FanFic.nl

Narnia : Don't be afraid to say ‘I love you’.

please.

Het lijkt alsof ik niet kan ademen en er langzaam een wond op mijn schouder ontstaat. Ooit zoveel pijn gevoelt? Zijn gezicht was nog maar drie centimeter van de meine verwijdert, en als er een foto van werd gemaakt, zou hij perfect geweest zijn. ‘Waarom helpen jullie me überhaupt?’ herhaal ik weer, hij kijkt me nog steeds emotieloos aan, en weet niks te zeggen. Een aantal seconden later is hij weer terug in Narnia en glimlacht vaagjes, wat hem aantrekkelijker maakt dan dat ie al was. Er ontstaan kuiltjes in zijn wangen en ik bestudeer zijn ogen, zoals gewoonlijk. Eigenlijk ben ik erin verdroken, het lijkt net of een vlaag van bruine melkchocolade me overspoeld. Hij schraapt op een moment zijn keel en werpt zijn blik even naar beneden. ‘Koningen hóóren jou te helpen, ieder ander mens ook.’ Ik luister terwijl ik nog steeds in die warme gloed van chocolade drijf. En grijns:‘Ook aanrandens, verkrachters, Telmarijnen en schoften die meisjes zoals ik niet met rust willen laten?’ Hij schudt zachtjes zijn hoofd terwijl we horen hoe zijn broer zegt:‘Die horen achter slot en grendel, maar genoeg getreuzeld : We moeten iets doen!’ Er klinkt wat wanhoop en angst in zijn stem. Koning Edmund pakt met zijn beide handen, heel erg voorzicht, mijn polsen. ‘Kom mee, snel.’ fluisterd hij. Ik ren achter hem aan terwijl ik voel hoe er een rode blos over mijn wangen kruipt. Ik hoop dat mijn handen niet zweten, en dat ik er nog fatsoenlijk uitzag. Oké, wat er van me over is gebleven dan.

Het kasteel was niet normaal. Hoge torens, bruine/goude muren. Ik werd een beetje jaloers. Koning Edmund had zijn handen van mijn polsen los gelaten en we kwamen in de eetzaal aan. Ik moest toegeven dat ik, als ik hier alleen was geweest, redelijk zou gaan verdwalen. Hij schoof een stoel voor me naar achteren en ik bedankte hem beleefd. Daarna bestudeerde hij het terwijl hij er met zijn vingertoppen over ging. Ik snak even naar adem, het brandde ongelooflijk erg. ‘Het spijt me,’ fluisterd hij weer. Ik kon zijn stem niet weerstaan. Hoge Koning Peter kwam aan met een nat doekje in zijn handen en Koningin Lucy en Susan achter zich aan, hun blikken een beetje bezorgd en niewsgierig. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Lucy een flesje met een diamanten dop in haar handen had. Ze keek even bezorgd naar het kroontje, en liet toen een druppeltje van het spul dat in het flesje zat. De pijn verminderde als sneeuw voor de zon. ‘Bedankt, uwe Majesteit.’ Ze glimlachte lief:‘Zeg gewoon Lucy, en hoe heet jij?’ Edmund nam abrupt van me over:‘Ze heet Isabella von Heuvelen en ze vlucht voor haar broer.’ Hoge Koning Peter keek me verbaasd aan en Edmund fluisterde wat in zijn oor. Volgens mij was het horen van ‘verkrachten’ niet goed voor de oren van Lucy. ‘Dank u wel,’ zei ik terwijl ik opstond. En boog voor ze ‘En voorí¡l U, Koning Edmund.’ En allebei grijnsden we vaagjes. Maar zijn gezicht sotnd opeens ernstig. ‘Je denkt toch niet om Cair Paravel te verlaten?’ Ik knik ernstig. Hij pakte mijn arm vast zodat hij me tegenhield. ‘Toe, blijf hier.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.