FanFic.nl

Fallen myself

20. de wedstrijd

Door de ogen van Fleur: Vandaag is de wedstrijd. Ik ben best wel zenuwachtig. Met zijn 3e zitten we bij elkaar op de sofa in de garage van Claire. Rebecca zit op haar nagels te bijten. “Laten we het nog een keer spelen en ons dan klaar gaan maken”� zegt Claire. Ik knik. Snel ga ik achter mijn keyboard staan. We spelen het nummer foutloos, zoals elke keer. “Nu gaan we ons klaarmaken”� zeg ik snel. We lakken elkaars nagels. En trekken onze kleding aan. Ik draag een zwart wijd minirokje met zilveren sjablonen. Ik heb een wit shirtje met in het zilver Angel en engelenvleugels erop. Een paar zwarte kleine laarsjes en een stel kettingen en armbanden maken het af. In mijn haar zit een zwarte haarband. Claire heeft een korte spijkerbroek aan met daarop een geel topje. Een paar gele gympen maken het af. Haar haar heeft ze opgestoken in een lossen staart/knot. Rebecca ziet er oogverblindend uit. Ze heeft een strak wit rokje aan met zilveren steentjes erop. Op haar lichtblauwe shirtje staat een doodshoofd. Haar blauwe gympen en enkelbandjes om haar enkels staat er perfect bij. Voorzichtig hangt ze een paar oorbellen in haar oor. Haar haren hangen los met speldjes naar achter gestoken. Claire haar moeder komt binnen en zet ons voor de spiegel. Snel maakt ze een aantal foto’s. De instrumenten van mij en Claire staan er al. Rebecca neemt haar eigen gitaar mee. Snel gaan we allemaal de auto in om naar de kleine auditieruimte voor de wedstrijd te rijden. Ik droom al snel even weg. Ik herinner me nog dat Rebecca een aantal repetities geleden ineens met haar gitaar kwam aanzetten. En ze kon het nummer al helemaal spelen. Het had heel mooi geklonken. We hadden toen ook nog een bandnaam moeten verzinnen. Daar waren we wel een tijdje mee bezig. Vele namen kwamen voorbij. Uiteindelijk is het LifeTime geworden.

Na een tijdje reizen komen we aan bij een groot gebouw. Verrast stappen we uit. “Zo groot had ik het niet verwacht”� gilt Claire uit. Rebecca kijkt alleen maar of het niets is. Zij heeft de jongens in zo’n studio ontmoet. Snel lopen we naar binnen. De vader van Claire pakt Rebecca’s gitaar uit de kofferbak en neemt die mee. Binnen moeten we ons aanmelden. We krijgen te horen dat er eerst een repetie is, daar vallen al 5 bands af en dat er dan nog 15 bands doorgaan naar vanavond de live show. We krijgen een nummer en iemand wijst ons de weg naar onze kleedkamer. “Hebben jullie al eerder aan een wedstrijd meegedaan, of gezongen voor publiek”� vraagt het meisje ons. Fleur en ik knikken nee, Rebecca knikt ja. “We hebben aan een wedstrijd meegedaan en die gewonnen, maar dat was alleen voor mij.”� “Wat wonnen jullie dan”� “Eh, een single opnemen met Tokio Hotel.”� “Zo, dat is niet niks”� “Klopt”� eindigt Rebecca het gesprek. “Nou, ik krijg net door dat het jullie beurt is om auditie te doen.”� We lopen achter haar aan. Het is in de normale zaal, maar in plaats van veel mensen, zitten er nu alleen maar juryleden. Onze ouders zien we in de coulissen staan. Claire telt af en we beginnen te spelen. Rebecca zet in met haar stem. Na de brug speel ik mijn solo. Alles gaat perfect. De juryleden schrijven iets op hun papier dat voor hun ligt en zeggen dat we zo horen of we doorgaan. Even later worden we met zijn allen op het podium gezet. De juryleden lezen langzaam namen op en zeggen of ze doorgaan of afvallen. “LifeTime, door”� word er geroepen. Met zijn 3e springen we bij elkaar in de armen. “De groepen die door zijn, kunnen zich gaan klaarmaken voor vanavond. We hangen een lijst op met de volgorde. Jullie worden geroepen wanneer jullie aan de beurt zijn. Geef vanavond alles wat je kan. Dit is je laatste kans.”� “Ik kan nou niet zeggen dat die peptalk me moed inspreekt”� fluister ik tegen Rebecca. “Nou, speel maar gewoon, het kan niet misgaan, en anders hebben we die try-out nog. We breken toch wel door. Dus die vent moet niet zeuren. En dan nog we hebben th achter ons.”� Ik begin te grinniken. “Jouw peptalken zijn veel beter”� zucht ik. Ik laat me in de kleedkamer onderuit op een stoel zakken. Niet veel later worden er oortjes aangesloten. “Ik moet zeggen dat ik betere spullen heb gezien”� begint Rebecca te mopperen. Ja, zij had al heel wat gezien met Tokio Hotel. Ze maakt al van alles mee. En ze weet dat ze goed zingt, anders had ze die wedstrijd niet gewonnen. Ik werd nerveus van al die spanning. Maar daardoor ook een stuk drukker. Ik begon langzaam op en neer te lopen. Toen te springen, dan ga ik weer zitten en dan ren ik door de kleedkamer. Niemand roept me terug op mijn plaats. Dan pakt Claire boxjes en sluit ze aan op haar mp3. Al snel word ik rustiger. “He he, nu loopt ze al niet meer zo te stressen, en blijft ze rustig zitten.”� Ik kijk Rebecca vernietigend aan. Dan gaat haar telefoon. “Tokio Hotel wenst ons veel succes”� roept ze ons toe. “En wie heeft dat geschreven”� “Tokio Hotel”� zei ze terug. Maar ze kreeg een blos op haar wangen. “En wat stond er nog meer in?”� vraagt Claire. “Nou, dat Tom me mist, en zou willen dat hij hier was. Maar dat dat niet kan.”� “Het word toch uitgezonden op tv.”� “Ja, hij kijkt ook naar de tv”� antwoord ze nuchter. Maar vanbinnen giert het van haar zenuwen. Ik ken haar al een beetje. Ze heeft ooit leren een masker op te zetten. Nu draagt ze dat masker nog steeds. Maar meestal valt het af. Nu heeft ze het weer opgezet. Het kan me niet schelen, Ik ben rustig, staat er nu. Iedereen die haar echt kent weet wat ze nu doormaakt. Ik voel ook mijn mobiel trillen. Op het schermpje zie ik Bill staan.

Veel succes,
Wij weten dat jullie het kunnen,
Nu de rest van de wereld nog,
Xxxjes Bill

“Rebecca, sinds wanneer zet Bill ergens xxjes neer”� “Sinds hij mensen leuk vind, of ze heel goed kent”� antwoord ze. “Hij zet bij jouw dus eindelijk xxjes neer.”� Ik kreeg het gevoel dat mijn hoofd nu wel erg rood moet zijn. “Jullie zijn bijna”� word er geroepen. Ik spring op en loop met de rest mee naar de backstage. We worden op een plaats gezet. Rebecca krijgt haar gitaar. “En dan nu LifeTime met hun nummer hou van je”� word er geroepen. Ik stap het podium op. Meteen sta ik achter mijn keyboard. Ik zie felle spots op ons gericht. Het belemmert net niet helemaal ons zicht. Ik hoor Claire aftellen En we beginnen te spelen. Ik speel met alles wat ik heb. Ik hoor de rest het ook doen. Zachtjes zing ik het refrein mee. Dan klinken de laatste noten van het nummer. Het publiek begint hard te klappen. Sommige hoor ik fluiten. “Dit was dan LifeTime met hou van jou, dan gaan we nu ……”� Ik hoor hem al niet meer. “Nog een nummer en we weten wie de winnaar is”� stottert Claire. Ik knik en hang weer bij mijn vriendinnen om de hals. “Dit geeft zo’n kik, nu weet ik hoe bands zich moeten voelen op een podium. En dan voor fans die alleen voor hun komen.”� “Ja, en ik ga het zoiezo allemaal meemaken, maar dat wil ik niet zonder jullie”� voegt Rebecca toe. Het nummer na het onze is ook afgelopen. Nu gaat iedereen terug op het podium staan. “We vinden het heel goed wat jullie allemaal hebben gedaan. Iedereen is gewoon goed. Maar er kan er maar een winnen. En die naam zit hier in de envelop. En we hebben speciale gasten gevraagd om die voor te lezen. Hier is Tokio Hotel”� Ik val bijna flauw als ik Bill op zie komen. “Stelletje gekken”� hoor ik Rebecca zeggen. Het zou best wel moeilijk voor haar zijn om niet meteen op Tom af te rennen. Ik zie dat hun ogen nog net die van mekaar ontmoeten. De mijne ontmoeten die van Bill en ik glimlach. Hij lacht terug.

Door de ogen van Rebecca: Mijn ogen ontmoeten die van Tom. Niet te geloven, dat ze hier zijn. En ze hadden dat niet eens vertelt. Er kruipt een lach over mijn mond. Tom staat schaamloos met mij te flirten. Ik kijk net op tijd weg voor ik begin te blozen. Nu kijk ik de rest van de band aan. Ze lachen allemaal terug. Bill pakt de microfoon en de envelop aan. “Zullen we dan nu maar bekendmaken wie er heeft gewonnen”� roept hij. Ik hoor ongelooflijk hard geschreeuw naast mij. Bijna meteen sla ik mijn handen voor mijn oren. Ik zie Tom me bijna uitlachen. Hij krijgt een duw van Gustav en kijkt de andere kant op. Het geschreeuw neemt af en ik haal mijn handen van mijn oren. “Tom, Tom, Tom”� hoor ik naast me roepen. Ik kijk het meisje aan. Ze is een stukje kleiner dan mij, ook een stuk jonger. Ze draagt een minirokje en een zo ontblotend topje. Net alsof ze wist dat de jongens zouden komen. Ik zie Tom ook naar haar kijken. Maar zijn blik glijdt dan toch nog snel een keer over mij. “Wat de juryleden net hebben gezegd klopt. Jullie zijn allemaal stuk voor stuk hartstikke goed. Maar de winnaar zit in deze envelop. Die mogen hun nummer nog een keer spelen. En nogmaals wil ik zeggen dat…”� “Man, zeg nou gewoon wie er gewonnen heeft”� gooit Tom ertussendoor. Ik krijg meteen een soort van lachaanval. Fleur kijkt me ontzet aan. Ik schut langzaam met mijn hoofd. Hij zou het ook nooit afleren. “Oke, mijn boer wint. De winnaar is…..LifeTime”� Ik begin te gillen. Meteen knallen er lichamen tegen het mijne. Bill houd trots de trofee omhoog. “Ga hem maar halen”� fluister ik tegen Fleur. Die krijgt ook al meteen weer kleur. Met zijn 3e lopen we naar de jongens. Ik krijg eerst van Georg een kus op mijn wang, dan van Gustav en dan van Tom. Bill komt het laatste. Fleur houd trots de trofee in haar handen. “Meiden, nou moeten jullie nog wel een keer spelen”� helpt Bill ons herinneren. Hij neemt de trofee weer van ons over. In mijn ooghoek zie ik Tom krampachtig in zijn handen knijpen. Vlak naast Tom staat mijn gitaar. Ik loop er naartoe. “Heb je ergens last van”� vraag ik nonchalant. Hij kijkt me niet begrijpend aan. “Ik krijg jou nog wel”� fluistert hij terug. “Ik verheug me er al op”� vertrouw ik hem toe. Ik gooi de riem van de gitaar om mijn nek en loop terug het podium op. Als ik voor de microfoon sta, begint Claire weer af te tellen. Voor de zoveelste keer deze dag spelen we dit nummer. Dit keer speel ik het speciaal voor Tom. Ik stop echt mijn hart erin. Als we klaar zijn, loopt de zaal langzaam leeg. Wij worden teruggebracht naar onze kleedkamers. Daar zitten de jongens binnen. Voordat ik goed en wel binnen ben bonkt er al een lichaam tegen dat van mij. Snel sluit Claire de deur. “Tom je mag haar wel heel houden, we zouden graag onze zangeres nog steeds houden”� bromt Gustav uit. Tom trekt zich er niks van aan en zoent me vol overtuiging. Ik voel hoe hij dit gemist heeft. Het gewone fijne tegen mij aan staan. Zijn handen gaan over mijn lichaam. En blijven dan uiteindelijk achter mijn rug hangen. Mijn handen blijven in zijn nek. Ik hoor de deur weer open en dicht gaan. “Uhum”� hoor ik achter me. Ik herken de stem meteen. Verschrikt laat ik Tom los en draai me met een ruk om. Mijn vader kijkt me streng aan. Hij kan er blijkbaar niet tegen om dit te zien. Maarten redt me en loopt op me af. “Gefeliciteerd zus”� roept hij vrolijk. Ik krijg een dikke knuffel. Abby doet hetzelfde. Dan mijn moeder. Mijn vader kijkt me nog steeds vol ongeloof aan. Hij had verdomme toestemming gegeven. Niet voor Tom, maar om me mijn eigen gang te laten gaan. Nu lijkt hij te ontdooien en loopt op me toe. “Wij moeten praten”� fluistert hij in mijn oor. Ik loop achter hem aan de gang op. “Maak je niet druk”� hoor ik Maarten tegen Tom zeggen. “Waar denk jij mee bezig te zijn”� roept mijn vader uit. “Mijn eigen leven oppakken misschien”� roep ik terug. “Ik zei toch dat ik niet wou dat het met hem was”� “Je had belooft dat hij een kans kreeg.”� “Dit wil ik niet, zie je niet hoe die jongen naar je kijkt”� “Pap, hij houd van me”� “Nee, hij wil je alleen maar in zijn bed, hij kijkt hetzelfde naar je, als naar al die andere meiden net. Kijk eens wat voor prachtmeid ik heb. En ze is van mij. Alleen van mij. En ondertussen kan ik die andere meiden ook nog wel gek maken.”� “Pap, dat doet hij niet”� “Je hoorde zelf hoe ze om hem begonnen te gillen. Net alsof ze niet eens weten dat je een relatie met hem hebt.”� “Weten ze ook niet”� Gil ik nu op mijn hardst. “Wat moet je er dan mee”� “Mogen wij ook nog een kans maken op beroemd te worden. Dan wel goed, en niet als het vriendinnetje van.”� “Die kans krijg je toch wel.”� “Maar zo beter”� “Rebecca, ik verbied je om nog met die jongen om te gaan. In ieder geval met hem te zoenen. Dat betekent dat je het ook wel bijna kan vergeten om naar Duitsland te gaan.”� “Je meent niet wat je zegt”� gil ik nu furieus. “Tom is alles voor mij, dat wil je me toch niet afnemen”� “Rebecca, ik was duidelijk zat, en als je nu niet ophoud verbied ik je nog met een van de jongens om te gaan.”� “Dat is oneerlijk, die hebben er niks mee te maken.”� “Jouw avontuurtje eindigt hier. Jij ziet Tom nooit meer, En al zie je hem, raakt hij je met geen vinger meer aan. Daar zorg ik wel voor.”� Ik vind dit oneerlijk. Ik mocht op mijn eigen benen leren staan. Zelf weer gaan leven. Waarom moest ik net Tom ook zo nodig doorzoenen. En waarom kan mijn vader niet met hem omgaan. ‘Rebecca, hij is een rockster, en neemt alle meisjes die hij pakken kan. Je mag niet meer met hem omgaan’ Zonder het zelf echt in de gaten te hebben, was ik beginnen te rennen. Ik weet hier de weg niet, maar het kan me niet schelen. Ik ren en ren, totdat ik niet meer kan. Ik sta nu op een verlaten pleintje. Ik plof op een bankje neer dat onder een grote boom staat. Da adrenaline stroomt door mijn lijf. Ik ben echt boos op mijn vader. Hij kan me niet verbieden om met Tom om te gaan. Ik zal toch wel winnen. Liefde overwint alles. Maar wat als hij nou gelijk heeft, schiet het door mijn hoofd. Zo snel mogelijk verwijder ik die gedachte weer. Ik begin te huilen. Het is allemaal ook zo oneerlijk. Niemand kan me iets doen, behalve mijn vader. En ik weet dat hij het meent. Hij is tot alles in staat als ik Tom nog aanraak. Hij wist in een paar seconde mijn hele humeur omlaag te halen. Ik hoor nog een paar voetstappen. Ik kijk om. Ik zie nog net het gestalte van Maarten. “Wat zei pap tegen jou, dat je nu zo van streek bent.”� Vraagt hij voorzichtig. Hij slaat tegelijkertijd een arm om me heen. Ik huil uit op zijn schouder. “Dat ik Tom wel kan vergeten. Hij verbied me om nog met hem te hebben. Zelf om met hem om te gaan.”� “Dit kan zo niet”� hoor ik Maarten. “Maart, ik wil op mijn eigen benen leren staan, maar wel met Tom en niet zonder.”� “En ik en mam gaan dat ook eens heel duidelijk maken aan hem. Hij moet het van zich afzetten.”� Ik ben echt blij dat ik zo’n broer heb. Ik begin te rillen. “Heb je het koud”� vraagt Maarten meteen. “Ook, maar ook dat jullie zo goed voor me zijn. Jij, je vrienden, Abby en mam. Wat er ook gebeurt ze zijn er altijd voor me.”� “En we zullen er ook altijd blijven zijn voor je. Ik wil mijn zusje niet kwijt. Ik wil haar gelukkig zien. Met het vriendje waar ze momenteel van houd, en hij ook van haar.”� Ik lach door mijn tranen heen. “Kom we gaan terug, voordat jij dadelijk onderkoeld raakt. Pap en Mam jaag ik wel naar huis en wij blijven hier slapen in een hotel. Jij moet eerst weer tot rust komen.”� Ik pak Maarten’s hand en sta op. “Ik ben blij dat ik zo’n ongelooflijk lieve broer heb”� Hij knijpt in mijn hand en ik knijp terug. Samen lopen we zoekend terug naar de studio. Waar pap en mam al zijn vertrokken.

Reacties: