FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/19]

Vooraf:

“W-wat gebeurt er?!”� Vraagt Bill ineens angstig. Ook ik begin paniekerig te worden. “I-ik weet niet!”� Verdwaast kijken we onze zoon aan die maar blijft door lachen en dan gebeurt het weer: hij zweeft!


MEGAN POV.

“W-wat moet ik doen?!”� Vraagt Bill angstig terwijl hij Damian niet uit het oog verliest. Zelf weet ik ook niet wat te doen. “I-ik weet niet, dat is de tweede keer dat hij dat gedaan heeft!”� Zeg ik verdwaasd terwijl ik naar mijn kleine baby van enkele maanden oud kijk en draden probeer te zoeken die aan hem vast hangen, maar tevergeefs. Niets, noppes, nada! Hij zweeft werkelijk. Ik knipper een aantal keren met mijn ogen en blijf doorvragen in mijn hoofd of ik nu droom of niet. “Dat kan toch niet, Damian? Mensen kunnen toch niet zweven?”� Vraag ik aan mijn kleine zoontje. Hij grinnikt alleen maar en kijkt met kleine pretoogjes naar zijn vader. Hevig klapt hij in zijn handen en begint te lachen. “Volgens mij.. word ik bang van mijn eigen zoontje.”� Zegt Bill met een rare blik. “Je bent niet de enige.”� Zeg ik en kijk bezorgd naar Damian. Bill vind het zweven van Damian maar niets en wilt hem nemen, maar Damian zweeft alleen maar hoger en hoger. “Hij pest me!”� Treurt Bill. “Och arme!”� Lach ik. “Kom Damian, ‘zweef’ naar mamma.”� Probeer ik. Met een glimlach en glunderende ogen zweeft hij onze kant op en vliegt dan naar zijn vader. “Wat een gehoorzaamheid.”� Grinnik ik. Bill houd Damian stevig vast en knuffelt hem teder. Wat zijn die twee toch schattig samen. “Ik zal even melk voor hem halen.”� Zeg ik met een knipoog en loop naar de keukengedeelte van mijn hotelkamer waar ik via melkpoeder melk zal maken voor mijn wonderlijke zoon.

Bill Pov.
“Hoe doe jij dat toch?”� Vraag ik hem verwonderd. “blop.”� Hoor ik Damian zeggen. Hij kijkt me glunderend aan in mijn ogen. “Ik wil je niet missen.”� Fluister ik. Net alsof Damian me begrijpt begint hij te grinniken en klapt hij vrolijk in zijn handen. Ik wed dat hij die vrolijkheid van mij meeheeft. “Ik ga ervoor zorgen dat je niet naar huis terug zal keren met je moeder. Je blijft bij mij en je moeder. Ik wil geen co-ouderschap.”� Fluister ik stil in zijn kleine oortje. Maar hoe maak ik Megan dat wijs? Ze wilt niets meer van me. Waarschijnlijk heeft ze al een vriend. Hoe hard ik haar probeer te verleiden, ze negeert het. Ze flirt niet eens meer met me. Zou ze door hebben hoe hard ze mij breekt? Ik heb het niet uitgemaakt? Dat deed zij, alleen omdat ze het beu was dat ze me moest missen. Ergens begreep ik haar. Ik zou het ook niet graag hebben dat Megan altijd weg moest voor lange periodes en dat ik steeds thuis moest blijven. Nee, ik moet er niet aan denken. Maar zonder mijn carrière kan ik niet leven. En ook niet zonder Megan. Voor mij is ze nog steeds mijn alles. “Bill! Bill let op!!”� Schreeuwt Megan en loopt naar me toe. Ik realiseer nu pas dat ik Damian niet meer in mijn handen heb. Ik hoor hem huilen en zie hoe Megan hem oppakt van de grond. Oeps.. Ik heb Damian laten vallen. “Je hebt geluk dat je niet recht stond, maar op het bed zat! Want anders zou het je beste dag niet zijn!”� Zegt ze streng en kwaad. “Hoe denk je dat we aan co-ouderschap moeten doen als ik je niet eens kan vertrouwen!”� Ratelt ze door. “S-sorry.”� Verontschuldig ik me. “Daar ben ik niets mee! Zelf Damian kan er niets mee opvangen!”� Gilt ze kwaad.

Reacties:

beertje zei op 11 maart 2013 - 16:01:
ojee mooi verhaal