FanFic.nl

Narnia : Don't be afraid to say ‘I love you’.

daniël, back.

In de tussentijd had Bella Caspian ontmoet, en ze kwam erachter dat hij graag zoenmomentjes verstoorde en van Susan hield. ‘Suus, doe het veilig,’ grijnsde Edmund als Susan bij Caspain ging slapen. En Bella? Die sliep gewoon bij Edmund, de doodnormaalste zaak van Narnia. En er waren onderhand 3 weken voorbij geweest. Peter had Nathalie leren kennen en ze werden vrienden. En geen last van Daniël tot dat…

Bella pov ; wandelend in een bos samen met Edmund, Peter en Nathalie.

De zon scheen prachtig langs de bomen en verlichtte de ogen van Edmund weer. ‘Wat een prachtige dag!’ riep Nathalie uit. ‘Geen gevaar, geen Miraz, geen Telmarijnen, geen Daniël,’ zei ik. Edmund knikte instemmend en ik voelde zijn arm tegen de mijne. Ze liepen stil door totdat ze een Telmarijnse-soldaat zagen lopen en doken in de bosjes. ‘Hé.. wacht eens even.. dit is het kamp en het stadje van de Telmarijnen!’ riep Peter uit. ‘Goh, daar komen we ook pas net achter,’ antwoordde Edmund daar op. Hij en Peter keken fronsend richting het kasteel tot hoog torende boven de bomen en huisjes. ‘Jongens en gevaar..’ zuchtte Nathalie, ik knikte. Peter en Edmund stonden op en wij volgden hen voorbeeld. We klopten de takjes van onze kleren en Nathalie en ik deden een paar blaadjes en takjes uit ons haar. We wilden terug lopen toen ik omdraaide, maar ik zag een verschijning vanuit mijn ooghoeken. Het was Daniël. Hij sprong voor ons en had een zwaard bij zich, in de houder. Zijn hand rustte om het gevest van zijn zwaard en hij keek me boos aan. ‘Zo zo, kijk eens wie we hier hebben. Narniërs en mijn zusje op Telmarijns gebied.’ zei hij gemeen. ‘Dus? Jullie komen ook op ons gebied,’ bitste Peter terug. Edmund knikte instemmend. ‘En voor wie ben je gevallen, Bella? Edmund of Peter?’ Ik voelde dat ik bloosde en keek Edmund expres niet aan. Anders deed hij hem wat. ‘Jezus, mina. Bella, jij komt mee.’ zei hij en greep mijn arm vast. ‘Nee, dat doet ze dus niet!’ riep Edmund koppig en sloeg Daniël’s hand van mijn arm af. Daniël keek Edmund afkeurend aan:‘Oh, ze is dus voor jóíº gevallen. Man, Bella, hoe kón je?!’ En hij greep weer naar mijn arm en trok me mee. Dit keer hield Peter hem tegen door zijn zwaard tegen Daniël’s rug te drukken. ‘Je laat haar los, of anders gaat het pijn doen,’ site hij vijandelijk. Daniël rolde kwaad met zijn ogen en liet me los. ‘Bella, je gaat naar huis. En als ik je nog één keer bij de Narniërs zie, dan loopt het niet goed af. Voor beide, er kan zo een oorlog onstaan als jullie haar niet met rust laten.’ En daarna verdween hij tussen de bomen. En wij liepen mokkend terug.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.