FanFic.nl

Garin Stormrage, how my life became hell.

Murtagh? Morzans zoon.

Toen ik boven aankwam hoorde ik iemand achter me aan komen. Sluipende voetstappen in het duister. Ik verstopte me snel achter een spijl, waarvan ik wist dat hij mij volledig zou verbergen. Toch nog een voordeel aan het kennen van deze plek. De jongen, die Arya dragent de waterval door was gekomen sloop weg. Een angstige blik op zijn gelaat. Een rat, zo groot als mijn voet kwam op me af. "aaah!" voor ik me goed en wel realiseerde dat ik het was die gilde keek hij om. Shit,, hij kwam op me af gelopen. Hij gebaarde dat ik stil moest zijn. Ik gehoorzaamde, was toch niks anders van plan. Hij kwam naast me zitten, "wat is er" fluisterde hij, haast onverstaanbaar. Ik was van plan niet te antwoorden, of te gaan gillen. Hij was immers gevlucht voor mijn volk. Maar wees toch naar de rat. Een breede grijns verscheen op z'n gezicht. "dat is toch niets om bang voor te zijn." Ik keek hem aan. Zijn zwarte haar viel voor z'n ogen. "Wie ben je?" Hij leek even te aarzelen. Maar zij toen, "je zult het toch wel te weten komen, ik ben Murthag" Murthag, ik kende die naam, maar kon hem even nergens thuisbrengen. "En de andere jongen? de rijder?"
Hij keek me aan en zijn gezicht vertrok een beetje "Jij bent veel te nieuwsgierig voor je eigen goed." zij hij een beetje gepikeerd. Daarna zij hij niks meer. Ik durfde niks meer te zeggen, bang voor zijn reactie "Ga terug, ze zijn je nog niet kwijt, je straf zal mild zijn, Murthag.." en ineens wist ik het, "Murthag, Morzan's zoon?" Ik hield van verhalen, en had altijd een vorm van sympathie gevoeld voor de zoon van Morzan, een van de Meinedigen. Verlaten door zijn vader. Geen moeder gekent. En alleen achtergelaten. Hij keek me aan met een mengeling van angst en boosheid op zijn gezicht. "ja" Was het enige wat hij uitbracht. "Waarom heb je je vrije leventje opgegeven?"
Hij keek me aan "laten we daar maar niet over praten" Lichte voetstappen kwamen onze kant uit, geen menselijke voetstappen, eerder van een klein dier. Een kat kwam op ons af gestevend. Een onbekende stem sprak "Niemand groeit op tot zijn ouders, of wel?" Ik wist wie het was, angela's kat, solembum, ze had mij een keer in vertrouwens genomen en me over hem verteld. "sorry, wat zij je?" vroeg murthag. "dat was ik niet" antwoorde ik,, en keek naar solembum. "Godverdomme, je gaat hier nu toch niet tegen me staan liegen?" schreeuwde hij bijna. Weer die stem "Een beetje stilte is vereist. En ze liegt niet, je kent me toch nog wel Murthag" Murthag keek naar de kat. "Solembum? ik had je niet herkent, als kat." ik keek van solembum naar murthag. Solembum beval me weg te gaan. Dus ik ging, zonder al te veel zeuren. Het woord van een meerkat mocht je nooit tegenspreken.

Reacties: