FanFic.nl

PER ONGELUK. [SA]

Per Ongeluk.

'Pak me dan, als je kan!' Gilde de zeven jarige Brookelle zo luid ze kon terwijl ze met snelle passen haastig over het warme zand van het strand liep. Af en toe keek ze achter haar om te zien hoe ver Thomas -haar twee jaar oudere broer- van haar verwijderd was. Na enkele twee minuten hard lopen begon het meisje zwaar te hijgen. Vluchtig keek ze van links naar rechts. Aan de linker kant zag ze enkele duinen en aan de rechter kant de zee die af en toe weg ebde. Ze nam een scherpe bocht naar links richting de duinen waar ze haar voor Thomas ging verstoppen. Brookelle nam hijgend plaats en sloot even haar ogen om van deze eenzaamheid te kunnen genietend. Niet veel later werd dat verpest door een vingertop die haar aan haar rechter arm porde. 'Tikkie.' Hoorde ze de irritante stem van haar oudere broer. Geërgerd opende Brookelle haar ogen. 'Jij bent hem.' Vervolledigde Thomas zijn zin. Hij keek nog eens in haar helderblauwe ogen en zij in zijn grijsgroene ogen.

Brookelle stond haastig op, klopte het korrelige zand van haar lijf af en liep achter haar broer aan die intussen ook al was weggelopen. Hij liep richting de zee en ging in het afkoelende water staan. Hij keek naar zijn kleine zusje die last had van de wind die haar lange, gifzwarte haren in de war brachten. Thomas haar was heel anders dan zijn jongere zusje. Zijn haren waren rost, kort, met extreme krullen, in tegenstelling tot Brookelles steile haren. 'Tikkieee.' Brookelle sprong op Thomas. Zonder nog de kans te kunnen krijgen om adem te happen ging de arme jongen kopje onder. Brookelle lag nog steeds op haar broer die onder water aan het spartellen was om haar van hem af te krijgen. Thomas was bang. Ze mocht misschien twee jaar jonger zijn en lichter wegen dan hem, op dit moment woog ze te zwaar. Met zijn laatste krachten duwde hij Brookelle van hem af en probeerde terug boven water te komen, maar door een duizelig gevoel lukte het niet. Zijn hoofd voelde licht aan en even zag hij zijn korte leven voor zijn ogen voorbij flitsen. 'Broertje?' Hoorde hij Brookelle stem bezorgd vragen. Hij mocht misschien ondiep in het water liggen, hij lag met zijn ogen wagenwijd open op de bodem te 'rusten'. Brookelle begon te huilen van angst als ze nog eens naar de levenloze negen jarige jongen keek dat een minuut geleden nog haar irritante broer was.

Ze nam haar broer haar arm die ook onder water lag beet en sleurde hem zo naar het strand. Een meisje dat Brookelle rond de 16 schatte kwam haar kant op en slaakte een gil als ze Thomas op het strand zag liggen. Meteen werd er een hele menigte rond het meisje, Brookelle en Thomas gevormd.

‘Zeven jarig meisje vermoord haar twee jaar oudere broer.’ Elke krant had dit op de eerste pagina geplaatst.


Ik ben Brookelle, ik ben ondertussen 19 jaar en lees bijna elke dag de krantenkop -waardoor ik ondertussen beroemd ben geworden als moordenares- opnieuw. Verder durf ik niet te lezen. Ik, Brookelle Schwells, ben een moordenaar. Ik, Brookelle Schwells, heb een moord gepleegd op mijn zeven jarige leeftijd. Iedereen haat mij nu, ze haten mij al 12 jaar lang en zullen nooit stoppen met mij te haten. Maar diep van binnen weet ik dat ze nog van mij houden. Mijn leven is veranderd, ik ben niet trots op mijn actie van twaalf jaar geleden. Ik heb verdomme mijn bloedeigen broer per ongeluk vermoord. Hoe zou alles toch zijn als ik hem gewoon had aangetikt in plaats van hem kopje onder te moeten duwen? Hoe zou hij nu geworden zijn? Ik ben niet trots op mezelf. Helemaal niet trots op mezelf. Elke dag voel ik de pijn, de pijn van schuld, verdriet, ontgoocheling, liefde, eenzaamheid, alles zat in die ondragelijke pijn.


Ik, ik ben de moordenaar van mijn broer. Thomas... Ik hou van je. Kon ik alles maar terug draaien.

Reacties: