FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 22: Intiem momentje

Met een angstig gevoel in mijn maag word ik wakker. De nachtmerrie zindert nog na, ook al kan ik me er maar een paar snelle flitsen van herinneren. Flitsen zoals een paar bruinen ogen die van me wegwandelen, die me alleen en verlaten achter laten op een plaats die ik niet ken, een plaats die me bang maakt. Ik heb nog een beeld in mijn hoofd van een schim, een gedaante, iemand waarvan ik alleen de contouren kon zien maar toch van weet dat het Max was. Hij stond ver van me af, te ver voor wat ik zou willen. Daarna splitste zijn schim zich op in drie nieuwe schimmen. Ook hier wist ik in mijn droom niet wie die drie mensen waren, maar nu ik erover kan nadenken besef ik dat het mijn drie kersverse vrienden waren. Zij stonden iets dichter dan Max, maar hun gezichten kon ik evenmin onderscheiden. Het gevoel van alleen achter te blijven maakte me bang.
Ik lig op mijn rug en staar naar het plafond. Mijn lichaam is bezweet -en niet alleen doordat het warm is- en mijn ademhaling is nog een beetje vluchtig. Ik hoor geen tweede ademhaling naast me en wanneer ik mijn hoofd draai, zie ik dat Tayana inderdaad niet meer in bed ligt.
Ik zet me recht en zwier mijn benen uit het bed. Op de digitale wekker lees ik af dat het half tien is. Veel te vroeg voor mijn doen, maar we zijn hier niet om de halve dag in ons bed te liggen dus sta ik op. Nog in mijn pyjama vind ik mijn weg zo stilletjes mogelijk door de gang en de trap af. Dat Tayana een vroege vogel is, is nu dus duidelijk, maar van de jongens weet ik nog niet hoe lang ze slapen.
Ik kom de living binnen en zie Tayana buiten op het terras zitten met een boek in haar handen. Ze draait haar hoofd wanneer ze me hoort komen en lacht. ‘Goeie morgen, slaapkopje.’
‘De jongens slapen toch ook nog?’ vraag ik verbaasd, want ik heb de jongens hier nergens gezien beneden dus veronderstel ik wel dat ze nog in hun bed liggen. Tayana schudt haar hoofd. ‘Die waren al voor mij wakker, ze zijn gaan joggen.’
‘Wow, zijn jullie allemaal zo’n vroege vogels?’
‘Ik wel, maar volgens mij slaapt Lukas ook graag uit. Hij zag er echt nog moe uit, en Niel die was zoals gewoonlijk zo fit als een hoentje. Ik denk dat Niel gewoon wat aan zijn conditie wouden werken en dat hij Lukas mee gesleurd heeft.’
‘Ah zo zit dat, waarom ben jij niet mee?’
‘Ze hadden mij ook uitgenodigd, maar ik heb mooi gepast. Zo’n actieve inspanning is niets voor mij.’
‘Voor mij ook niet.’ Lach ik. ‘Wat hebben jullie gegeten?’ vraag ik benieuwd. Er staan 3 bordjes op tafel, maar ik kan me niet herinneren dat ik gisteren brood in de kast heb zien staan.
‘Koffiekoeken. Ik ben ze gaan kopen bij de bakker. De zak staat binnen.’
‘Hoe vroeg was jij wel niet op, als je nog naar de bakker bent geweest?’ vraag ik terwijl ik weer naar binnen ga op zoek naar de zak van de bakker.
‘Rond acht uur denk ik. Ik zit hier dus al een tijdje, maar het is echt heerlijk in de zon.’ Hoor ik haar roepen. Ik neem een bordje uit de kast en leg er twee koeken op.
‘Ik kom mee genieten van dat zonnetje.’ zeg ik en ga ondertussen naast haar zitten met de zon in mijn gezicht.
‘Heb je eigenlijk goed geslapen? Je was nogal aan het woelen toen ik opstond.’
‘Ja hoor, het bed ligt zalig en dat woelen komt waarschijnlijk door mijn nachtmerrie, niets ergs.’ Ik ga er niet verder op in hopende dat ze niet meer achter mijn droom vraagt. Ik weet zelf niet goed hoe het komt, wat het betekent en ik wil er eigenlijk ook niet over praten.
‘Mag ik je iets vragen?’ zegt Tayana na een tijdje stilte. Ik wil zuchten, maar hou mezelf tegen en knik gewoon. Alsjeblief laat haar niet achter mijn droom vragen, wens ik in stilte.
‘Je liedje gisteren…het was zo droef,’ zegt ze voorzichtig. Ik zwijg en laat haar verder gaan. ‘Je zong het met zoveel gevoel. Wil je me vertellen wat er gebeurd is?’ Ik ben blij dat Tayana hier achter vraagt en niet naar de droom die ik toch niet kan verklaren. Dit is kort en eenvoudig uit te leggen.
‘Ja, hoor. Het gaat, zoals je wel al kan raden, over een kapot gelopen relatie. Ongeveer zes maanden geleden had ik een relatie met een jongen. Een relatie die al bijna een jaar duurde. Alles ging goed, dacht ik. Een week voordat we een jaar samen zouden zijn, kwam Max met verschrikkelijk nieuws naar me. Hij vertelde me zo voorzichtig mogelijk dat hij Jesse, mijn vriendje dus toen, had gezien met een ander meisje. Ik wou hem niet geloven, ik werd boos op Max en zei hem dat hij loog. Hiermee wou ik eigenlijk meer mezelf overtuigen. Ik hield van Jesse en hij van mij, hij kon en mocht me niet zomaar bedriegen. Maar hoe ik me er ook tegen probeerde te verzette, de waarheid moest ooit aan het licht komen. Na een paar dagen werd het me wel duidelijk. Die dagen had ik klinkende ruzie met Max, probeerde ik toch maar het perfecte cadeau te vinden voor Jesse en wou zelfs niet stil staan bij de gedachte dat Jesse me misschien wel aan het bedriegen was. Ik had naar mijn beste vriend moeten luisteren, maar was stapelverliefd. Toen ik op onze verjaardag Jesse afscheid zag nemen van een meisje wist ik genoeg. Max had gelijk gehad en ik was fout. Jesse hield niet van me, einde verhaal. Daarom heb ik dit liedje geschreven. Het gaat over Jesse. Hij heeft het nooit gehoord, dat is hij niet waard.’ Ik vertel mijn verhaal rustig, alsof ik beschrijf wat ik op een normale weekdag doe en dat vindt Tayana zo te zien een beetje vreemd. Ze zit met haar gezicht in haar handen en de tranen staan bijna in haar ogen. Ze lijkt er meer door geraakt, dan ik nu nog ben. ‘Je vertelt het zo…ernstig,’ Zegt ze na een aantal seconden me hebben aangestaard.
‘Het is ook al even geleden. Ik ben redelijk goed in dingen van me af te zetten. Het duurt even, maar wanneer ik er vanaf ben, ben ik er ook werkelijk vanaf.’
‘Maar hoe kon je dat gisteren dan zo gevoelig zingen?’
‘Dat is omdat ik dan terug denk aan het moment zelf. Door de melodie kon ik me weer herinneren hoeveel pijn Jesse me had gedaan. Wanneer ik het liedje zong voelde ik alle emoties dan weer opkomen, maar wanneer ik stop met zingen glijden die weer weg. Dan word ik wakker uit dat wereldje, uit het verleden.’
‘Ik snap niet hoe je het kan,’ antwoordt Tayana nog steeds verbaasd.
‘Ik heb het geleerd… eigenlijk verstop ik mezelf in mijn muziek en verhalen ook al weet ik goed genoeg dat dat misschien niet zo goed is, dat ik mijn verdriet moet laten zien, maar muziek is mijn manier daarvoor. Ik ken geen andere manier. Mijn eerste liedje schreef ik toen mijn mama overleed. Ik was amper vijf jaar. Ik heb die tekst een paar jaar geleden terug gevonden, vertaald en aangepast.’ Ik praat meer tegen mezelf dan tegen Tayana. Even zit ik weer helemaal weg te dromen.
‘Ik wist niet dat je mama er niet meer was.’ Tayana zegt het kleine zinnetje voorzichtig zodat ze me niet kwetst. Ik knik alleen maar. Sinds de dood van mama denk ik elke dag aan haar. Al is het maar even, er is altijd een klein momentje dat ik terugdenk aan haar, hoe het vroeger was, aan wat ik me van haar nog kan herinneren of gewoon om ‘slaapwel’ en ‘ik hou van je’ te zeggen. Normaal doe ik dit ’s avonds wanneer ik alleen ben, het is vreemd om dit moment samen met Tayana te beleven, maar het voelt juist.
‘Volgende keer is het aan jou om iets te vertellen,’ zeg ik lachend wanneer ik voel dat het moment lang genoeg heeft geduurd en net voordat de jongens bezweet, in short, met bloot bovenlijf en hun T-shirt in de hand het terras op lopen. Ik hoor Tayana bijna hetzelfde als ik denken wanneer we stiekem naar hun gespierde torso gluren.
‘Het is warm,’ hijgt Lukas. Ik lach.
‘Ja, dat weten we, maar wij zijn niet zo zot om te gaan joggen.’
‘Joggen?’ vraagt Lukas en trekt een wenkbrauw op. ‘Niel heeft me zo’n beetje heel de stad door gesleurd en niet aan een rustig tempo. We hebben een marathon gelopen, denk ik.’ Weer lach ik en Tayana deze keer ook. Het is inderdaad wel duidelijk dat Lukas er iets meer uitgeput uitziet als Niel.
‘Je moet niet zo zagen en klagen. Hun medelijden krijg je niet en dat van mij zeker niet. Morgenvroeg opnieuw,’ zegt Niel streng.
‘Onze drummer heeft een goede conditie én is een strenge trainer. Wat staat er ons nog te wachten?’ lacht Tayana deze keer.
‘Ik ga douchen,’ kondigt Lukas aan terwijl hij naar binnen strompelend.
‘Niet te lang, anders moeten de meisjes te lang in mijn zweetgeur zitten,’ roept Niel hem nog na.

Nadat iedereen gewassen een aangekleed is, is het tijd om boodschappen te doen. De temperatuur is weer en paar graden gestegen wanneer we over de dijk lopen.
De sfeer gisteren was al losjes, maar vandaag lijkt die helemaal los gekomen te zijn. We wandelen naast elkaar, praten over koetjes en kalfjes alsof we al jaren vrienden zijn en alles over elkaar weten. We weten op zich echt niet veel over elkaar, maar ik weet dat we beetje bij beetje ieder apart onszelf meer bloot gaan geven. Net zoals ik vanmorgen gedaan heb met Tayana. Ik weet niet of ze het beseft, maar haar het verhaal vertellen over Jesse was minder ‘intiem’ dan haar laten weten dat mijn mama overleden is.
We slaan een zijstraatje in. Het is hier koeler door de schaduwen van de huizen. Ik geniet ervan om hier zorgeloos rond te wandelen. Om gewoon mezelf te zijn, genieten van het leven en al de mooie dingen die het biedt. Niet thuis zijn, niet de dagelijkse stress aan mijn hoofd, plezier maken met vrienden, het kan me helemaal kalmeren. Wanneer we maandag aan het werk zullen gaan, zal ik helemaal herboren zijn en alle energie hebben om er stevig in te vliegen.
Ik voel iemand aan mijn arm trekken en zie dat Lukas me de winkel binnen sleurt. We lopen lachend en gieren tussen de rekken door op zoek naar eten, drinken, snacks,…
‘Wij gaan gezond leven de volgende uren,’ zeg ik sarcastisch wanneer ik zie wat er allemaal in ons winkelkarretje ligt.
‘We zijn jong, we hebben vakantie en we zien er geweldig uit, dan mag dat!’ antwoordt Niel blij.

De dag brengen we zoals een normale dag aan zee door. In de zon liggen, in het water stoeien, ijsjes eten, over de dijk wandelen. Het klikt echt met ons vieren, beter als verwacht en daar ben ik blij om. Zelfs met Lukas lijkt alles weer in orde. Hij ziet er niet meer zo verdrietig, alsof hem iets dwars zat uit. Hij lijkt samen met ons te genieten van dit weekendje.
We kunnen hier moeilijk aan elkaar ontsnappen en zijn dus bijna elk moment van de dag samen. Het was een goed idee van Michael om ons hier heen te sturen. Met elke ervaring die we delen, elke herinnering die we vertellen of elke lachbui groeien we weer een beetje naar elkaar toe. Elk van hen ken ik nog maar een goeie twee dagen, maar ik zou ze niet meer kunnen missen. Ik ben dolblij met mijn drie nieuwe vrienden en volgens mij denken zij er net zo over.
Maar er is wel iemand anders die ik mis: Max. Ik heb hem twee dagen niet gezien. Twee dagen die plots veel langer lijken als anders. Door een hele dag zoveel plezier te maken en niet aan thuis te denken , vergeet ik het soms ook om aan hem te denken, om te beseffen dat hij er niet is. Maar op die kleine momentjes dat ik alleen ben of even tijd heb voor mezelf, besef ik dat ik mijn beste vriend mis.
‘Hallo? Iemand thuis? Ga je mee?’ vraagt de stem van Lukas. Ik schud met mijn hoofd en zie hem voor me staan. Tayana en Niel staan ook al klaar om te vertrekken. We hadden net een beetje muziek gemaakt, een stukje voor een nieuwe liedje geschreven en terwijl iedereen zich klaar maakte voor een late strandwandeling was ik even in gedachten verzonken geraakt. Zoals wel vaker gebeurt.
‘Waar zit jij soms toch met je gedachten?’ vraagt Tayana.
‘Heel ver van hier, zo te zien,’ antwoordt Lukas in mijn plaats. Hij steekt zijn hand uit, die ik vastpak en trekt me recht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.