FanFic.nl

Alastaire liep tevreden door de heuvels. Hij nam een diepe hap lucht en ademde het langzaam door zijn neus weer uit. Hij keek om zich heen en klom een heuvel op. Hij ging zitten en was blij met wat hij zag. Het uitzicht was prachtig. Overal waar Alastaire keek waren heuvels. Begroeid met gras waar Schotse Hooglanders tevreden aan graasde. Dit waar hij thuis hoorde. Schotland. Hij leunde achterover en zijn ketting met een grote scherpe tand eraan glinsterde in het zonlicht. Hij haalde een hand door zijn lange bruine haar en sloot zijn ogen.

Wake alone in the hills
With the wind in your hair
It feels good to be proud
And be free and a race
That is part of a clan
And to live in the Highlands
The air that you breath
So pure and so clean

Deze zinnen bleven in zijn hoofd hangen en hij begon een melodie te fluiten.
Alastaire keek naar de zon en hij kwam erachter dat het al rond etenstijd moest zijn. Hij stond langzaam op en liep de heuvel af.

When alone in the hills
With the wind in your hair
With a longing to feel
Just to be free

Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht toen zijn acht-jarige dochtertje Bonnie aangerend kwam. Die glimlach verdween al snel toen hij zag dat Bonnie aan het huilen was. 'wat is er aan de hand?' vroeg hij bezorgd. 'Je moet komen papa, ze maken alles kapot! De rest van de stam is al ergens waar het veilig is maar ik ben ze kwijt!' jammerde Bonnie terwijl ze zich vasthield aan haar vader.
Toen zag Alastaire ze. Grote mannen met blond haar en zwaarden. Ze hakten de hutten neer en verwonden de strijders van zijn Stam. Hij tilde Bonnie op en rende een stuk terug. 'Blijf hier wachten. Ik kom je halen als het weer veilig is. Als ze eraan komen, vlucht je. Oke?' vroeg Alastaire gehaast. Bonnie knikte en begon hevig te snikken. Alastaire voelde zijn hart breken toen hij zijn dochtertje zo zag. Hij rukte zijn ketting van zijn nek en deed die om bij Bonnie. Bonnie keek verbaast naar de ketting. 'Dat is jouw ketting, Papa. Jij verdiend hem want jij hebt die beer gedood in Noorwegen.' zei Bonnie hoofdschuddend. 'Inderdaad. Weet je hoe dat kwam? Omdat ik moedig was. En dat moet jij nu ook zijn. Als het weer veilig is kom ik je halen.' vertelde Alastaire en hij gaf Bonnie een kus op haar voorhoofd en rende daarna snel terug naar zijn dorp. Daar aangekomen pakte hij een bijl en begon te vechten.

It is right to believe
In the need to be free
It's a time when you die
And without asking why
Can't you see what they do?
They are grinding us down
They are taking the land
That belongs to the Clans

Na een tijdje zaten Alastaire's kleren vol met scheuren en zijn hele lichaam was besmeurd met bloed, en hij had het niet eens in de gaten. Alles wat telde was dat hij won, dat hij zijn familie kon beschermen en zijn Bonnie straks veilig terug kon brengen naar haar moeder. Levenloze lichamen lagen overal en af en toe herkende hij een van de strijders van zijn Stam, maar hij mocht de moed niet opgeven.

Not alone with a dream
Just a want to be free
With a need to belong
I am the Clansman
Freedom

Hij vocht en vocht totdat bijna alle soldaten van het onbekende leger dood waren. Hij keek om zich heen en hij had een tevreden gevoel, totdat hij een hoge gil hoorde. Met een ruk draaide Alastaire zich om en hij schreeuwde van woede en afschuw toen hij zijn vrouw Mordag op de grond zag liggen. Hij sloeg zijn bijl in de rug van de soldaat die zijn vrouw had aangevallen en knielde bij haar neer. Ze ademde zwaar en kneep zwakjes in de hand van haar man. 'Alastaire, zorg alsjeblieft goed voor Bonnie.' fluisterde ze en sloot bijna meteen daarna haar ogen. Alastaire snikte en begreep niet wat zijn vrouw hier deed terwijl iedereen gevlucht was. Hij was bang dat hij daar nooit antwoord op zou krijgen.

It's a time wrough with fear
And a land wrough with change
Ancestors could hear
What is happening now
They would turn in their grave
They would all be ashamed
That the land of the free
Has been written in chains

Alastaire's ogen vulden zich met tranen en hij tilde het lichaam van Mordag op. Hij bracht haar naar de rivier en hij legde haar daar voorzichtig in. Mordag had altijd gezegd dat ze in water begraven wilde worden, want varen was wat ze het liefste deed. Hij keek doodongelukkig toe hoe zijn grote liefde meedreef met de stroming van de rivier. Hij boog zijn hoofd en fluisterde: 'Rust Zacht.' voordat hij terugliep naar de plek waar hij zijn dochtertje achter gelaten had. Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Bonnie op een heuvel zag zitten. Hij klom omhoog en gaf Bonnie een stevige knuffel.
'Mama is dood he?' vroeg ze met een klein stemmetje. Alastaire knikte bedroefd en ging met Bonnie op de grond zitten. 'Ben je de rest nog tegen gekomen?' vroeg Alestaire. Bonnie schudde haar hoofd en keek haar vader aan. 'We gaan gewoon verder en maken er het beste van.' sprak Alestaire haar toe. Bonnie knikte en keek samen met haar vader uit over de heuvels.

'Freedom.' fluisterde Alestaire zacht terwijl zijn blik over de rivier gleed.