FanFic.nl

Oude(re) SA's

Vergessene Kinder [songfanfic]

Tom en ik hangen wat voor de tv. We kijken naar het nieuws, nouja… kijken? Een beetje ongeïnteresseerd af en toe moet een half oor meeluisteren. Er is iets over een oorlog. Er is tijdelijk een wapenstilstand. Ik zie beelden van kinderen waar de ouders van overleden zijn, of kinderen die in de steek gelaten zijn. Ze moeten overleven door te plunderen of spullen verkopen. Ze hebben geen onderdak. Helemaal niets! En niemand geeft om ze. Niemand die medelijden met ze heeft. Niemand die ze verzorgt.

’n Ganz normaler Tag
Die Strasse wird zum Grab
Die spuren sind verwischt
Ne Suche gibt es nicht
Kalt is die Nacht
Wer friert ist zu schwach
Niemand wird sie zählen
Niemand hat sie gesehen

Einsam und verloren
unsichtbar geboren
Beim ersten Schrei erfroren
vergessene Kinder
Name unbekannt
endlos weggerannt
aus der Welt verbannt
vergessene Kinder

Sie sehen
sie fühlen
verstehen
genau wie wir
Sie lachen
und weinen
wollen leben
genau wie wir

‘Tom?’ Zeg ik zacht. ‘Wat is er?’ Zegt hij terwijl zijn aandacht voornamelijk naar zijn mobiel gaat. ‘Kijk die kinderen nou. Moet niemand ze helpen?’ Zeg ik. ‘Jawel, maar niemand doet het. Mensen zijn te gierig om geld eraan uit te geven en denken alleen aan zichzelf.’ Zegt hij. Hij heeft gelijk. Het is de harde waarheid. ‘Ik wil ze helpen. Ze snel mogelijk.’ Zeg ik. “Dat snap ik Bill. Je denkt altijd aan de mensen om je heen. Maar hoe wilde je dat gaan doen?’ Vraagt hij. Ondertussen heb ik wel zijn volle aandacht. ‘Door daarheen te gaan.’ Zeg ik. ‘Oké, ik ga met je mee.’ Zegt hij.
Zo gezegd, zo gedaan. Een paar weken later staan we in een dorpje. Het is getroffen door een bom, en wij willen helpen om het een beetje recht te zetten. We hopen dat door onze actie meer mensen hun ogen openen en gaan helpen. ‘Oké, waar beginnen we?’ Vraagt Tom. Ik zie een klein jongetje op straat zitten, hij bedelt in de hoop iets te krijgen. ‘Daar, bij het kleine jochie.’ Zeg ik. Van tevoren hebben we een hele zooi kleding ingeslagen voor de kinderen. En ook veel eten en drinken. We gaan naar het jongetje. Hij lijkt een beetje bang voor ons. Maar wanneer wij hem met ons beste engels proberen gerust te stellen gaat het al beter.

Augen ohne Glück
alle Träume wurden erstickt
Panik vor dem Licht
und Angst vor jedem Gesicht
Schuld, die keinen trifft
Die Zeit heilt nicht

Einsam und verloren
unsichtbar geboren
Beim ersten Schrei erfroren
vergessene Kinder
Name unbekannt
endlos weggerannt
aus der Welt verbannt
vergessene Kinder

Sie sehen
sie fühlen
verstehen
genau wie wir
Sie lachen
und weinen
wollen leben
genau wie wir

We geven hem nieuwe kleren en voedsel. Hij vertrouwd ons en vertelt over zijn broertjes en zusjes, en dat zijn ouders zonder hen vertrokken zijn, want het was te duur. Hij neemt ons mee naar de kelder van één van de krakkemikkige huisjes. Verbaasde oogjes kijken ons aan. Hij leggen nog eens uit waarom we hier zijn en geven de kinderen kleding en voedsel. We raken steeds meer bevriend met de kinderen uit de buurt, hoewel hun ouders de 2 vreemde Duitse jongens maar niets vinden.
Alles moet anders zijn, ze moeten gesteund worden.

Alles sollte anders sein
alles sollte anders sein

Wir sehen
wir fühlen
verstehen
genau wie ihr
Wir lachen
und weinen
wollen leben
Wir sehen
wir fühlen
verstehen
genau wie ihr
Wir lachen
und weinen
Wollen leben
genau wie ihr

Na een paar weken gaan Tom en ik weer terug naar huis. Ondertussen zijn er al veel mensen te weten gekomen van onze actie, en helpen ze een handje mee.
Na een half jaar gaan we weer terug. Het gaat nu veel beter met de kinderen. Er is een school gebouwd, en sommige kinderen zitten in een pleeggezin.
Tom en ik zijn er trots op dat we dit voor elkaar hebben gekregen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.