Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Those days are over. (Tokio Hotel) » Those days are over. (Tokio Hotel) 2
Those days are over. (Tokio Hotel)
Those days are over. (Tokio Hotel) 2
Vooraf: “Jennifer,
Ik dacht dat ik je gezien had, maar ik wist het niet zeker. Ik heb je gezien in het park en je had je portemonnee laten liggen. Al je gegevens stonden er in, zelfs je nummer, dus sms maar terug, wanneer je je portemonnee terug wilt halen.
X Liefs Tom”¯
----------------------------------------------------------------------
Storie: ~Jennifer Point Of View~
Denkend opende ik voor de zoveelste keer de sms van Tom. Wat moest ik doen? Ik wou hem niet weer terug zien, want anders zou ik huilen van liefdesverdriet en dat wou ik niet. Misschien kan een vriendin van me de portemonnee ophalen? Nee, dat zou te laf zijn. Misschien laat ik het maar voor wat het was, hij had toch niet de code van mijn bankkaart en mijn bankkaart kon ik toch opnieuw laten maken. Ik wiste het berichtje en besloot dan maar om het toch te negeren. Wat zou Tom het schelen dat ik niet terug antwoord? Niets..
~Tom Point Of View~
Al vijf dagen heb ik niets meer van haar gehoord, ze stuurt zelf niet terug voor haar portemonnee terug te halen. Zou ze me negeren? Ik had de stomste fout van mijn hele leven begaan. Dat had ik meteen door toen ze haar koffers pakte en weg ging. Ik voelde me een idioot, nu nog altijd, maar hoe kan ik haar duidelijk maken dat ik haar terug wil? Ik nam haar portemonnee dat sinds vijf dagen geleden altijd in mijn broekzak zat en opende het. Al haar persoonlijke gegevens stonden er in, al de gegevens die ik nodig had om haar op te kunnen zoeken. Mijn hart maakte een sprongetje wanneer ik terug dacht aan de tijd van ‘ons’. Ik had het nooit mogen uit maken en zeker niet op die manier. Ik dacht dat ik niets meer voor haar voelde, maar dat dacht ik blijkbaar verkeerd. Ik hield meer van haar dan iemand anders dat kon doen. Ik moest haar terug zien, terug horen, terug hebben voor mij alleen.. Ik aarzelde niet en deed meteen mijn jas aan. “Ik ben even weg!”¯ Riep ik door het huis, zodat de drie bandleden het hoorden. “Naar waar?”¯ Vroeg Brooke, mijn vaste vriendin die al meteen naar me toe liep. “Gewoon even een blokje om.. wil even alleen zijn.”¯ Loog ik. “Okay, tot straks dan.”¯ Glimlachte ze. Ze drukte een kus op mijn lippen en zwaaide me uit. Ik kroop achter het stuur van mijn Cadillac en reed weg, op weg naar Jennifer. Jennifer, het meisje dat ik nooit uit mijn hoofd had kunnen halen.
Reacties:
Kan het dat dit verhaal ook op Quizlet staat want ik herken het van ergens.
Jammer dat ik me niets meer herinner, maar dan ga ik maar volgen want mijn hersenen willen weten hoe het verder gaat (dat ben ik dus vergeten ><
x Kayley
Leuk!
Snel verder <3