FanFic.nl

Oude(re) SA's

Welcome to the Black Parade

We hebben afgesproken dat we vandaag iets met zijn drieën gaan doen, Tom, Jerry en ik. Er draait een goede horrorfilm in de bios, dus dat was gisteren al snel afgesproken.
Nu staan Tom en ik dus voor de ingang, te wachten op Jerry die zoals gewoonlijk weer precies 5 minuten te laat komt. Gelukkig hadden we daar al rekening mee gehouden. ‘Daar komt ‘ie.’ Zegt Tom. ‘Klopt, hoe krijgt hij het elke keer voor elkaar?’ ‘Geen idee.’ Zegt hij. Ondertussen is Jerry er. ‘Wat is er?’ Vraagt hij, omdat hij natuurlijk het gesprek niet kon volgen. ‘Niets. Kom nou maar.’ Zegt Tom. We gaan naar binnen en zoeken onze plaatsen. We zitten lekker hoog, in het midden. We zitten nog maar net, en de reclamefilmpjes beginnen al. ‘Dit krijg je ervan als je te laat bent hé?’ Zegt Tom plagerig tegen Jerry. ‘Hoezo? Wil jij die reclame dan zo graag zien?’ Vraagt hij. ‘Ik weet niet of je het door hebt, maar de reclame is voorbij, en de film is begonnen.’ Onderbreek ik ze. Er word geen woord meer gewisseld totdat de film is afgelopen.
Tom rekt zich uit. ‘Bedankt, ik kreeg bijna een hele hand in m’n oog.’ Zeg ik. ‘Sorry. Maar dan had je maar niet daar moeten zitten.’ Zegt hij plagerig. ‘Wat ben jij vandaag toch weer aardig.’ We gaan weer weg. Hier is toch niets meer te beleven. ‘Jullie willen zeker niet nog even de stad in?’ Zeg ik. ‘Klopt.’ Zeggen ze in koor. ‘Flauw hoor. Dan gaan we wel weer thuis saai op de bank hangen.’ Zeg ik. We zeggen Jerry nog even gedag, en gaan weer op pad naar huis. Ondertussen is het al laat in de middag.
Eenmaal thuis schop in mijn schoenen uit. ‘En nu?’ Vraag ik. Ik kan nu echt niet zelf bedenken waar ik zin in heb, maar meestal heeft Tom wel goede ideeën op dat soort momenten. ‘Playstation!’ Roept hij. ‘Maar dat hebben we afgelopen week al heel vaak in de tourbus gedaan.’ Zeg ik zeurderig. ‘Maakt dat uit dan?’ ‘Nee, eigenlijk niet. Welk spel?’ Kan mij het schelen, ik doe gewoon lekker mee. Tom zoekt een spel uit, en we kunnen dus aan de gang gaan.
Terwijl Tom en ik aandachtig bezig zijn wordt er gebeld. ‘Neem jij op?’ Vraagt Tom. ‘Maar dan ga jij zeker weer verder spelen, dan ben ik dood.’ Zeg ik. ‘Daarom vraag ik het aan jou, anders is de mijne dood.’ Ik sla op zijn pet. ‘Wat heb ik toch weer een aardige broer hoor.’ Zeg ik. ‘Vind ik ook.’ Ik steek mijn tong uit.
‘Hey, Bill hier.’ Zeg ik. ‘Hey, even over morgen.’ Begint Jerry. ‘Ja?’ ‘Ik voel me niet goed, dus misschien kan ik dan niet mee.’ Zegt hij. ‘Maar daarnet had je nog nergens last van.’ Ik ben verbaasd. Zo veel tijd zat er niet tussen. ‘Ik weet ook niet hoe het komt, maar dan weten jullie het in ieder geval.’ Zegt hij. ‘Oké, beterschap hè.’ Zeg ik. ‘Dank je.’ Zegt hij en hangt op.
‘Wat is er?’ Vraagt Tom. ‘Jerry voelt zich niet goed. Dus hij belde om te zeggen dat hij morgen misschien niet mee kan.’ Zeg ik. ‘Kunnen we het niet gewoon even verzetten? Dan kan hij alsnog mee.’ Zegt Tom. ‘Goed idee.’ We gaan weer verder met het spel tot laat in de avond.
‘Ik ga slapen. Doei.’ Zeg ik gapend. ‘Oké, ik ga ook zo. Truste.’ Zegt Tom. Ik slof de kamer uit. En voor ik het weet ben ik in mijn bed beland.
De volgende ochtend word ik eigenlijk pas tegen de middag wakker. Maar ik noem het voor mijn gemak nog even ochtend. Ik slof naar de badkamer om me om te kleden. Onderweg kijk ik even of Tom nog slaapt, en inderdaad, die ligt nog in zijn bed. Al scheelt het niet veel meer voordat hij ernaast ligt.
Terwijl ik me omkleed hoor ik ineens een bonk. Dí t was Tom dus. Na nog een “Auw”� te horen met gevloek erachteraan weet ik het zeker. Wanneer ik weer klaar ben ga ik weer even langs. ‘Lekker geslapen Tom? Of ben je nog steeds in shock van die val van daarnet?’ Vraag ik plagend. ‘Sta daar niet zo te grijnzen. Ik viel hard hoor.’ Zegt hij en trekt een sip gezicht. ‘Agossie. Wat heb ik nu een medelijden. Kleed je even aan, dan gaan we zo naar Jerry.’ Zeg ik. ‘Ik ga al, ik ga al.’ Zegt hij en raapt wat kleren bij elkaar. Ik ga alvast naar beneden om een ontbijt te maken. Halverwege komt Tom ook naar beneden. In stilte eten we wat. ‘Zullen we zo nog even bij Jerry langs gaan?’ Vraagt Tom als hij klaar is. ‘Oké.’
Het huis van Jerry is aan te lopen, dus in no time staan we bij hem voor de deur. Ik bel aan, en na een tijdje doet hij open. We begroeten elkaar. ‘Leuk dat jullie toch nog langs komen. Ik had gedacht dat jullie met zijn tweeën naar dat attractiepark zouden gaan, ik kan ook een andere keer mee hoor.’ Zegt hij. ‘Het was de bedoeling dat we met zijn drieën gingen, dus we gaan ook met zijn drieën. Dan word het maar een beetje verschoven.’ Zeg ik. Er galmt muziek uit de boxen van zijn radio, ik heb het nummer volgens mij nog nooit gehoord.

And if your heart stops beating
I'll be here wondering
Did you get what you deserve?
The ending of your life

And if you get to Heaven
I'll be here waiting, babe
Did you get what you deserve?
The end and if your life won't wait
Then your heart can't take this

Have you heard the news that you're dead
No one ever had much nice to say
I think they never liked you anyway
ohhh take
me from the hospital bed
Wouldn't it be grand
it ain't exactly what you planned
And wouldn't it be great if
We were dead

‘Wat is dat voor nummer?’ Vraag ik. ‘Dead van My Chemical Romance. Ik had laatst een nieuwe cd gekocht, deze dus. Hoe vind je hem?’ Vraagt hij trots. ‘Vrolijke muziek.’ Zegt Tom sarcastisch. ‘Ik vind het wel gaan. Het is wel even wennen, maar zeker niet slecht.’ Zeg ik. ‘Zal ik even wat te drinken voor jullie halen?’ Vraagt hij. Tom en ik knikken. Jerry gaat naar de keuken. Het valt me ineens op hoe moeilijk hij eigenlijk loopt. Hij zoekt overal steun, zou dat de reden zijn dat hij niet mee wilde? ‘Ik ga Jerry even helpen.’ Zeg ik. Het was Tom ook al opgevallen, hij knikt.
Als ik in de keuken kom staat Jerry onhandig te doen. Ik pak wat glazen van hem aan. ‘Is het niet beter als jij voorlopig alleen maar op je luie reet zit?’ Vraag ik. ‘Hoe kan dat als ik op mezelf woon, en in mijn eentje? Trouwens, het gaat best.’ Zegt hij. ‘Ik merk het.’ Zeg ik. Als hij zich staande probeert te houden. ‘Ik heb er waarschijnlijk maar heel even last van, morgen is het wel weer over.’ Zegt hij. Ik ben er niet zo zeker van, volgens mij verbergt hij een hoop dingen om het minder erg te laten lijken. Ik breng de drie glazen naar de woonkamer. Daarna hijs ik zijn arm over mijn schouder. ‘Straks kruip jij je bed in, en doe jij de rest van de dag helemaal niets.’ Zeg ik als we in de woonkamer zijn. ‘Je hoeft niet zo over bezorgt te zijn, het gaat best.’ Zegt hij.
De dag erop bel ik nog even. Het duurt een hele tijd voordat er wordt opgenomen. ‘Eindelijk, was je je mobiel weer kwijt?’ Vraag ik. ‘Nee, ik kon er gewoon even niet bij. Ik heb zowaar een keer naar je geluisterd, en ik doe al de hele tijd niets anders dan op de bank liggen en tv kijken, maar het gaat niet over. Het lijkt of het alleen maar erger wordt.’ Zegt hij. Jerry klinkt ook heel erg ziek. ‘Waar heb je dan last van?’ Vraag ik. ‘Adem halen.’ Zegt hij. ‘Doet het pijn? Of krijg je moeilijk lucht?’ Nu wordt ik echt wel bezorgd, als het een geintje is krijgt hij echt een klap. ‘Het doet pijn… Heel erg.’ Zegt hij. ‘Tom en ik komen eraan, moeten we een dokter bellen?’ Vraag ik. ‘Oké.’ Als hij iets haat dan is het wel de dokter, dus het is serieus.
‘Tom, we moeten níº weg.’ Zeg ik en trek hem mee van achter de tv. ‘Wat is er aan de hand?’ Vraagt hij. ‘Geen idee, maar het is ernstig.’ Zeg ik. We haasten ons naar Jerry. Eenmaal daar bellen we het ziekenhuis, en al snel staat er een ambulance voor de deur. Met zwaaiende sirenes rijden we de straat uit. De zenuwen gieren door mijn lijf. Wat is er aan de hand met Jerry? Dat is de grote vraag die nu speelt.
Eenmaal in het ziekenhuis wordt Jerry gelijk weggereden. Ze gaan hem onderzoeken.
Tom en ik wachten. De minuten kruipen traag voorbij. We zijn al een paar keer de gangen doorgelopen. Al een aantal keren hebben we gevraagd of er nieuws is, maar niemand weet iets.
Ik ben net “geïnteresseerd”� naar de muur aan het staren als er een dokter naar ons toe komt. ‘Weet u misschien iets over Jerry?’ Vraag ik meteen. ‘Jazeker.’ Zegt hij. Hij kijkt ernstig, dat maakt me onrustig. ‘Wat is er met hem aan de hand.’ Vraagt Tom. ‘Hij heeft een ernstige vorm van longkanker.’ Zegt de arts. Mijn mond valt open. ‘Hoe ernstig is een ernstige vorm?’ Vraagt Tom. ‘Zodanig dat hij nog maar een paar weken te leven heeft, ook met een chemotherapie. Natuurlijk houden we hem zo lang mogelijk in leven.’ Zegt de arts. Ik kan het niet geloven.
Er worden nog een paar onderzoeken gedaan, en hij krijgt pijnstillers. Wanneer ze klaar zijn komt diezelfde arts als daarnet ons vertellen dat we bij hem mogen komen. ‘Hij is al op de hoogte van wat er aan de hand is.’ Zegt hij voordat we de deur weer dicht doen. Jerry ziet er nu nog slechter uit dan een paar minuten geleden. ‘Hoe voel je je?’ Vraag ik. ‘Beroert.’ Zijn stem klinkt zwak en gebroken. ‘Hoe lang moet je hier blijven? Of hebben ze dat nog niet gezegd?’ Vraagt Tom. ‘Voorlopig, totdat het weer wat beter gaat. Ze hebben geen datum ofzo gezegd.’ Hij gaat steeds zachter praten. Er is een gespannen stilte. ‘Had je hier al lang last van?’ Vraag ik. ‘Ik had soms dat ik even last had van m’n ademhaling, maar nooit zo erg als gisteren en nu.’ Zegt hij. ‘Het was altijd binnen een paar minuten weer weg.’ We blijven nog lang bij hem, totdat het bezoekuur om is.
De dag erop willen we weer naar hem toe, maar we worden tegen gehouden. ‘Sorry jongens, maar hij mag even geen bezoek. Morgen misschien.’ Zegt een van de zusters. ‘Waarom?’ Vraagt Tom. ‘Omdat het erg slecht met hem gaat. Als jullie naar binnen gaan nemen jullie misschien infecties mee zonder dat jullie het weten.’ Zegt ze. We moeten dus weer rechtsomkeer naar huis maken.
De volgende dag zit ik ongeduldig op Tom te wachten. ‘Schiet eens op, straks is het bezoekuur voorbij voordat we in het ziekenhuis zijn.’ Zeg ik. ‘Jij wilt graag.’ Zegt hij als hij eindelijk klaar is. ‘Natuurlijk, hij is onze vriend, en het is niet niets wat er met hem aan de hand is.’ Zeg ik. We gaan dus weer naar het ziekenhuis, ik hoop dat we nu wel naar binnen kunnen. Nu mogen we wel bij Jerry. Ik herken hem bijna niet, waarschijnlijk heeft hij pas een chemo achter de rug, hij is helemaal kaal, terwijl hij normaalgesproken een kop vol haar had. Hij wordt net wakker en gaapt even. ‘Hey jongens.’ Zegt hij. ‘Hoi.’ Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. ‘Man, ik verveel me hier. Het enige wat ik doe is dagen aftellen. Dat is toch ook geen fijne manier om door het leven te gaan.’ Zegt hij chagrijnig. ‘Wat had je je er dan van voorgesteld? Een groot feest? Denk het niet.’ Zegt Tom. ‘Weet ik.’ Zegt hij. Hij zakt onderuit, hij is ergens ver weg in een diepe gedachten. Na een hele tijd gaat hij pas overeind zitten. ‘Weet je waar ik net aan dacht?’ Begint hij. ‘Nee, dat weet ik niet.’ ‘Welcome To The Black Parade. Die clip van My Chemical Romance.’ Zegt hij. ‘Waarom dat nou weer?’ Vraag ik. ‘Gewoon, ik dacht er even aan.’ Zegt hij. Rare jongen. Hij gaapt weer. ‘Ga maar slapen, wij zijn al weg, volgens mij heb je toch niet veel aan ons.’ Zegt Tom. ‘Oké, komen jullie morgen weer?’ Vraagt hij. ‘Als we naar binnen mogen, ja.’ Zegt Tom.
We gaan elke keer trouw langs. We mogen niet altijd naar binnen, en de ene keer blijven we langer dan de andere keer. Helaas gaat het steeds slechter.
We gaan weer bij hem langs. Hij ziet er nog slechter uit dan eerst. Ik hoor duidelijk dat hij veel moeite heeft met adem halen. ‘Bill… Tom… Ik…Ik kan niet meer.’ Zegt hij zwak. ‘Wat? Niet opgeven! Niet nu.’ Toms stem klinkt erg hard in vergelijking met die van Jerry, terwijl hij toch zachter praat dan normaal. ‘Ik kan het niet.’ ‘Jawel, je hebt er al lang tegen gevochten. Je kunt het wel.’ Probeert Tom. Maar het is al te laat. We hadden dit zien aankomen, maar niet dat het vandaag al zou gebeuren, niet nu. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Dit zou een vakantie worden waarin we weer even met een van onze beste vrienden zouden optrekken, en dit krijgen we ervoor terug? Ik sla mijn armen om Tom heen en hij slaat de zijne om mij heen. Ik kan mijn ogen niet van Jerry af houden. Hij heeft zijn ogen gesloten, en het is net alsof hij slaapt.
In een rap tempo komen er doktoren binnen, maar wat ze doen is tevergeefs. Het is al gedaan met hem.
Zou hij nu ook bij de Black Parade horen?

Turn away,
If you could get me a drink
Of water 'cause my lips are chapped and faded
Call my Aunt Marie
Help her gather all my things
And burry me in all my favourite colours
My sisters and my brothers still
I will not kiss you
Cause the hardest part of this is leaving you

Now turn away
Cause im awful just to see
Cause all my hair's abandoned all my body
Oh my agony
Know that I will never marry
Baby im just soggy from the chemo
But counting down the days to go
This just ain't living
And I just hope you know

That if you say
Goodbye today
I'd ask you to be true
Cause the hardest part of this is leaving you
Cause the hardest part of this is leaving you

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.