FanFic.nl

Ik keek met een grijns toe hoe Anne huilend de school kwam uitgerend. Ze duwde me aan de kant en probeerde door te rennen maar een vriend van me hield haar tegen. Ik liep langzaam op dat zielige wicht af en keek haar aan. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik zo onschuldig mogelijk.
‘Doe maar net of je van niets weet!’ schreeuwde Anne. ‘Dankzij jou is het nu uit met Bob!’ gilde ze erachter aan. Nog deed ik alsof ik gek was.
‘Mijn schuld? Misschien moet je je uiterlijk maar eens aanpassen, zeg nou zelf; Wie wil er nou iets met jou te maken hebben?’ en ik trok plagend aan een pluk lang haar en Anne’s gezicht vertrok.

‘Ik doe wat ik zelf wil, Doos! En ik wil geen aandacht van jongens! Ik wil Bob! Waarom neem je dit van me af!? Om je zelf macht gevoel te geven?’ gilde Anne. Ze zag er echt niet uit, haha. Haar mascara was uitgelopen, haar wangen zaten vol met tranen en waren rood. Van woede denk ik.
Ik snoof en liep weg.
‘Denk maar niet dat je hier van af komt!’ hoorde ik Anne me nog na gillen.
Ik giechelde alleen maar en liep het schoolplein af.

Iedereen vond me altijd een bitch, maar hey, ik ben een bitch.
En waarom ik dit doe? Grappig toch. En het ligt ook gewoon aan haar verder hoor, wie wil er nou met zo’n zielige ding?
Bob zou het zelf toch hebben uitgemaakt, ik heb alleen een beetje geholpen met wat leugentjes. Ik lachte tevreden naar mezelf.

Ik opende de deur van mijn huis en schoot een blik naar het huis dat naast dat van ons stond. Het stond al een tijdje te koop maar vandaag zouden de nieuwe bewoners intrekken. Mooi, het zullen wel rijke knappe jongens zijn, want dit zijn niet bepaald de goedkoopste huizen.
Ik liep mijn huis binnen en zoals gewoonlijk was er niemand. Mijn ouders waren vaak werken en ik had geen broers of zussen.

Ik liep meteen naar mijn kamer en liep naar de spiegel om mijn make-up bij te werken. Ik dacht terug aan de woorden die Anne me had na geroepen.

‘Denk maar niet dat je hier van af komt!’

Het zal vast maar een dreigement zijn. Dacht ik en ik liep naar mijn raam. Vanaf daar had ik een perfect uitzicht op de voortuin. Ik lette extra goed op toen ik een auto de oprit op zag rijden. Vast de nieuwe bewoners.
Ik keek toe en ik zuchte toen ik twee donker geklede jongens de auto uit zag komen. Geen knappe jongens dus.
De ene was lang en best mager. Hij had donkerblond kort haar en een bril op. Hij was gekleed in een normale spijkerbroek en een Metallica Shirt.
De tweede was iets kleiner en had lang donker haar. En hij had een zwarte broek en een Iron Maiden t shirt aan.

Niks bijzonders dus. Nou ja… Des te meer sukkels om te plagen dacht ik tevreden. Ik deed mijn huiswerk en keek voor de rest van de avond televisie. Ik had toch niks beters te doen. Ik had niet veel vrienden want niemand mocht mij. Naja… Ik heb toch niemand nodig.
Toen het tegen elf uur liep poetste ik mijn tanden en ging naar bed.
Ik verheugde me al op morgen, Hehe.

De volgende ochtend ging het zelfde als normaal. Ik werd wakker, ging douchen, ik kleedde me aan, deed mijn haar en make-up, ontbeet en ging naar school. Ik liep het schoolplein op en zag die lange jongen daar zitten.
Ik wilde naar hem toe lopen maar ik bedacht me toen ik Anne het schoolplein op zag komen. ‘Zo te zien krijg je nieuwe vriendjes.’ Zei ik met een grijns terwijl ik naar die jongen wees.

Ze keek naar de grond en daarna in mijn ogen. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht en ze liep door. Vreemd, normaal was ze bang voor me. Ik schudde mijn hoofd en liep naar mijn eerste les toen de bel ging. Ik ging aan mijn tafeltje zitten.

‘Jongens en meisjes, vandaag is Jared Way voor het eerst bij ons op school, dus wees een beetje aardig voor hem.’ Vertelde hij. Ik keek op en zag die jongen van gisteren voor de klas staan.
‘Het is Gerard.’ Fluisterde hij en keek naar de grond.
‘Oke Gerard, zoek maar een plaatsje uit. Ik weet dat je je boeken nog niet binnen hebt, maar probeer maar een beetje mee te doen.’ Legde hij uit.
Gerard knikte en liep door tot hij een leeg tafeltje achterin zag.

Ik keek hem na en grijnsde. Hehe.
Hij keek naar zijn tafeltje en daarna naar mij. Toen hij mijn grijns zag keek hij snel uit het raam en ik lachte tevreden. Dit gaat zo leuk worden.

Een blokuur tekenen viel uit en ik ging nog even met een paar mensen praten die ik kende. Ik stond een beetje met ze te praten toen ik een klik hoorde. Ik keek naar mijn arm, die nu een geboeid was en ik keek verschrikt naar de gene die aan de andere kant vast zat.
Het was Jared!? Zijn ogen stonden bang en verward. What the hell?

‘Oh Mary lieverd, zou je zo vriendelijk willen zijn onze Gerard hier, even een rondleiding te geven. Het ziet er naar uit dat jullie toch even aan elkaar vast zullen zitten.’ Ik keek op en zag Anne grijnzend met het sleuteltje tussen haar duim en wijsvinger voor me staan.
‘Maar me los klote jong.’ Riep ik woest.

Anne grijnsde en liet het sleuteltje in haar broekzak verdwijnen.
Ze schudde haar hoofd en liep weg.
Ik keek Jared aan die mij weer angstig aankeek.
‘Wat?’ snauwde ik en hij keek snel de andere kant op. Ik sleurde hem mee de school uit terwijl we nagekeken werden door zowat iedereen. Ik schaamde me dood en ik liep snel de richting was onze huizen op. ‘Zo Jared, weet jij hoe we dit op kunnen lossen?’ vroeg ik ongeduldig.
‘Ik heet Gerard.’ Verbeterde hij weer.
‘Whatever…’ snauwde ik weer. Hij schudde zijn hoofd en keek naar de grond.

‘We moeten die sleutel terug krijgen.’ Bedacht ik. ‘No shit, sherlock.’ Zuchte Gerard. Ik gaf hem een kwade blik en hij Grijnsde. ‘Ik kan jou leven tot een hel maken, weet je dat?’ vertelde ik hem.
‘Meer hel kan mijn leven toch niet meer worden.’ En hij haalde zijn schouders op. Waar was die verlegen Gerard gebleven?

We liepen naar het park om er over na te denken. We gingen op een bankje zitten en ik gluurde vanuit mijn ooghoek naar Gerard.
Zijn zwarte lange haar viel over zijn ogen, en precies op dat moment veegde hij een lok weg. Zijn ogen waren hazelnoot kleurig en waren omlijnd met eyeliner. Normaal vond ik dat lelijk. Mannen met eyeliner bedoel ik. Maar hij kon het hebben.

Wacht. Mary. Stop!
Je hoort niet zo te denken. Hij is een sukkel!
Ik keek vooruit en ik hoorde hem zuchten. ‘We moeten een manier vinden om die sleutel te jatten.’ Dacht ik hardop.
Als ze aan het gymen is liggen haar kleren toch alleen in de kleedkamer. ‘Na dit blokuur hebben we gym, jij, Anne en ik.’ Vertelde ik. ‘We blijven gewoon wat langer hangen en jatten het sleuteltje uit haar broekzak!’
‘Ik ben een jongen, ik mag niet in de meiden kleedkamer.’ Bedacht Gerard.

‘Als we gewoon wat later aankomen, en iedereen al weg is, kunnen we de sleutel meenemen en gym gewoon spijbelen. Het is toch maar een uur.’ Stelde ik voor.
‘Ik weet het niet, het is pas mijn eerste dag op school.’ Twijfelde Gerard.
‘Het is dat, of aan mij vast blijven zitten. En daar heb ik dit echt geen zin in.’ Zei ik op een bitchy toon.

Gerard bloosde en stemde toe. Ik keek in zijn ogen en was even de weg kwijt. Ik schudde mijn hoofd en keek op mijn horloge. Nog een half uur.
‘Kom we gaan even wat drinken halen.’ Stelde ik voor en ik trok hem mee, naar mijn huis. Een kwartier later liepen we langzaam terug naar school en wachtte we tot iedereen omgekleed was.

We liepen de kleedkamer in en ik zocht Anne’s broek. Ik voelde ik haar zakken maar er zat niks in. ‘Godver…’ schold ik zachtjes en Gerard begon haar tas door te zoeken. Na een tijdje kwamen we erachter dat ze het sleuteltje had verstopt en we liepen zuchtend de school uit.


‘Wat gaan we doen?’ vroeg Gerard en ik keek hem aan. Zijn gezicht was best mooi voor een sukkel. En hij was best lief. De manier waarop hij glimlachte en zijn normale lach was gewoon te schattig voor woorden.
Ik bloosde en schudde mijn hoofd. ‘Ik weet het niet.’ Zei ik met een klein stemmetje.

Gerard glimlachte. ‘Naar het winkelcentrum?’ stelde hij voor.
Verdomme ik was veel te lief voor hem. ‘En met jou gezien worden zeker?’ zei ik snel en spottend terug. Zijn glimlach verdween en hij keek me vragend aan. ‘Waarom doe je zo?’ vroeg hij.

‘Hoe?’ vroeg ik geïrriteerd. ‘Je weet best wat ik bedoel. Je doet misschien wel gemeen en stoer, ik weet dat je dat alleen doet omdat je bang bent dat mensen je pijn zullen doen als je om ze geeft.’ Zei hij. Ik beet op mijn lip. Het was waar… Maar iedereen kent me nu zo, ik kan niet opeens veranderen… Of wel soms?

Ik zei niks terug en keek naar de grond. Gerard tilde mijn kin omhoog met zijn vinger en glimlachte. ‘Ik zal het aan niemand vertellen. Het is ons geheimpje.’ Grijnsde hij. Ik snoof en draaide met mijn ogen.
Gerard bleef gewoon grijnzen en ik wist dat het niet uit zou maken als ik het zou ontkennen. Hij keek gewoon door me heen.

‘Wat dan nog?’ vroeg ik.
‘Niks. Diep in je hart ben je eenzaam en onzeker. Je hoeft dat niet te verstoppen voor mij. Ik ben dat ook en ik denk dat iedereen dat wel eens heeft.’ Ik keek in zijn ogen en wist mezelf geen houding te geven.
‘Bij mij kan je jezelf zijn.’ Fluisterde Gerard. Ik keek naar de grond, en ik merkte niet eens dat ik huilde totdat Gerard een traan weg veegde.

‘Niemand zal een rotwijf als mij ooit leuk of aardig vinden, iedereen denkt nu toch al dat ik een gemeen kreng ben.’ Snikte ik. ‘Ik denk dat niet.’ Fluisterde Gerard. Hij duwde me tegen zich aan. Ik keek hem opnieuw aan en schrok toen zijn lippen die van mij zachtjes aanraakte.

Na een paar minuten braken we de kus en ik gaf hem een stevige knuffel.
Ik had opeens het gevoel dat aan Gerard vastzitten helemaal niet zo erg zou zijn. Misschien zou ik wel meer vrienden maken.

Gerard en ik zouden hier wel doorheen komen.


~The End~