FanFic.nl

Garin Stormrage, how my life became hell.

Prooloog, introducing: Garrin Stormrage

Al mijn hele leven lang had ik hier gewoont. Het was een prachtige stad, Farthen Dur. Maar voor iemand met zo'n avontuurlijke aanleg als mij, was er na 15 jaar niets meer aan. Vroeger vond ik het prachtig. Ik kon urenlang in de gangen spelen, en steeds verder ondergronds gaan. En telkens nieuwe dingen ontdekken. Maar nu hadden de gangen geen geheimen voor mij. En de mensen hier kende ik ook allemaal al. Het was tijd voor verandering. Ik zou op avontuur gaan.
Er waren problemen bij de poort. M'n vader, en alle andere dwergenmannen en -vrouwen die sterk genoeg waren om te vechten waren er opaf gegaan. Dit werd mijn avontuur, ik ging meevechten. En samen met de dwergen een leger dat niet te overwinnen was vormen.
"Wel wel, Garrin Stormrage, waar ga jij naartoe?" het was Mundin Poolhammer, een oorlogsveteraan. Hij had in de oorlog tegen de meinedigen gevochten, en hierbij z'n beide benen verloren. Nu was hij een soort van wacht, een bewaker van de kinderen. Hij was hier om ervoor te zorgen, dat wij niks zouden proberen, en ons niet in het oorlogsgewoel zouden storten. "ik ga even naar de eetzaal meneer. Er is mij ten oren gebracht dat er vanavond een feestmaal geserveerd zou worden voor de dappere vechters, en ik dacht dat ik wel een handje kon gaan helpen." Mundin keek me achterdochtig aan. "Ok, dan, maar let op, als ik je betrap op ook maar een stap richting het slachtveld" Hij was bekent om zijn overdrijvingskracht. Een klein verzetje was al meteen een slagveld, maar op dit moment denk ik dat het echt zo was. "Ja meneer Mundin" hij murmelde nog wat. En liep weg met een zucht en de woorden : 'net zo eigenwijs als haar moeder' mijn moeder, een beeldschone en dappere dwergenvrouw was overleden in een gevecht met Durza, 3 jaar geleden. Na dat het bericht kwam, ben ik altijd brieven naar haar blijven schrijven. Ze diende als een soort dagboek voor me. Maar die brieven heb ik nooit verzonden. En een antwoord zou er nooit komen.
Eenmaal uit Mundin's zicht schoot ik een gang in, waarvan ik wist dat hij me naar een plaats, een paar meter van "het slagveld" af zou brengen. In mijn vlucht naar beneden, hoorde ik bijna niets van de gevechten. Het zou zich vast buiten de grenzen afspelen. Ik was nog maar een keer in m'n leven buiten de grenzen van het onstopbare water geweest. En was toen sterk afgestraft door m'n vader. Precies op het moment dat ik verwachtte vele soldaten te zien, zag ik de tweeling. Verder was er niemand in deze ruimte aanwezig. Behalve een ding, het leek wel een gigantisch hagendissen hoofd, maar dan mooier, op een schilderachtige manier. Zou het? nee, dat kon toch niet. Het volgende moment werkte een paar vleugels zich door de waterval heen. en toen volgde al snel de rest van het lijf. Het was een draak. Levensecht, en reuzachtig groot! Ik had niet verwacht, dat er een wezen zo groot zou bestaan. Het volgende moment sleurde een van de twee broertjes een jongen door de waterval. De jongen die er knapper uit zag dan enige jongen die ik ooit had gezien. (hoewel zijn uiterlijk natuurlijk niet te meten was met dat van een elf) Ook al lag hij als een idioot naar adem te happen, en was hij helemaal doorweekt. Een andere jongen liep door de waterval heen, in zijn armen een doorweekte slapende elfenvrouw, hoewel, slapend? Een van de broertjes riep "Arya!' Zou de elfenvrouw Arya zijn? Ik had haar nog nooit gezien. Ze was een legende. Zij heerste over het vervoer van het drakenei. Maar, een jaar ofzo geleden was ze spoorloos verdwenen. Hiemee hadden wij ons de woede van de elfen op de hals gegaan. Het vermoeden ging dat ze onderschept was door Galbatorix, of door zijn schim, Durza. Maar, hier was ze nu. Welliswaar niet bepaalt springlevend, maar dood was ze ook niet. Toen een van de broertjes zich omdraaide zag ik dit als een teken om te verdwijnen. En snel ook.

Reacties: