FanFic.nl

A new life

34) INPAKKEN

Die avond gingen ik en Lynn mee met de jongens, Lynn vond hun muziek niet echt goed dus wuifde we hen even uit, wenste hen succes en liepen terug naar de kleedkamer om daar te wachten. De band nam het Lynn helemaal niet kwalijk dat ze hun muziek niet zo graag hoorde, ze vonden het maar normaal dat er ook mensen waren die geen fan waren. Mijn beste vriendin en 4 beste vrienden (waaronder mijn lief) waren op 2 dagen heel goed bevriend geraakt, kon het nog beter? Ik had niet echt gedacht dat ze het niet goed met elkaar zouden kunnen vinden, maar stel dat het zo geweest zou zijn, dan had ik telkens weer tussen 2 vuren gestaan, moest ik elke keer kiezen tussen Bill (en de jongens) en Lynn. Gelukkig was dit niet zo en waren we nu 1 groep vrienden en moest ik me nergens zorgen om maken. Na het concert kwam de band met een glimlach om hun mond de kleedkamer weer binnen, alles was dus goed verlopen. In speedtempo vertelden ze over het concert, de specialere dingen, de spandoeken waar telkens weer op stond ‘BILL ICH LIEBE DICH’ (of de namen van 1 van de andere). “Ze moesten eens weten.”� Zei Bill, hij sloeg zijn arm rond mij “Ik ben al lang bezet en wil niemand anders meer!”� “Wel je zou ook niet meer moeten proberen, ik laat je nooit meer gaan!”� vertelde ik hem lachend en drukte een lange kus op zijn lippen. Het maakte me niks uit dat we toeschouwers hadden die allemaal ‘oooo’ en ‘ooee’ riepen, ik zag Bill doodgraag en iedereen mocht dat zien. “Zouden we eigenlijk de fans het niet eens moeten vertellen?”� vroeg ik hem stilletjes. De anderen waren nu in een gesprek verwikkeld dus kon ik even met Bill praten. “Ik bedoel, als ik nu mee ga op tour en de paparazzi enz, ik heb liever geen roddels en dat we het de fans eerlijk zeggen.”� Bill keek me bedenkelijk aan. “Het is gewoon mooi hoe je nadenkt over al die dingen, wat het best is voor de fans enz, nog een van de redenen waarom ik van je hou. En ja je hebt gelijk we zullen het hen moeten zeggen, ik zal er werk van maken.”� Ik lachte “Bedankt schat.”� ’s Avonds gingen Lynn en ik weer bij mij thuis slapen, om toch nog een nachtje thuis te zijn voor we weer vertrokken mee op tour. Ik had Bill even apart genomen en gevraagd of het nu ok was dat Lynn mee ging en dat was meteen in orde, net zoals voor de andere jongens. Ik moest Lynn eerst een rondleiding geven aangezien we vorige keer maar heel even binnen waren geweest en meteen waren doorgelopen naar mijn kamer. Voor het slapengaan babbelden we nog even over de ‘meisjesdingen’ en beslisten dan maar dat we beter zouden gaan slapen. Morgen zou het een lange dag worden, we moesten inpakken, hadden beloofd de jongens te helpen en die avond laat zouden we nog vertrekken met de bus zodat we de volgende dag in Nijmegen in Nederland zouden aankomen, waar die avond de aftrap van de tour zou worden gegeven. *** De volgende morgen liep mijn wekker om 9 uur af. Ik rekte me geeuwend uit en zag dat Lynn al wakker was en nu voor het raam stond. Ik liep naar haar toe, een kleine traan rolde zacht over haar wang. Ik sloeg mijn armen om haar heen, we hoefden niets te zeggen, ik wist wat er door haar hoofd spookte en er viel niets meer te zeggen. Lynn zou dit moeten verwerken en dat vergde nu eenmaal tijd. “We gaan ons beter klaarmaken en inpakken.”� Zei ze uiteindelijk. Lynn ging als eerste douche terwijl ik al vanalles klaarlegde om mee te nemen, daarna draaiden de rollen zich om. Na ons ontbijt keerden we terug naar de kamer en zochten al onze spullen bij elkaar. Ik nam zoveel mogelijk kleren mee, voor alle soorten gelegenheden, mijn toilettas, een beetje make-up, schoenen,... tijdens het inpakken vroeg ik me af wat Bill op dit moment aan het doen zou zijn. Waarschijnlijk was hij ook aan het inpakken, zich aan het ergeren over de dingen die hij niet vond (en dus ergens rondslingerden) en over Tom die nog steeds in zijn bed lag. Ik propte nog de laatste kleine spullen in mijn koffer; mijn iPod en mijn dagboek. Het was niet echt een dagboek, ik schreef er enkel de belangrijke dingen in zoals de verhuis, mijn gevoelens voor Bill, onze eerste kus,... Er plakten ook foto’s in van Lynn en ik, de band, Bill en ik, gedichtjes waar ik mijn gevoelens in uitte,...; het was eigenlijk meer een ‘gedachteboekje’ waar ik in schreef al ik er zin in had. “Ok ik ben klaar.”� Zei ik tevreden. Lynn lag op mijn bed een beetje te lezen, haar reistas was snel gemaakt doordat ze er alles nog in had zitten en toch niets anders mee had. Met pak en zak liepen we naar beneden om afscheid te nemen van mijn ouders en Niels. De zomervakantie was nu al 2weken bezig en de rest ervan zou ik met de band en Lynn besteden dus ik zou hen heel lang niet zien. De tour zou 2 maanden duren dus het einde konden Lynn en ik niet meer meemaken (Lynn zou zelf nog vroeger als ik moeten vertrekken), wij moesten namelijk weer naar school op 1september zoals elk jaar weer opnieuw. We gingen naar het laatste jaar en waren blij dat we er bijna vanaf waren. De jongens gingen al 2 jaar niet meer naar school omdat het gewoon te moeilijk te regelen was met hun werk. Gustav had het vorige jaar wel nog eens geprobeerd, maar had toen ook moeten afhaken. Ik vond het spijtig dat we niet mee op tour konden tot het einde, maar er was nu eenmaal niets aan te doen, dat waren dingen waar we dan wel over piekeren zouden. We knuffelden iedereen (ook Lynn, ze was altijd kind aan huis geweest en kende mijn ouders en broer dus ook goed) en namen afscheid. “Dag zusje, voorzichtig zijn he.”� Riep Niels me na. Hij was soms wel verschrikkelijk irritant, maar hij was toch bezorgd om me. “Altijd!”� riep ik nog voor ik in de auto stapte die ons naar Bill en Toms huis bracht. “Hallo Victor, alles goed?”� vroeg ik de chauffeur. “Ja hoor.”� Hij startte de motor en reed weg. *** Bill liep (zoals verwacht) wat hysterisch rond in huis op zoek naar vanalles en nog wat dat hij niet vond en Tom zat nog halfslapend in zijn boxershort aan tafel en werkte een kom cornflakes naar binnen. Lynn en ik splitsten ons op; ik ging met Bill op zoek naar de spullen die hij kwijt was en Lynn zou zich over Tom ontfermen en hem zo goed mogelijk wakker krijgen en er voor zorgen dat alles op tijd klaar zou zijn. Samen met Bill liep ik naar zijn kamer waar de zoektocht zou beginnen. Nog geen minuut nadat de deur gesloten was tilde hij me op en draaide me even rond. “Wat ben ik blij dat jij met ons meegaat.”� “Ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen.”� zei ik lachend toen hij me weer zacht op de grond zette. Hij kwam dichter en dichter naar me toe tot we uiteindelijk kussend tegen de muur aankwamen. Bills handen gleden over mijn lichaam, kwamen onder mijn bloes. Ik verbrak de kus “Nu niet Bill.”� Zei ik lachend. Hij keek me met puppyoogjes aan. “Nee, we moeten inpakken.”� Zei ik koppig. “Weet je dat je sexy bent als je zo vastberaden bent?”� ik gaf hem nog een kus en startte de zoektocht naar zijn verloren spullen.

Reacties: