FanFic.nl

Narnia : Don't be afraid to say ‘I love you’.

high king peter, this time in love.

Peter pov ; wanner Edmund en Bella het goedmaken, helaas moeten we dí¡t stukje missen.

Ik had geen zin om te kijken hoe ze het weer goedmaakten. Dus liep ik naar de kust toe.De zee was koelblauw en er leken net glinsterende diamaten te voorschijn te komen, omdat de zon er fel over scheen. Ik zucht terwijl ik naar de horizon kijk en me af vraag wanneer Aslan zal komen. Opeens zie ik dat er een meisje op een rots zit. De rots is midden in de zee, maar hij is niet zo ver van mij verwijdert. Het meisje had halflang, glanzen blond haar. En ze speelde met haar tenen in het water, wat zover ik raadde. Ze leunde even en keek in het water, en een moment schrok ik dat ze in het water zou gaan vallen. ‘Hé, pas op!’ ontsapte er uit mijn lippen. Ze draaide zich verrast om en ik zag haar prachtige gezicht. Het was zo zacht en prachtig dat ik er geen woorden voor had. Zo bovennatuurlijk mooi.. Ze glimlachte en er twinkelde nieuwsgierigheid in haar ogen. Ik glimlachte zonder erover na te denken terug. Het leek alsof ze mijn gedachten in haar bezit had. Het leek alsof ze alles van me in haar bezit had. Ik wou naar haar toe rennen en haar kussen, zo een neiging had ik. Maar ik liep zonder dat ik ervan wist in het water, smachtend naar haar toe. Toen ik eindelijk bij haar was, nam ik plaats naast haar. En ze sloeg verlegen haar ogen neer. Ik maakte toch een poging om te praten, want het leek alsof mijn mond niet wou praten voordat het haar lippen hand gevoeld. Dit gevoel was overheelijk. ‘Ik dacht even dat je in het water zou gaan vallen..’ zei ik. Mijn stem klonk een beetje opgelucht. Ze keek op en ik keek in haar lichtblauwe ogen. Zo lichtblauw als de zee maar kon zijn, en de zee waarvan ik het liefst in wilde verdrinken. ‘Maar ik leef nog, Hoge Koning Peter..’ fluisterde ze verlegen. Ik glimlachte gretig. ‘Toe, zeg gewoon Peter.’ antwoordde ik. Ze knikte en bewoog haar voeten in het water, sierlijk. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ik verlegen, ik wist dat ik bloosde. En het gevoel dat ik maar niet kon raden welk gevoel het was, wou maar niet weg in mijn buik. Onze blikken hielden elkaar nog steeds vast en zonder haar blik af te wennen zei ze:‘Nathalie, Koning Peter,’ en ze moest blozen.
‘PETER!’ brulde de stem van Edmund achter me. Allebei draaide we onze hoofden om, Edmund stond samen met Bella bijna in het water. Nathalie moest grinniken:‘Haha, wel een schattige broertje heb je.’ Daarna keek ze Bella aan:‘Wie is dat?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Oh, ze vlucht voor haar Telmarijnse-steunde broer, Daniël. Hij wil haar namelijk een beetje..’ Ik maakte mijn zin niet af of Nathalie fronste en sprong van de rost af en zwom richting Edmund en Bella. Ik zwom achter haar aan. Haar voeten spartelden sierlijk onder het water en toen we allebei, nat, aangekomen waren bij Bella en Edmund viel het stil. ‘Goed gemaakt?’ vroeg ik, met een opgetrokken wenkbrauw. Edmund knikte en Bella bloosde. Edmund keerde zich naar Bella terwijl ze richting Cair Paravel begonnen te lopen:‘Dus je blijft gewoon op Cair Paravel?’ Bella knikte en Nathalie en ik liepen achter die 2 aan. ‘Blijf je ook? Je kan kleren van Susan lenen.’ Nathalie glimlachte:‘Ik zou niks liever willen,’ en we liepen door.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.