FanFic.nl

Meredith Josephine McFletcher

1.

Ik zit op de nok van een dak. Het huis is een beetje afgelegen van het stadje, maar er nog net niet buiten. Ik ben hier per ongeluk terecht gekomen, maar ik rook wel soortgenoten. ‘Soortgenoten?’ zul je wel denken. Ja, soortgenoten. Ik ben namelijk een vampier. Ik zal me even voorstellen.

Ik ben Mer McFletcher. Nou ja, mijn echte naam is eigenlijk Meredith Josephine McFletcher. Ik heb mijn eigen achternaam gehouden toen ik veranderd ben maar ik noem mezelf altijd Mer. Merdith Josephine klinkt zo lang. Ik kom uit een soort van belangrijke familie. Mijn moeder was het achternichtje van de nicht van de broer van de koningin of zoiets. Vergeet dat dus maar weer. Maar mijn moeder nam dus mijn vaders achternaam - McFletcher- aan. Blij toe, ik hoef geen belangrijke familie. Ik ben blijven steken in mijn 16e levensjaar en heb mensenbloed afgezworen. Dit heb ik uit mezelf gedaan, niemand heeft mij hiertoe gezet. Ik vond mezelf een monster als ik mensenbloed zou drinken. Ik vind het zoiets als moord. Maar goed, ik ben dus zo’n 12 jaar geleden getransformeerd, ik ben dus nog jong.

‘Hallo?’ hoor ik opeens een jongensstem achter me. Ik spring op, draai me om en blijf zonder enige moeite op de nok van het dak staan. En dat in één zestiende van een seconde. Daar staat een jongen voor me. Ook hij staat zonder enige moeite stil, rustig maar stevig op de nok. ‘Hallo!’ antwoord ik zacht en wantrouwend.

Ik heb 1 ding geleerd toen ik nog mens was: vertrouw geen mensen, vooral geen vreemdelingen. Ik was mooi - al zeg ik dat zelf niet graag want dan voel ik me egoïstisch - en veel jongens zagen wel wat in mij. De meesten kende ik dus niet eens. Ook mijn familie deed afstandelijk tegen mij, ik was anders.

‘Je bent hier op ons terrein, ik wil je vragen hier niet te jagen!’ zegt de jongen vriendelijk. Aandachtig kijk ik hem aan. Hij is best knap; brons haar, goudbruine ogen, mooie gelaatstrekken en lang. Niet te lang, maar lang. Ik kijk hem vragend aan. ‘Jullie terrein?’ vraag ik hem. ‘Ja, wij wonen hier al ongeveer anderhalf jaar en zouden hier nog zo’n anderhalf jaar willen wonen!’ legt hij vriendelijk uit met een lieve glimlach. ‘Oh, ik jaag niet hoor! Of nou ja..’ begin ik. ‘Je jaagt niet?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen en een schuin hoofd. Ik schud mijn hoofd en maak mijn zin af: ‘Niet op mensen in ieder geval!’ Zijn houding word nog rustiger. ‘Fijn!’ zegt hij met een glimlach; ‘Ik ben Colin Parker!’ Hij steekt zijn hand uit. Ik loop voorzichtig naar hem toe, nog steeds wantrouwend. ‘Meredith Josephine McFletcher, maar je kan me wel gewoon Mer noemen!’ zeg ik met een glimlach. Hij grinnikt en gaat zitten. Ik ga naast hem zitten en kijk naar de maan. ‘Blijf je hier lang?’ vraagt hij na een tijdje stilte. Dan pas merk ik dat hij de hele tijd naar mij gekeken heeft. Ik schuif een klein stukje op en zeg: ‘Ik weet het niet. Ligt er aan of er hier mensen zijn die mij mogen en niet alleen naar mijn uiterlijk kijken maar ook naar mijn innerlijk!’ Ik glimlach zwakjes.
‘Kom eens mee!’ zegt Colin dan. Ik kijk hem weer vragend aan. ‘Naar mijn huis!’ hij glimlacht. ‘Wat doen?’ vraag ik. ‘Dan stel ik je aan mijn familie voor!’ weer glimlacht hij. ‘Familie?’ vraag ik hem verbaasd. ‘Ja, ik heb een soort van ouders, 3 zussen en nog 4 oudere broers!’ zegt hij lachend. Hij springt naar beneden en blijft staan wachten. ‘Snel, het word al lichter!’ zegt hij als ik even treuzel. Ik spring ook naar beneden en ga naast hem staan. ‘Je bent wel wat wantrouwig of niet?’ vraag t hij dan. Ik knik. ‘Hoezo?’ vraagt hij. We rennen weg en ik leg het uit, af en toen coödineert hij me naar links of naar rechts.

Reacties:

Raven zei op 7 jan 2010 - 14:03:
Dit is best leuk suuz!! ;o