FanFic.nl

kort verhalen

please, don't leave me

Hallo,
Ik ben Sill, 23 jaar, volg een muziekopleiding voor piano en dwarsfluit en heb al 4 jaar en vaste vriend, maar onze relatie verloopt heel moeilijk. We kunnen niet met en we kunnen niet zonder elkaar. Ik heb hem in 4 jaar al welgeteld 7 keer buiten gegooid en elke keer al is hij terug gekomen. Elke dag schreeuw ik de lelijkste dingen naar zijn hoofd en elke keer weer vergeeft hij mij. Maar deze keer is het anders. Deze keer is hij het die zelf vertrekt en deze keer is hij het die mij beledigd en dingen naar mij schreeuwt, wat wil je echt niet weten.
Deze keer maakt hij zijn koffer zelf en ben ik het niet die al zijn kleren van het balkon op de straat gooi. Deze keer stapt hij de deur zelf uit en ben ik het niet die hem letterlijk buiten gooide. En deze keer was ik het die weende en smeekte dat hij me niet zou verlaten. Ik weet dat ik een echte bitch kan zijn en dat ik onuitstaanbaar ben met momenten, en dat ik veel onaangename kantjes heb. Maar de enige waarheid dat ik weet is dat ik van hem hou en dat hij me niet mag verlaten. Maar hij luistert niet naar mij, omdat ik nooit naar hem geluisterd heb. Ik ben er zeker van dat hij terug komt, dat moet, ik kan niet anders dan te geloven dat hij terug komt. Maar het feit dat hij zelf vertrokken is, spreekt tegen. 1 week ben ik blijven wachten, 1 week ben ik mijn appartement niet uitgekomen. En toen wist ik het, ik moest naar hem gaan…ja ik moest nu gaan smeken om me terug te nemen, zoals hij zoveel keer heeft komen smeken om hem terug te nemen, dat was wat hij wou. Ik ging naar zijn huis waar hij vroeger met zijn ouders woonde, elke keer als ik hem buiten gooide ging hij daarheen. Ik belde aan en zijn moeder deed open, ze zei me dat hij bij een vriend logeerde en gaf me zijn adres. Toen ik daar aankwam wist ik niet wat ik zag. Een vrouw…naakt en hij, ook naakt. Het volgende moment zat ik in het politie bureau, waarom wist ik niet…de 2 enige dingen dat ik nog wist waren 2 mensen naakt, alle twee kwamen ze mij bekent voor en dan de schittering van een mes op de tafel. De agenten zijden me dat ik ze alle twee vermoord had. Wie? Ik wist het niet meer…en toen lieten ze me 2 foto’s zien. De ene van een man de andere van een vrouw…Zina, ze was mijn beste vriendin en ze heeft me verraadde. En dan de man…Arwin…mijn Arwin…had ik hem vermoord? Blijkbaar wel. En Zina, haar had ik ook vermoord, maar zij verdiende het, ze verdiende het alle twee. Nu zit ik al 1 jaar in een instelling en schrijf ik alles op, want ooit ga ik niet meer weten wat er allemaal gebeurt is. Ik ga alles vergeten door die domme ziekte. De dokters geven er een naam aan dat ik niet kan onthouden, maar ik noem het gewoon mijn straf. Mijn straf omdat ik 2 mensen het leven heb afgenomen…Dus, ik ben Sill, ik ben 24 jaar, ik volgde een muziekopleiding voor piano en dwarsfluit en had al 4 jaar een vaste vriend, maar onze relatie verliep heel moeilijk. We konden niet met en we konden niet zonder elkaar. Ik had hem………

Reacties: