FanFic.nl

Tainarion opende zijn ogen, hij zat op een grasveld. Hij keek vooruit en zag bomen, links een rivier, aan de rechter kant zag hij strand. Hij stond op en liep naar het rivierje. De zon scheen fel en er was geen wolk te bekennen. "Wat is dit voor plek?" zei hij zacht in zichzelf. Hij bukte en legde zijn staf neer, daarna maakte hij een kom van zijn mollige dwergenhanden. Hij nam een paar slokken, pakte zijn staf en ging weer staan. "Hé, wie ben jij?" Klonk een vriendelijke stem achter hem. Hij draaide zich om en zag een Orc vrouw staan. "Uhh, Tainarion" mompelde hij zachtjes "Wat zeg je?" vroeg ze vriendelijk "Mijn naam is Tainarion." zei hij. Hij klonk niet heel erg zeker. "En wat doet een dwerg hier? Ik heb hier al heel lang niet meer een dwerg gezien." zei ze en glimlachte. "Ik weet niet, waar is hier?" vroeg Tainarion en keek om zich heen "Het is hier zo vredig." Hij gaf haar geen kans om te spreken. "Ik bedoel, is dit echt?" "Zo echt als de zee, de wind en de aarde. Tenminste, ik leef hier al heel lang. En die hele lange tijd kan absoluut geen droom geweest zijn." zei ze en ze ging liep richting het strand Tainarion keek haar na en schudde zijn hoofd en ging snel naast haar lopen. "Waar zijn jou wapens?" zei Tainarion tegen haar, het viel hem op dat ze geen droeg. "Wapens? Oh, een bijl? Om hout mee te hakken, die ligt thuis." Zei ze, ze leek nogal verbaasd. "Nee, ik bedoel een zwaard, zoals deze," en hij trok zijn zwaard. "moet jij jezelf niet beschermen?" "Tegen wat?" ze glimlachte "Raar mannetje ben je" zei ze en ze kwamen bij het strand, een groep jonge Orcs waren een zandkasteel aan het maken. "Het klinkt alsof het in jouw land heel gevaarlijk is." zei ze met enige verbazing in haar stem. "Ja, nou en of, mensen, elven, dwergen, orcs. Bontgenootschap bestaat niet meer. "Dus orcs zijn ook jouw vijand?" vroeg ze "Alleen als ze mij aanvallen. Onschuldige wezens val ik niet aan." "Waarom vallen ze jou eigenlijk aan dan?" "Dwergen staan bekend als zelfzuchtige wezens, en daar houden ze denk ik niet van, maar niet alle Dwergen zijn zo." Zei Tainarion "Waarom heb jij een wandelstok? Je ziet er niet bepaald oud uit" vroeg ze en ze keek naar de staf. "Die staf geeft mij energie, ik ben een Magiër. Een van de weinige onder de oude rassen." Zei Tainarion "En wat doet een makwiër?" Zei ze, ze leek erg geïnteresseerd "Een magiër," zei hij nadrukkend "kan.. toveren" "Echt? Dat is gaaf." zei ze "Tover eens wat." vroeg ze aan Tainarion "Het is aanvalsmagie, ik weet niet of.. Heb jij misschien een wond?" hij onderbrak zijn zin. "Ik heb inderdaad een schaafwond, gister gevallen" zei ze en ze haalde haar wenkbrauwen op. "Laat het eens zien" zei hij en zij haalde haar broekspijp tot over haar knieën. Een grote schaafwond kwam tevoorschijn, het bloedde een klein beetje. Tainarion haalde zijn staf langs haar knie en legde zijn hand erop. Hij haalde zijn hand weg en met grote ogen keek ze hoe haar wond langzaam, maar ook best snel, verdween. "Wow.." zei ze en deed haar broekspijp weer omlaag. "Dus dat doen," ze twijfelde en zei "magliërs?" "Magiërs" zei Tainarion "Wat is jouw naam eig..."

"Mijn naam is Busin" zei Busin "Opstaan!!" Bulderde hij voordat hij iets kon zeggen. "Wat? Waar ben ik?" zei Tainarion slaperig. "Jij bent laat!" zei Busin met merkbare irritatie in zijn stem "Ik zei opstaan!" bulderde hij nogmaals. Tainarion stond moeizaam op. Een Dwerg, Sabs, kwam aangelopen. "Meneer? Ik heb stallen gevonden. Paarden voor iedereen." zei hij "Mooi, dan kunnen we gaan." "Waarheen meneer?" Vroeg Tainarion die al was meer bij zijn zinnen was "We gaan naar de Apa-rock." "Hoezo gaan we daar heen?" "Omdat daar een oude vriend van mij woont, hij kan het lezen. Alleen, een vriend kan je hem niet echt meer noemen, nadat hij de laatste keer dat ik heb zag mij de keel wilde doorhalen." Busin dacht na, goedschiks.. of kwaadschiks? "Meneer?" Vroeg Tainarion. "Huh? Wat?" zei hij dromerig, hij hoorde stemmen in zijn hoofd. "Noem jij jezelf een leider? Je droomt weg in plaats van je mannen te commanderen" zei de stem. Busin viel. Tainarion en Sabs, die er ook nog steeds was, keken met grote ogen naar Busin. Tainarion schudde zijn hoofd en haalde zijn staf langs Busin's gezicht. Busin hapte naar adem en ging zitten met zijn handen tegen zijn voorhoofd. "Gaat het kapitein?" vroeg Sabs."Ja, tuurlijk!" zei Busin en liep naar een paard..