FanFic.nl

Gone, maar dan anders.

Hoofdstuk 8: De Verkeerde Afslag

De wekker ging de volgende ochtend om zeven uur. Slaperig douchten Isis en Wolf zich en ontbeten met een ei, een croissantje, cornflakes en een kop thee of chocolademelk in de ontbijtzaal. Vooral Wolf vond het heel stoer om helemaal alleen te ontbijten en daarna weer op weg te gaan. Zijn ouders hadden zeven kinderen, en waren nou niet bepaald rijk. Daarom ging hij zo goed als nooit op vakantie. Het hoogtepunt was dat hij naar zijn oom in Duitsland was geweest. Wolf had zijn hele leven moeten zien hoe Isis met haar moeder naar Hong-Kong, New York, Parijs, Londen en Barcelona was ging, terwijl hij zich maar moest vermaken met de kinderen die overbleven in het dorp. Één keer had Isis hem zelfs meegevraagd naar China, op voorwaarde dat ze de vlucht zelf zouden betalen. Maar nee, ze hadden net een nieuwe televisie gekocht, en een ticket kon er niet meer vanaf.
Het was half negen toen Isis en Wolf uitcheckten in het hotel. Ze sloegen linksaf, omdat dat de kortste route leek. Maar helaas pindakaas. Na driehonderd meter stuitten ze op een dagmarktje.
'Oh, moet je zien!' riep Isis verrukt naar Wolf, die de kaart bestudeerde. Verward keek hij op.
'Ja, een markt.'
'Dí¡í¡r moeten we voorraden inslaan. Kijk dan wat een schattig blik koekjes. En...' Ze stapte uit. 'Ga je mee?'
'Maar zo verliezen we heel veel tijd,' protesteerde Wolf.
'Kijk die chocoladekoekjes dan! Dat is toch onweerstaanbaar?'
Dat was het ook. Het water liep hem in de mond toen hij de glazen pot vol chocoladekoekjes zag, afgedekt met een geblokte zakdoek. En daar spotte Isis een drieliterfles limonade voor 80 eurocent. Ze kocht er twee van. En een weckpot stampvol cakejes waar ze er één van kocht. En een heerlijk geurende appeltaart. Wolf moest haar uiteindelijk meesleuren naar de auto, omdat hij bang was dat ze anders nog een halve dag in Offenburg zouden blijven hangen.
Eenmaal in de auto keek hij nog eens goed op de kaart en daar ontdekte hij iets wat hem tegen zijn eigen hoofd liet slaan.
'Isis?'
'Ja, wat is er, Wolf?'
'Ik heb wat ontdekt. Iets heel stoms. Ik was het laatste stuk van de reis toch in slaap gevallen? En daarvoor had ik gezegd dat je een hele tijd op die weg moest blijven. Maar bij Karlsruhe hadden we al richting Stuttgart gemoeten! Als we dit willen terugrijden, hebben we ongeveer twee uur vertraging. Moeten we dat dan toch doen?'
'Hmm, ik denk van wel. We kunnen dan vandaag iets langer doorrijden, wat me niet zó slim lijkt, of we kunnen morgen gewoon wat eerder op. Laten we dat laatste dan maar doen, toch?'
Wolf stemde, zoals gewoonlijk, in.

Een kwartiertje eerder:
Twee zwarte, geblindeerde Subaru Impreza's stopten naast elkaar in het steegje naast het hotel waar Isis en Wolf overnachtten. Twee mannen met identieke lange zwarte jassen stapten uit. De ene man, met rood haar en een enorme neus, had al een hele nacht midden in Offenburg staan wachten, omdat hij de Range Rover kwijt was geraakt toen die het dorp in reed.
'Zouden we nog op tijd zijn?' vroeg de man met de neus in het Engels.
'Ik weet het echt niet. Als ze hier overnachtten zeker, maar als ze de hele nacht doorgereden hebben, niet,' antwoordde de andere. Hij zag eruit alsof hij al lang onder de zoden moest liggen. Zijn huid had de kleur van zure melk, geelwit, en zat vol rode puist-achtige wratten. Zijn bruine haar lag als een dooie kat op zijn hoofd. Ineens zag hij hun doelwit. 'Kijk daar nou! Verrek, zij zijn het! Snel, dat café in. Ze mogen ons niet herkennen. Aan dat wicht daar te zien zullen ze nog wel een tijdje op die markt blijven.'
Ze stapten een café binnen om even een kop zwarte koffie te drinken en een zoet broodje te eten. Toen ze uitstapten en keken waar de Range Rover gebleven was, begon de man met de neus hartgrondig te vloeken. De wrattenkop deed lekker mee. De kinderen waren verdwenen.
'Als de baas merkt dat we ze kwijt zijn, kunnen we het wel schudden,' zei de man met de wratten beduusd.
'En de pest is ook nog dat we niet eens weten waar dat stomme rothoofdkwartier van dat pokkengenootschap zit. Wat ligt het meest voor de hand?'
'Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, het kan allemaal.'
'Aargh, het komt gewoon door jou. Als jij met je vieze hoofd nou niet helemaal uit Polen hoefde te komen, had ik ze al lang gevolgd, als een bloedhond, en ze daarna uitgeleverd aan de baas.'
'Waarom liet de baas ons dan samen zoeken? Omdat jij altijd je sporen kwijtraakt, sukkel. Ik wil wedden dat ik die koters binnen een dag weer op het spoor ben.'
'Oké, ik ga die weddenschap met je aan. Over 24 uur nemen we contact met elkaar op. Wie ze dan heeft, mag ze uitleveren.'
De mannen stapten weer in.
De wrattenkop reed spottend met 50 kilometer per uur terug richting Karlsruhe, op zijn gevoel afgaand, terwijl de roodharige zo snel mogelijk verder reed, richting Freiburg im Breisgau, zuidelijker gelegen.

Triomfantelijk keek Isis in de achteruitkijkspiegel. Ze had al een paar keer gekeken, maar ze had nog niets gezien wat leek haar te achtervolgen. In de buurt van Stuttgart hielden ze even een korte stop bij een benzinestation, om van de appeltaart te eten en van de koekjes te snoepen. Ach, wat waren ze lekker. De koekjes zelf waren heerlijk knapperig, maar als je ze in de tas hield, smolt de chocola een beetje, wat het overheerlijk maakte. De twee wisselden van plaats, zodat Isis even kon uitrusten, en de route kon bepalen.
'We moeten bij de ring van Karlsruhe de afslag richting Pforzheim nemen, en vanaf daar richting Stuttgart rijden,' was Isis' conclusie.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.