FanFic.nl

Narnia : Don't be afraid to say ‘I love you’.

flights.

Isabella pov ; Één week later.

‘Daniël, laat me met rust!’ mijn stem galmt door het huis en zweet drupt over mijn rug. Hij trekt aan mijn armen en laat me niet los. Mij proberen te zoenen, dat deed al hij jaren. Maar nog niet zo erg als vandaag, hij zí¡t aan me. Ik gris mijn bh van zijn bed en trek hem gauw aan, en doe mijn t-shirt over mijn hoofd. Snel ren ik naar mijn kamer en doe de deur voor zijn neus dicht, en hard. Huilend zak ik naar beneden, mijn mascara loopt langzaam uit en de zwart gemende druppeld vallen op mijn witte rok. Snel draai ik mijn deur opslot en probeer zijn geroep te negeren. Hij bonkt op mijn deur en vloekt aan één stuk door, wat ik vreselijk aan hem haatte. Ik gris mijn wit-leren, kleine tas van mijn bed -waar in zat : mascara, spiegel, huissleutels, pepermintsnoepjes, kleine wit-leren portommonee, zakdoekjes, opvouwbare reserve tandenborstel en een kleine tube tandpasta- en haal mijn mand met o.a jurken, joggingbroeken, shirt's, mijn tekenspullen en badjas uit mijn kast. Ik wist niet waar ik zou verblijven, maar het was het beste dat ik tijdelijk Daniël niet zag. Mijn broer mishandelde me (lichamelijk) sinds mijn 14e. Precies het jaar dat onze ouders vermoord waren, maar hun dood was niet het enige. Cristiano was er ook geweest, in de oorlog tegen de Witte Heks. Sindsdien woond ik met mijn Telmarijn-steunende broer. Hij is ridder in hun leger, en was natíºíºrlijk voor hen. Terwijl ik liever voor de Narniërs kies. Ik doe mijn raam open en kroop uit mijn kamer, weg van dit huis. Toen ik buiten was, zag ik Cair Paravel boven de heggen en bomen uitsteken. Ik zucht, één week geleden zag ik het prachtige schijnsel van Koning Edmund, en toen overspoelde een warme gloed me. Op dat moment wist ik niet wat me overkwam. Ik ruik aan mij haar, het ruikt naar rozen. Zo ruik ik altijd. Ik loop stil het erf af, dat voor ons -niet al te kleine- huis staat. Met de grote eikenboom waar ik laatst tegen leunde, nog steeds niet gelovend dat Koning Edmund me zo aanstaarde. Zijn ogen hadden í­éts, iets betoverends, waardoor je smellte. En op dat moment, smeltte ik eigenlijk vanbinnen. Wat ik sinds 1 jaar niet meer had gedaan, hij liet de verwelkte roos in mij, blad voor blad bloeien. De roos die kapot en dood was geweest, begon te bloeien. Langzaam maar zeker. Door Koning Edmund.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.