mijn longen gezogen. Stamelend sta ik recht. Vanbinnen bedank ik mezelf duizend keer dat ik toch heb besloten om een zonnebril op te doen en net mijn capuchon over mijn hooft te hebben getrokken. Aan zijn blik te zien denkt hij hard over iets na.
“Ken ik jou ergens van?”�
“Nee,”� stotter ik. “Heeft u mijn hond gezien?”� verzin ik snel om bij hem weg te komen. Buiten dat, ik ga me toch wel zorgen maken om Boo die nog niet terug is gekeerd. Op avontuur gaan is een van haar favoriete bezigheden, dat heb ik genoeg gemerkt. Glimlachend denk ik even terug aan een paar herinneringen met haar.
“Die Dobermann? Die liep een paar minuten geleden mij nog voorbij. Moet ik helpen zoeken?”�
“Nee, nee! Dank u wel, ik ga verder zoeken. Tschüsss!”� Haastig been ik me weg van die goddelijke jongen en kan niet snel genoeg om een boom met bosjes lopen. “Gelukkig, daar ben je.”� Opgelucht kijk ik naar Boo die druk aan het graven is. Zuchtend laat ik me tegen de boom zakken.

Reacties: