FanFic.nl

Let’s start again

Let’s start again

Frank zat alleen op zijn kamer. Zijn beiden ouders waren spullen gaan halen uit het oude huis, terwijl hij “zijn kamer opnieuw kon inrichten”�. Alsof hij daarop zat te wachten.
Gisteren was hij nog bij zijn beste vrienden. Oké, het waren er niet veel, maar hij kon goed met ze overweg.
Vanmorgen zijn ze, hij en zijn ouders, verhuisd naar een ander deel van New Jersey.
Waarom eigenlijk?
Als je de mensen vraagt wat ze van New Jersey vinden hebben ze het meestal over de moorden die er worden gepleegd. Of alle drugsdealers. In ieder geval hoor je niet veel goeds.
Hij was geboren in Jersey, dus hij was het wel gewend, en wist bij wat voor soort types hij uit de buurt moet blijven.
Maar toch blijft het onlogisch, als zijn ouders toch wilden verhuizen, waarom niet naar een veilige stad? Hij had het al een paar keer gevraagd, maar geen antwoord gekregen.
Frank is een soort jongen dat nooit stil kan zitten, hij moet altijd ergens mee bezig zijn. En nu ergert hij zich er ook aan dat hij niets kí¡n doen. Alles staat al op zijn plaats.
Zou hij hier ook een paar mensen vinden die met hem een band willen vormen? Het liefste zou hij punk spelen, maar hij snapte het ook wel als de anderen dat niet wilden. Als het maar niet te soft was vond hij het best.
Hij hoorde iemand de trap op komen, niet veel later staat zijn moeder in de deuropening. ‘Frank, waarom zit je hier nog? Je vader en ik zijn nog wel even bezig. Misschien kan je de buurt gaan verkennen. Of nieuwe vrienden maken?’ Stelt ze voor. ‘Mí¡í¡í¡m…’ Zegt hij zuchtend. ‘Ik zie morgen wel wat er gaat gebeuren. Trouwens, wie zegt dat ik nieuwe vrienden wil? Ik wil gewoon mijn oude vrienden terug. Waarom zijn we eigenlijk verhuisd?’ Vraagt hij. ‘Je vader heeft hier een beter betaalde baan aangeboden gekregen.’ Zegt zijn moeder. Eindelijk eens een ander antwoord. ‘Maar dan konden we toch gewoon in ons oude huis blijven?’ Vraagt Frank. ‘Dat zou over een paar jaar gesloopt worden, dus of we nu zouden verhuizen, of over een paar jaar. Het kwam gewoon beter uit.’ Zegt ze. ‘Het zal wel weer. Ik ga er even tussenuit.’ Zegt hij, en loopt langs zijn moeder. Ze kijkt hem na terwijl hij de trap af loopt. Altijd zo’n levendige jongen, en nu alleen door een verhuizing zo veranderd? Ze hoopte maar dat het snel zou bijtrekken. Frank kan haar af en toe behoorlijk op haar zenuwen werken door zijn gestuiter, maar dit was ook niets.
Frank liep alleen over straat, en sloeg niet te veel wegen in. Hij had geen zin om aan iedereen te vragen hoe hij weer thuis kwam.
Op een gegeven moment kwam hij in een parkje terecht, op het bord zag hij de naam van het park. Dat kwam hem bekend voor, waarvan ook al weer? West Hudson Park… West Hudson Park…
Ineens wist Frank het weer, dat was dat “o-zo-veilige parkje waar zo’n 4 of 5 dooie lichamen in een jaar werden gevonden, en hij wil niet weten hoe lang die er al in hebben gelegen. Gatver.
Hij kijkt op zijn mobiel om te kijken hoe laat het is. Oeps, hij moet nog eens gaan doorlopen om op tijd thuis te zijn. Gelijk maakt hij rechtsomkeer, maar let niet goed op en loopt bijna tegen iemand op. ‘Oh, sorry.’ Zegt hij en loopt verder. ‘Maakt niet uit.’ Hoort hij nog. Het was een iets grotere jongen dan hijzelf, met krullend haar.
Met stevige passen loopt hij weer naar huis.
‘En? Nog vrienden gemaakt?’ Vraagt zijn moeder als hij thuis komt. ‘Nope, maar ik ben wel West Hudson Park tegengekomen.’ Zegt hij. ‘Als je er maar oppast.’ Zegt zijn moeder bezorgd. ‘Dat moet ik in heel New Jersey.’ Zegt hij koppig.
Die avond gaat hij vroeg naar bed, morgen is zijn eerste schooldag. Hij heeft er absoluut geen zin in, want naar welke school je ook gaat; de lessen blijven altijd saai.
De volgende ochtend gaat zijn wekker al vroeg af. Kreunend draait hij zich nog eens om. ‘Ik wil nog even slapen.’ Zegt hij met zijn gezicht in zijn kussen. Dan schiet hij overeind. Die stomme wekker gaat niet voor niets, als hij te laat komt dan heeft hij al gelijk een slechte naam op school. Dat zou hij binnen de kortste keren toch wel hebben, maar toch. Het lijkt hem een beter plan om op de eerste dag een beetje zijn best te doen.
Snel pakt hij zijn kleren bij elkaar. Als laatste zijn favoriete shirt van de Misfits.
Hij stormt de badkamer in, waarbij hij zijn pa onderweg nog bijna ondersteboven loopt. ‘Sorry, ik heb haast.’ Zegt hij. Zijn vader kijkt vragend naar de deur die voor zijn neus dicht slaat.
Een paar minuten later is hij klaar. Zijn tas had hij gisteren al ingepakt.
‘Ik ga alvast richting de bus.’ Zegt hij tegen zijn moeder. ‘Oké, succes op school. En niet te veel ongein uithalen hé.’ Zegt ze. ‘Maak je geen zorgen, dat bewaar ik voor de rest van het jaar, beginnend bij morgen.’ Grijnst hij. Zijn moeder besluit hem maar niet al te serieus te nemen.
In de bus kijkt Frank verveelt uit het raam. Ineens klinkt er een bekende stem naast hem. ‘Hey, ik heb jou gisteren nog gezien. Wordt dit toevallig jouw eerste dag hier op school?’ Frank kijkt op en ziet de jongen van gisteren staan, waar hij tegenaan liep toen hij naar huis ging. ‘Ja, dat klopt.’ Zegt hij. ‘Oké, ik ben Ray. En jij bent?’ ‘Frank.’ Zegt hij. Ray gaat naast hem zitten. Frank weet niet waarom, het kan zijn omdat er geen andere plek is, of omdat hij probeert vrienden te worden, wat hij op prijs stelt. Meestal blijven de meeste mensen uit zijn buurt.
De bus stopt en iedereen stapt uit. ‘Ehm… Ray, kan ik je wat vragen?’ Vraagt Frank. ‘Natuurlijk.’ Zegt hij. ‘Waar moet ik heen?’ Zegt hij en laat zijn rooster zien. ‘Hee, je hebt meestal dezelfde lessen als ik, kom maar mee. Na een tijdje went het wel hoor.’ Zegt hij. Terwijl ze door allerlei gangen lopen probeert Frank te volgen hoe dit systeem nou logisch in elkaar zit, maar volgens hem heeft iedereen gewoon een soort van plattegrond uit zijn hoofd geleerd. Hij snapt er niets van. ‘Hier is het lokaal.’ Zegt Ray. ‘Oké, dankje.’ Zegt Frank. Ze gaan achterin zitten.
2 Lesuren gaan voorbij. De kleine pauze is aangebroken, en Frank slentert alleen over het schoolplein.
Verderop ziet hij Ray met nog 2 anderen lopen. Ze komen zijn richting uit. ‘Hey Frank, waarom ben je alleen?’ Vraagt Ray. ‘Omdat de meeste hier niet erg van de Misfits houden?’ Vraagt hij sarcastisch. ‘De meeste misschien, maar ik vind de Misfits cool.’ Zegt een jongen met zwart haar. ‘Ik ben Gerard, en dit is mijn broertje Mikey.’ Zegt hij. ‘Gelukkig, eindelijk iemand die er iets van snapt. Nou, jullie hebben het eigenlijk al gehoord maar ik ben Frank. En ik ben nieuw hier. En tot nu toe gaat het nog redelijk goed.’ Zegt hij. ‘Normaal gesproken niet dan?’ Vraagt Mikey. ‘Nou, ik kan niet wachten om wat rotzooi te trappen. En ik mis m’n bandje best wel.’ Zegt Frank. ‘Speel jij in een band?’ Vraagt Ray. ‘Speelde. Ja, gitaar.’ Zegt Frank. ‘Cool, wij zoeken nog een gitarist. Wil je bij ons komen?’ Vraagt Gerard enthousiast. ‘Oké, lijkt me gaaf. Wat voor muziek spelen jullie eigenlijk?’ Vraagt hij. ‘Van alles.’ Zegt Gerard. ‘Toch niet heel erg soft hé?’ Vraagt Frank voorzichtig. ‘Nééé, wel goeie muziek natuurlijk.’ Lacht Gerard. In het 3e uur komt Frank erachter dat hij in de klas van Gerard zit bij de keuzevakken. Dat komt mooi uit. En met muziek zijn alle klassen gemengd, wat ervoor zorgt dat ze alle vier bij elkaar zitten.
De dag gaat sneller voorbij dan Frank had verwacht van een schooldag. ‘Dus, wanneer repeteren jullie eigenlijk? En waar?’ Vraagt hij. ‘Bij Mikey en Gerard in de garage. En Bob komt ook. Hij komt uit Chicago, en drumt bij ons. En meestal repeteren we in het weekend. Zullen we weer zaterdag middag afspreken?’ Vraagt Ray. Iedereen stemt in, en Bob word op de hoogte gebracht.
Eenmaal thuis vraagt Frank’s moeder hoe het gegaan is op school. ‘Je hebt toch niet nu al iets uitgehaald? Je loopt met zo’n grijns.’ Vraagt ze. ‘Nee, nee. En het ging goed hoor. Ik heb Ray, Mikey en Gerard leren kennen. En zij hebben ook een bandje, maar waren nog op zoek naar een gitarist, dus nu hebben we zaterdag middag afgesproken bij Gerard en Mikey thuis.’ Vertelt hij trots. ‘Oh, leuk voor je. Dus, ben je nog steeds boos omdat we zijn verhuisd?’ Vraagt ze. ‘Valt mee.’ Geeft Frank toe.
Zaterdag klikt het ook goed tussen Bob en Frank. Ze proberen een aantal nummers uit die de anderen al een tijdje spelen, Frank moet in het begin aardig wat improviseren, maar dat is hij wel gewend. ‘Wauw, dat klinkt goed zeg met jou erbij.’ Gerard is onder de indruk. De tijd vliegt, en ze spreken steeds vaker af in de garage.
Na een tijdje komt Frank met een verrassing. ‘We repeteren nu al een tijdje met elkaar, en ik vind het echt tof dat jullie het zomaar goed vonden dat ik erbij kwam. En nu wil ik iets terug doen,’ Hij laat een folder zien van een festival in New Jersey. ‘, wat vinden jullie ervan als we hier gaan optreden?’ Vraagt hij. ‘Dat is gaaf!’ Roepen de andere vier uit. ‘Maar hoe wil je dat voor elkaar krijgen?’ Vraagt Bob. ‘Geloof me, dat gaat me wel lukken.’ Zegt Frank. Hij toetst snel een nummer in op zijn mobiel. ‘Hallo, ja, ze vinden het een goed idee… Dus het gaat door?... Mooi zo, en hoe laat moeten we er zijn… oké, en hoe lang spelen we… ja, is goed. Mooi, dank je.’ Hij sluit het gesprek af. ‘Geregeld.’ Zegt hij. ‘Huh? Zo makkelijk?’ Vraagt Mikey. ‘Ja, een kennis van m’n pa, en bla bla bla, ga zo maar door, die werkt daar. Dus via via heb ik zijn nummer gekregen.’ Zegt Frank. ‘Gaaf. Meer redenen om extra hard te repeteren.’ Zegt Ray. ‘En weet je wat het leuke is? Meestal lopen daar ook van die mensen rond die op zoek zijn naar nieuwe bandjes, wie weet wordt het wel wat.’ Zegt Frank.
De 5 jongens glunderen al bij het idee. Het is een droom die voor hun zou uitkomen.
De weken vliegen voorbij, en al snel is het tijd voor het festival. Bob gluurt vanaf backstage naar de mensen die er staan. ‘Wow, moet je kijken, dat zijn er veel.’ Zegt hij. Mikey kijkt ook. ‘Brr.. Hier krijg ik wel de zenuwen van. Hee, waar is Frank?’ Vraagt hij. ‘Daarzo.’ Zegt Gerard en wijst een eindje verderop. Daar staat Frank op en neer te springen terwijl hij alvast inspeelt. ‘Die gast heeft echt te veel energie.’ Zegt Mikey lachend. ‘Maar, hij geeft ook echt alles als we aan het spelen zijn.’ Zegt Ray. ‘Dat is waar, en zelfs dan heeft hij nog energie te veel.’ Zegt Gerard. ‘Dat hoorde ik.’ Zegt Frank, die ondertussen achter hem staat en zijn gitaar aansluit op de versterker. ‘Ups.’ Zegt Gerard. ‘Maakt niet uit. Ik trek me meestal toch niet veel aan van wat anderen van me denken. En nu, rocken, kom op.’ Zegt Frank. Ray en Mikey sluiten hun gitaren ook aan. Gerard krijgt een microfoon in zijn handen geduwt, en Bob kan zijn drumstokken niet stil houden. ‘En hier komt een nieuwe band uit New Jersey. Bestaand uit 5 leden, hier is; My Chemical Romance!’ Klinkt de stem van de man die alles aan elkaar praat. ‘Daar gaan we.’ Zegt Frank net voordat ze opgaan.
Ze geven alles wat ze in huis hebben. En, onlangs dat ze nog niet bekend zijn, staat het publiek toch mee te springen op de muziek. Altijd zijn er wel een paar die niet van de muziek houden, maar de meeste juichen, springen en klappen mee.
Als ze van het podium af gaan krijgen ze hun big smile niet van hun gezichten. ‘Dat was gaaf! Ik wil nog een keer.’ Zegt Frank hyper. ‘Dat komt mooi uit, willen jullie misschien iets beters; een platencontract.’ Frank draait zich snel om. ‘Serieus?’ Vraagt hij. De man knikt. ‘Dat zou echt heel, heel, heel gaaf zijn.’ Zegt Gerard.
Een weekje later heeft My Chemical Romance een platencontract, en nemen ze nummers op voor singels, cd’s en concerten. Ze plannen waar ze gaan optreden, en geven zo veel mogelijk concerten tussen het opnemen door.
De band groeit heel snel, en wordt al snel erg bekend. Toch weten de jongens goed hun voeten aan de grond te houden.

Reacties: