FanFic.nl

Everything will be fine

4.

De laatste doos verdwijnt in de verhuiswagen. Het doet me niets meer.
Mijn moeder en vader kijken me bezorgd aan. Ze denken dat ik nu wel zal beginnen roepen en schelden, maar ik doe niets.
Helemaal niets.
Een hand op mijn schouder schud me wakker uit mijn gedachten. Ik weet dat het Gustav is. Zonder één woord te zeggen draai ik me om en grijp hem vast. Tegen al mijn verwachtingen in begin ik te huilen. Zacht gaat zijn hand door mijn haar. Hij grijpt met beide handen mijn hoofd vast en staart even naar mijn gezicht.
“Je zal altijd mijn kleine zus blijven.”� Zijn stem klinkt zacht. Net zoals altijd.
Ik knik zachtjes en druk een kus op zijn voorhoofd. Ik wil hem zo graag vertellen wat er nu allemaal in mij omgaat, maar ik kan geen enkel geluid uitbrengen.
“Het is goed.”�, alsof hij het weet, troost hij me. Dit ga ik missen. Niemand kan me zo kalmeren als hij.
Over Gustav’s schouder zie ik Tom dichterbij komen. In zijn hand klemt hij een stuk papier. Ik laat mijn armen zakken. Ik haal diep adem en stap op hem af.
“Je ging toch niet -
“Ik kan je toch niet zomaar laten vertrekken kleine.”�
Terwijl ik mijn armen rond zijn nek sluit voel ik hoe hij het papier in mijn achterzak propt. Ik reik ernaar, maar hij grijpt mijn pols halverwege en schud zijn hoofd, “Thuis.”�, zegt hij stil.
“Ik ben thuis.”�, zegt ik zacht maar hij schud nog steeds zijn hoofd. Ik bijt nadenkend op mijn lip en draai uiteindelijk mijn hand zo dat ik de zijne vasthoudt. Zijn hoofd is nu vlak voor het mijne en ik staar in zijn diepbruine ogen. Dit gaat me moeilijker vallen dan dat ik ooit had kunnen denken.

“Wanneer ga je me nu eindelijk vertellen waarom Gustav me nooit heeft verteld dat je gitaar speelt?”�
Tom kijkt me met een glimlach aan van op de lage rots.
Ik schud met mijn hoofd, “Niet proberen Kaulitz.”�
Hij lacht nog even en springt vervolgens in het water.
Vandaag zijn we met z’n allen naar het meer gekomen. Het was school, maar we waren het er allemaal over eens dat we dit mooi weer niet zomaar aan ons mochten voorbij laten gaan. Ook al ben ik het enige meisje hier, ik voel me hier goed. Ze doen ook niet anders tegen mij dan tegen elkaar. Ik ben één van hun.
In het begin dacht ik dat het was omdat ze ook niet echt wisten wat er met me gebeurt was. Maar Gustav heeft me ervan kunnen overtuigen dat ze me leuk vinden om wie ik ben. Voor de eerste keer in mijn leven kan ik met trots tegen iemand vertellen, ‘Dit zijn mijn vrienden’. Al denkt niemand anders er zo over. De tweeling wordt vaak bestookt met verwensingen, gewoon door hun kledingstijl. Oké, ze zien er misschien anders uit, maar dat is net het interessante aan hun. Ze zijn wie ze willen zijn, dat kan niet van erg veel mensen gezegd worden.
De luchtige wind speelt met mijn haar terwijl ik me uitstrek op mijn handdoek. Vanuit het water klinken kreten. De jongens zijn dan wel allemaal ouder dan ik, soms zijn ze te kinderachtig voor woorden.
Eerst had mijn moeder me verboden om met hun om te gaan. Ik weet zelf ook wel dat het als moeder niet prettig moet zijn als je dochter van 14 omgaat met jongens die minstens 2 jaar ouder zijn. Maar nadat ze allemaal bij me thuis waren geweest - en geslaagd waren voor het kruisverhoor - was ze uiteindelijk toch tot de conclusie gekomen dat ze het wel degelijk goed meenden. Al had Gustav - die ze net iets meer vertrouwt - haar wel moeten beloven goed op me te passen.
“Interessante dagdroom?”�
De stem sijpelt langzaam binnen en ik open verbaasd mijn ogen. Ik rol op mijn zij wanneer ik doorheb dat ze van dichtbij kwam. Tom ligt verassend dicht bij mij. Ik schrik zo hard dat hij ervan moet lachen.
“Niet grappig Tom!”�, zeg ik terwijl ik me terug goed leg op mijn handdoek.
“Vertel.”�, zijn stem klinkt zo nieuwsgierig als altijd.
Ik schud met een lach mijn hoofd, “Wat vertel jij me dan in de plaats?”�.
Ik weet wel dat er meer zit achter Tom. Zijn praatjes zijn een omhulsel van de echte Tom, die volgens mij ook heel wat gevoeliger is. Niet dat iemand me dat heeft verteld, maar ik kan het gewoon zien aan zijn gezicht. Ook aan dat van Bill trouwens. Wanneer Tom weer aankomt met één of ander macho-verhaal rolt hij vaak onopvallend met zijn ogen. Een paar keer heeft hij zelfs gemerkt dat ik het gezien had, met die typische glimlach maakt hij er zich dan snel vanaf. Maar er zit meer achter.
“Een deal dus, ik weet niet Mardaga..”�
“Noem me niet zo.”�, hij weet best dat ik dan nog liever kleine wordt genoemd.
“Goed, kleine dan. Wat wil je weten?”� met een kleine, maar nerveuze glimlach trekt hij z’n zwemshort goed en draait zich nu helemaal naar mijn kant.
“Aangezien jij de hele tijd naar me staart ga ik ervan uit dat je wil weten hoe ik aan dit Goddelijke lichaam kom.”� Hij wijst naar zijn buik en knipoogt vervolgens. Hij is ervan overtuigd dat ik het spelletje ga meespelen en kijkt me aan, wachtend op een antwoord.
Ik trek één wenkbrauw op en open mijn mond maar een komt geen geluid uit. Ik schud mijn hoofd, “Kom op Tom. Dacht je nu echt dat ik naar jou keek?”�, ik wijs over zijn schouder naar Bill die samen met Georg één of ander plan bedenkt om Gustav, die rustig zit te lezen, in het water te krijgen. Tom kijkt me even aan en ik kan me met moeite inhouden van het lachen wanneer ik merk dat hij denkt dat ik het echt meen. Ik sta recht en loop naar de rand van het water. Ik draai me nog om, “Trouwens, over dat Goddelijk lichaam gesproken...”�, ik spring met een gil in het water wanneer hij opspringt en naar me toe begint te lopen.

Ik hou van hem, maar ik kan het hem nooit bekennen. Zeker nu niet, ik sta op het punt om hem achter te laten. Dat kan ik hem niet aandoen. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat hij alles zou omgooien door op mij te wachten. Zo’n afstand zal een relatie toch nooit overleven. Zijn handen glijden zacht over mij rug.
“Yaren?”�, mijn moeders stem doet me beseffen dat het tijd is. Mijn greep verslapt en langzaam laat ik mijn armen zakken. Over zijn wang loopt er nu ook een traan. Ik weet niet hoelang we hier zo al staan, maar ik kan je zeggen dat de tijd voorbij vliegt op een moment als dit. Mijn duim wrijft zijn tranen weg, zacht druk ik een kus net naast zijn piercing. Zonder hem nog eens aan te kijken stap ik door naar Gustav. Ik woel nog een laatste keer door zijn haren.
Eigenlijk ben ik ervan overtuigd dat ik hen nooit meer zal zien. Misschien nog eens als ik op vakantie kan komen, je weet nooit. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Als hun band doorbreekt zullen ze me wel vergeten. Misschien is dat wel het beste.
Ik trek het portier dat mijn moeder voor me openhoudt ruw dicht en staar naar buiten. Ze reikt me een zakdoek aan. Meteen schud ik mijn hoofd. Ik wil hun laten zien wat ze me allemaal aandoen.
Dit is het dan. Alles zal hier zonder mij verder gaan. Ik zal moeten missen hoe ze opgroeien. Hoe ze volwassen worden. En het rare is, wat er ook gebeurt, het leven gaat gewoon door. Alsof er nooit iets gebeurt is. Niemand merkt er iets van. Zo gaat het altijd. Mensen die iemand verliezen kunnen nergens terecht buiten bij de personen die ze het meest vertrouwen. Wel, die personen had ik zonet verloren. En de enige plek waar ik terecht kon was bij mezelf. Hoe zielig is dat niet? Een conversatie voeren met jezelf.
Gustav en Tom staan op een paar meter van elkaar. Alsof ze elkaar plots niet meer kennen. Ze lijken wel vreemden, personen die elkaar toevallig ontmoeten bij een afscheid.
Mijn vader schraapt zijn keel en draait zich om naar de achterbank, “Klaar liefje?”�.
Ik kijk hem aan alsof hij net de meest ondenkbare vraag ooit heeft gesteld. Ik hoor de deurvergrendeling in het slot springen. Zijn ze soms bang dat ik op het laatste moment de wagen uit ga springen en snel zal gaan lopen?

Reacties: