Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Living eternally » Deel 3
Living eternally
Deel 3
De Cullen jongen, bij gebrek aan weten van diens naam, schuift de kruk vanonder de labotafel en zet zich er elegant op. Zo ver mogelijk bij mij vandaan als hij kan. In een reflex schuif ik zo dicht mogelijk naar de muur toe. Hij kijkt gepijnigd de klas rond. Zijn irissen draaien na de vijfde seconde mijn richting op. Ik staar gespannen voor mij uit. De rest van het lesuur voel ik zijn ogen op mij branden. Gek wordt ik er van. Liefst van al zou ik mij nu naar hem toedraaien en hem vragen of er iets mis is. Maar daar heb ik het lef niet voor. Maak nooit een vampier kwaad die je niet kent en waarvan je zijn reactie’s niet kunt voorspellen heeft mijn vader mij altijd aangeraden. “We willen toch geen massamoord op ons geweten?”¯ Zei hij dan. Ik ben opgelucht wanneer de bel gaat en dit het einde van mijn eerste schooldag betekend. Cullen loopt de klas uit zo snel hij kan. Al glimlachtend stop ik mijn boeken in mijn locker en stap blijgezind naar de uitgang.
Wanneer ik het parkeerterrein op kom ruik ik een sterke vampierengeur. Aan de overkant van waar mijn auto geparkeerd staat, staat een grijze volvo met daarnaast twee meisjes en drie jongens, waarvan één de Cullen jongen die naast mij gezeten heeft, is. Een beetje opgejaagd maar toch zo kalm mogelijk stap ik naar mijn wagen toe. Ik hoor de stem van de Cullen jongen fluisteren tegen de anderen. “Wie is dat meisje?”¯ Eén van de meisjes, degene met lang blond golvend haar, antwoord. “Ik weet dat haar voornaam iets met Lynis was, of toch ongeveer..”¯ Eenmaal in mijn wagen leg ik mijn tas op de stoel naast mij en staar richting het groepje vampieren. Na een paar seconden hebben ze door dat ik hen aan het bespieden ben en kijken ze alle vijf mijn richting uit. Ik wend mijn blik af en start de wagen. Mijn achterbanden piepen door de manier waarop ik wegscheer van het schoolterrein. Rotte eerste schooldag, heb je geen problemen met de mensen dan moet je opletten voor een ander groepje vampieren.
Eenmaal thuis gekomen stuif ik de woonkamer in en plof neer op de witte sofa. Mams komt naar mij toe gesneld. “Amaryllis, wat is er?”¯ Ook pap komt bezorgd uit zijn werkkamer kijken. “Dan denk je dat je last gaat hebben met al die vreselijke pubers! Weet je wat er gebeurd is? Ik zat rustig de les mee te volgen zoals elke andere tiener, komt er opeens een andere leerling binnen. En raad eens, het was een vampier!”¯ Mams ogen sperren zich open. “Weet je wie het was?”¯ “Nee nog nooit gezien, maar zijn achternaam was Cullen.”¯ Pap en mam grinnikken. “Wat is er zo grappig? Kennen jullie hem?”¯ Pap komt naast mij zitten. “Twee meisjes en drie jongens? Een meisje met zwart kort haar, een met blond lang haar. Een kast van een kerel en dan twee meer normale jongens?”¯ “Ja.. Hoe..?”¯ “Dat zijn de kinderen van Carlisle en Esme Cullen schat. Ken je Edward soms niet meer?”¯ “Wie is Edward?”¯ “De grootste van de drie jongens, met bronzig haar.”¯ Edward was dus de jongen die naast mij zat in het lokaal voor Engels. “Dat is mijn tafelgenoot met Engels.”¯ Mam streelt met haar hand langs mijn kaak. “En je bent zeker dat je hem niet herkende?”¯ “Nee, dat zeg ik toch net! Waarom denk je dat ik zo freaked out ben?!”¯ “Amaryllis rustig.”¯
Pap komt naast mij zitten. “Toen je nog heel klein was, kwamen de Cullen’s in onze buurt wonen. Edward kwam vaak langs om met jou te spelen. Zie je, Edward is de enige van de familie die nog geen partner had en wanneer hij bij jou was, zag je dat hij gelukkig was. Maar een paar maanden daarna zijn ze weer verhuisd. Af en toe bellen we nog eens met elkaar. Het zou leuk zijn om mekaar nog eens te zien.”¯ “Dus.. Edward en ik waren vrienden?”¯ Mams knikte. “Je moest jullie met elkaar zien omgaan, je was helemaal gek van Edward.”¯ “Hoe komt dat hij mij niet herkende?”¯ “Schat, waar wij nu over praten is al dertig jaar geleden. Je was toen maar een paar maanden oud.”¯ “Oh.”¯ Ik stond op en nam mijn tas met mij mee. “Ik ga douchen en dan huiswerk maken, oké?”¯ “Is goed schat. En als je de Cullen’s morgen ziet, ga hen dan de groeten doen.”¯ Bij het gedacht alleen al kwamen alle haren al omhoog te staan. Ik mocht dan wel vuilgebekt zijn tegen mensen maar om onbekende, deels dan toch, vampieren te gaan begroeten in mijn eentje daarvoor had ik niet zoveel kracht.
Reacties:
Erg leuk