FanFic.nl

Narnia : Don't be afraid to say ‘I love you’.

someone's in love.

‘To know the secret of love, you have to be yourself, do not be afraid to say ' i love you ' .’

Het was tussen de middag.
Ik reed lang het open veldje dat vlakbij mijn kasteel lag. En daar zag ik haar voor het eerst. Ik stopte mijn paard en mijn ogen werden groter, mijn hart ging tekeer en ik had een raar gevoel in mijn buik. Ze leunde elegant en soepel tegen een grote boom aan die haar schaduwde van de zon.
Ze zat haar rode rozen te tellen, ze rook eraan en ze probeerde de doorns te vermijden. Het was een grote bos rozen, dat het mijn aandacht trok. Maar dat was niet het enige. Haar gezicht.. Die prachtige witte huidskleur, haar rode dieprode lippen, haar perfecte hoofdvorm, haar pefecte wenkbrauwen, haar amandelvormige ogen, haar lange wimpers, haar donkerkleurige haar. Alles.Haar vingers die de rozen aanraakten, haar benen lang, uitgestrekt en over elkaar gevouwen. Ik kon mijn ogen niet van haar ogen afhouden. Ik liet met bibberden handen het touw dat ik vast had los. En ik prentte haar in mijn geheugen.

Een paar seconden later merkte ze me uiteindelijk op. Ze keek op en ik keek in haar ogen. Zó prachtig, ik raakte verdwaald. Maar ik moest me beheersen. Zo gedroeg een prins normaal nooit tegenover een - perfect - meisje. Ze keek me starend aan, alsof ze iets van me wilde. Ik wendde mijn hoofd weer van haar af met een grote spijt in mijn hart, die al razend in mijn keel klopte. Het werd lichtjes en ik kon niet meer denken. Maar ik spande mijn rug recht en gaf het teken dat mijn paar weer moest gaan rijden.

Ik wou helemaal geen voort maken aan mijn tocht.
Ik wou aan haar rozen ruiken, aan haar prachtige haar. Ik wou haar zó graag ontmoeten. Ik begon te rijden en ze bracht geen enkel geluid over haar lippen. Ik voelde haar ogen in mijn rug, die me nog na staarden. Het voelde erg ongemakkelijk, toen ik voorbij de bocht was en het veld achter me gelaten had, durfde ik weer adem te halen. Mijn hart klopte nog steeds in mijn keel.

Haar gezicht spookte alsmaar rond in mijn hoofd. Ik stopte mijn paard en probeerde haar uit mijn geheugen te wissen, maar ik wou het niet. Ik zou haar toch nooit vergeten, van mijn leven niet. Over mijn lijk. Ik stapte van mijn paard af, en gluurde door de bosjes nog één keer voor vandaag te zien. Ik wist zeker dat ze in het huisje bij het veld woonde, althans, dat hóópte ik.
Ik keek weer naar haar, de vlinders in mijn buik.
Ze lag op haar rug naast de boom met de rozen aan haar andere zijde. Ze had haar handen onder haar hoofd gedaan. En haar knieen staken omhoog.
Ze glimlachte flauwtjes. Ik vroeg me af waarom.

Tot mijn spijt wist ik dat ik moest gaan.
Ze verwachtten me namelijk op het kasteel voor zwaardvecht oefeningen. Ik reed weer verder, en sloot mijn ogen. Ik luisterde naar het hoefgetrappel van mijn paard. Ik dacht aan het moment. Ze was me eigenlijk nog nooit opgevallen, hier in Narnia. Terwijl ze gewoon bij het veldje woonde. Ik wou dat ik haar eerder had leren kennen, dat ik haar naam wist. Maar wat haar naam ook mocht zijn,
ik was smoor en onherroepelijk verliefd op haar..

reacties.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.