FanFic.nl

Narnia : Don't be afraid to say ‘I love you’.

what comes around, just comes.

Ik draai me gauw om, voordat hij iets gaat aanbieden. Maar hij loopt gewoon achter me aan, alsof dat al niet erg genoeg is. ‘Wacht nou, je hebt je naam niet verteld, mag ik weten wat Uw naam is, Edele Vrouwe?’ Ik glimlach verlegen, bescheiden. ‘Oh, maar Koning Edmund, ik ben niet van Adel hoor.’ zeg ik spijtig. Hij grijnst:‘Wie weet..’ fluisterd hij. Ik glimlach nog een keer, mijn handen beginnen te zweten en dat warme gevoel in mijn buik wil niet weg, hoe hard ik ook wil. ‘Mijn naam, de naam die nooit zo mooi zal zijn als de Uwe,’ zeg ik beleefd, niet om te slijmen. ‘is Isabella von Heuvelen. Dochter van Bonnie en David von Heuvelen, half Galmeens.’ De Koning kijkt me verrassend aan:‘De naam die jouw is gegeven betekend toegewijd aan God, en prachtige dame. Daar heb ik gelijk in, zolang ik Koning ben. Dus je bent half Galmeens. Kom je uit Galma?’ Ik knik zachtjes en hij trekt me, zacht, mee en rent voor me naar Cair Paravel, waar ik al bang voor was. ‘Edele Vrouwe, u was toch niet van plan om in het Gevaarlijke bos te overnachten?’ Ik glimlach nog een keer spijtig en kijk naar de lichtbruine gloed in zijn kastanjebruine ogen, het schitterd als parels die in de azuurblauwe zee schitteren. Ik stop en hij moet ook stoppen zodat zijn hand die op mijn schouder ligt, waar ik zo van heb genoten, naar beneden glijdt. We staren dan allebei naar het kroontje dat op mijn blote schouder is verschenen.
Het kroontje had een gouden rand, dat brandde verschrikkelijk terwijl ik de pijn niet over mijn lippen wou krijgen. Het was een simpel kroontje met drie hoeken naar boven. Ik hoorde hoe Koning Edmund zachtjes naar adem snakte. ‘W-wat, wat is dit, Koning?’ vroeg ik bang, het deed pijn maar ik liet het nog steeds niet merken. ‘Ik weet het niet, Edele Dame, maar als dit kroontje verschrijnt op uw beeldschone lichaam, dan is dat niet voor niks, zover ik weet. Misschien moeten we het vragen aan mijn broeder Peter, de Hoge Koning? En noem me alsjeblieft Edmund, Edele Dame.’ Ik knikte terwijl ik naar het Kroontje staarde. ‘Steven, wil jij de Hoge Koning zo snel mogelijk bij me roepen?’ beval de Hoge Koning, met die verukkelijke mannenstam van hem, tegen een wacht. Hij boog en ging zonder iets te zeggen naar binnen. ‘Beeldschone, doet het pijn?’ vroeg hij uiteindelijk. Ik wou niet tegenover hem liegen, nee, ik kón het niet. Op dat moment kwam er iemand, zo onmogelijk prachtige als de zon naar buiten. Ik zuchtte even, het was de Hoge Koning, Koning van Narnia. En Koning Edmund natuurlijk ook, maar hij was zo beeldschoon als de maan. ‘Broeder, wat is er?’ zei hij zodra hij zag dat Edmund, zijn vingers over het Kroontje liet glijden. De pijn werd erger en erger, maar ik liet nog steeds niets zien en bijtte op mijn onderlip. ‘Ze heeft pijn, Edmund,’ merktte Koning Peter op. ‘Waarom zeg je dat dan niet?’ fluisterde Koning Edmund in mijn oor. Er gingen elektrische schokjes door mijn lichaam en ik rilde. Ik boog mijn hoofd naar de zeine, zodat het leek alsof we zouden gaan zoenen en fluisterde hem uiteindelijk toe:‘Waarom helpen jullie me überhaupt, laat me gaan. En laat me de pijn zelf verdragen, dit is te veel voor me.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.