FanFic.nl

To stray [one-shot]

To stray

Sinds gisteren heb ik mijn gehele maag inhoud er al drie keer uit gegooid. Het is allemaal zijn schuld.
Ik haal mijn hoofd boven de wc vandaan en g bijna weer over mijn nek van de smaak die in mijn mond rondzweeft. Ik probeer op te staan, maar moet mezelf vasthouden aan de wastafel. Mijn hoofd draait, mijn knieën knikken. Het lijkt of mijn leven van me gestolen is, maar dat mijn lichaam hier nog rondzwerft.
Met moeite vul ik een beter met water om mijn mond mee te spoelen. Nadat ik de kraan heb dichtgedaan grijp ik nog naar het blad, anders was ik achterover gevallen.
Na een tijdje voel ik me minder duizelig en durf ik het aan om naar mijn bed te lopen. De tranen wellen weer op achter mijn ogen, zo ineens. Ik laat me voorover op het bed vallen en heb te weinig kracht in me om anders te gaan liggen.
Ik sluit mijn ogen in de hoop de tranen binnen te houden, maar mijn tranen winnen, ze zijn sterker dan mij. Er komt een snik uit mijn mond en ik begin weer te huilen.
Hoe kon hij? Hoe kon hij? Hij had het beloofd, vanaf het begin, dat hij niets zou doen om mijn gevoelens te kwetsen. Omdat hij degene was die mij uit de put had getrokken toen iedereen me verliet en me alleen achter liet. Ik vertrouwde hem in het begin niet, maar door die belofte veranderde zijn beeld in mijn ogen.
Ik begin wild te spartelen en wil eigenlijk iets kapot maken, maar er is niets in de buurt.
Ik zie Strify weer voor me, hoe hij met haar haar speelde, zoals hij altijd bij mij deed. Hoe hij daarna met zijn hoofd naar haar hoofd ging. Ongegeneerd stond hij daar met haar te zoenen, een meisje!
Kom op, ik ben niet voor niets homo, meisjes zijn achterbaks en niet te vertrouwen, ik kan ze niet uitstaan en dan recht voor mijn neus, gaat de enige persoon waar ik mijn leven voor zou willen geven, zoenen met een meisje.
Nog even zo doorgaan met hyperventileren en ik val flauw.
Ik schakel mijn gedachtes uit en blijf minuten, uren liggen. Tot iemand op mijn deur klopt. Ik kijk op en zie Strify. Ik grom een keer en laat dan mijn hoofd weer in de lakens vallen.
Laat hem weggaan.
Hij weet niet dat ik hem had gezien met dat meisje, maar hij heeft niets meer van zich laten horen toen ik hem gister avond wegstuurde. Hij loopt naar me toe en gaat langs me op het bed zitten. Hij legt zijn slanke hand op mijn onderrug, maar zegt nog niets. Langzaam beweegt hij zijn vingers.
Het maakt me rustig, omdat ik weet dat hij me erbovenop kan werken, zoals hij eerder deed.
Het maakt me kwaad, om wat hij me gisteren flikte.
“ Shin, euhm we moeten zo optreden, gaat dat? Ik hoorde je overgeven vannacht…”� Niet eens iets van sorry? Maar we hebben concert, dat was ik helemaal vergeten.
Ik duw mezelf overeind, ik ga in kleermakerszit op het bed zitten en laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Strify wil me tegen zich aanduwen, maar ik schud hem van me af.
Ik denk even na, het concert moet wel doorgaan.
“Geef me een halfuur.”� Zeg ik met een gebroken stem.
Ik sta rustig op en loop naar de badkamer, zonder hem aan te kijken, hij is mijn blik niet waard.
Na een halfuur sta ik beneden. Er staat een grote zonnebril op mijn neus en ik blijf zo ver mogelijk uit de buurt van Strify.
In de bus zet ik mijn Ipod hard aan en staar uit het raam. Ik blijf uit het raam staren, ook al praten Kiro en Romeo tegen me.
Ik ben blij als ik mijn drumstel zie, kan ik me eindelijk een beetje uitleven. Ik ga erop los alsof mijn leven er vanaf hangt, ik heb niet in de gaten dat er tranen over mijn wangen lopen.
Kiro, Romeo en Yu kijken soms mijn kant op, maar zeggen niets.
Na de soundcheck houd ik Strify tegen op de gang. Mijn tranen zijn weg en er is woede voor in de plaats gekomen.
“Ik heb één woord voor jou: klootzak!”� Ik kijk hem niet meer aan en loop weg.

Reacties: