FanFic.nl

The world is my runway

Starbucks

Met mijn nieuwe aanwinst sta ik weer op de stoep, het verfrommelde papiertje nog in mijn hand. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het alweer drie uur is. Ik moet nog een stuk lopen, tussendoor kan ik wel wat etalages bekijken. Buiten dat, ik ben al heel wat armer uit die winkel vertrokken, veel nieuws kan ik niet meer kopen.
De zonnebril gaat terug op mijn neus en mijn zwarte muts netjes over mijn hoofd getrokken, in de hoop minder op te vallen, maar eerlijk gezegd verwacht ik hier geen fans. Tenzij we absurd rijke fans hebben, niet dat ik zo absurd rijk ben, maar ik heb een geldprobleem, geld dat smeekt om uitgegeven te worden aan dure dingen. En Parijs is daar de beste plek voor, vooral in quartier Champ-Élysées.
Een paar keer ben ik voor een etalage blijven plakken om goed geklede poppen te bewonderen, maar heb nu dan eindelijk Starbucks bereikt. De jongens zie ik al gelijk achterin de hoek zitten, alle drie al wat besteld. Ik plof me bij hun neer en dump de plastic zakken aan beide kanten van mijn stoel.
“Je zou maar eens op tijd komen.”� Georg lurkt verder aan zijn rietje.
“Ik ben fashionably late,”� zeg ik en pak de kaart erbij om te kijken wat er te drinken valt. Vrij snel ben ik er over uit dat ik een ijskoffie wil, het is echt warm buiten. “Waar hebben jullie uitgehangen?”� vraag ik geïnteresseerd en wapper met de kaart, hebben deze mensen nooit van airco gehoord?
“Wonder boven wonder heb ik een winkel gevonden waar ze Kani verkochten en heb een nieuwe broek erbij. Verder heb ik de stad wat bewonderd.”� Tom neemt een laatste slok van zijn drinken.
“Ik heb wat leuke shirts gevonden..”�
“-De dump zeker?,”� plaagt Tom er doorheen, ontwijkt net een zwaai om zijn oren en grinnikt op een veilige afstand door. Altijd hetzelfde met hem.
“Nee, eigenlijk niet,”� bijt Georg naar Tom, hij ontvangt gelijk een grijns. “-Ik zat in een winkel met een geweldige caissière.”� Hij wiebelt gevaarlijk met zijn wenkbrauwen. Nu speelt hij met vuur. Genietend kijk ik weer naar Tom en wacht af wat hij gaat doen.
“Dan moet je vast ontzettend blij zijn dat ik toch niet met je mee ben gegaan om kleding te zoeken.”� Die zat.
“In je dromen, Kaulitz.”� Hah, hij geeft over. Ik gniffel zachtjes, Tom is daar echt niet in te verslaan.
“Juist, iemand nog geïnteresseerd wat ik heb gehaald of gedaan?”� Gustav mengt zich in het gesprek. “Nou, ik heb leuke sneakers gekocht want mijn vorige zijn niet meer te doen na al die concerten. En ik heb heel Parijs onder geflitst met mijn camera.”�
Ik schiet in de lach. “Niemand ontkomt jou camera, Juschtel.”�
“Nope.”�
“Mijn beurt. Ik heb wat nieuwe shirtjes erbij, maar dat is niets vergeleken bij de tas die ik heb gekocht!”� Ik begin al bijna te kwijlen terwijl ik er aan denk.
“Je staat te trappelen om het te laten zien, niet?”� Tom lacht zachtjes om mijn glunderende gezicht. Ik grijp de witte tas uit een plastic tasje en haal het trots boven tafel. Verwachtingsvol bekijk ik de reacties.
“Mooi,”� weet Georg eruit te persen.
“Wat koste het?”� Is het eerste wat Tom vraagt.
“Wat staat er op de tas gestikt?”� vraagt Gustav dan. Waarderend kijk ik hem aan.
“Een paar weet ik, die zijn mij verteld, maar al die andere moet ik nog vertalen. Het zijn citaten van bekende mensen. De tas straalt echt iets uit, ik kon mijn ogen er niet meer van af houden.”�
“En zo gaat het met alles wat je ziet,”� mompelt Georg.
“Zeg, waar heb ik dit aan verdient? Als je het niet mooi vindt, houd dan gewoon je mond,”� bitch ik hem af en richt mij weer terug naar de tas. Dan herinner ik mij plots het briefje in mijn broekzak.
“Zullen we? We hebben om half vijf weer afgesproken in het hotel en we zouden met de hele crew gaan eten.”� Gustav staat op en pakt een vierkante tas waar overduidelijk een doos met sneakers in zit. De rest staat ook op en ik besluit maar om te volgen.
“Gaan jullie maar alvast naar buiten, ik bestel nog snel even wat te drinken voor onderweg. Mijn keel is net een Sahara.”�
Ze knikken en lopen richting de uitgang.
“Eén medium ijskoffie, alstublieft.”� Ik pak vijf euro uit mijn portemonnee en leg het op de toonbank. De man knikt vriendelijk en pakt een bekertje om te vullen. Ondertussen geeft hij mijn kleingeld terug terwijl het bekertje wordt gevuld.“Bedankt.”� Ik pak de ijskoffie over en wandel naar buiten. “Welke kant op?”� Mijn navigatiesysteem is bar slecht.
“Die kant op.”� Gustav wijst naar rechts. “We moeten gewoon een stuk de avenue aflopen, het hotel grenst aan de straat.”�
“Je weet toevallig dat die straat 1910 meter lang is, hè?”� freakt Tom bijna uit en staart al naar de eindeloze trottoir.
“Sinds wanneer ben jij zo toeristisch ingesteld en weet jij hoe lang die straat is?”� plaag ik hem en duw hem de goede kant op.
“Dat zag ik op de kaart staan van Starbucks. Er zaten allemaal weetjes in van die avenue.”�
“Nou kom op, laten we gaan.”� Georg loopt zonder antwoord door en probeert lang als die overbevolkte terrasjes te komen.
“Die is echt chagrijnig,”� fluister ik in Toms oor. We lopen achteraan. Met beide onze zonnebrillen op genieten we na van de laatste zonnestralen. “Ik moet je trouwens nog wat zeggen.”� Dit trekt wel zijn aandacht, hij kijkt om.
“Vertel?”� Hij probeert zijn nieuwsgierigheid in toom te houden, ter vergeefs, het is overduidelijk te horen.
Ik grinnik er zachtjes om en schraap mijn keel. “Nou, ik ging zo’n merk winkel in, Jurriaens heette het. Daar heb ik die tas ook vandaan, maar daar wilde ik het niet over hebben, nou, misschien een beetje.”� Ik begin te ratelen en besef dat ik even een hap lucht moet nemen en opnieuw moet beginnen. Tom amuseert zich alleen maar, te zien aan zijn grijns. “Conclusie, er dook daar een meisje op van rond onze leeftijd en die begon allemaal dingen te vertellen over die tas. Uiteindelijk begon ze mij helemaal te inspecteren en murmelde steeds een paar keer ‘geweldig’. En dan weer een fractie van een seconden brabbelde ze er wat uit dat ze te laat kwam en gaf mij haar nummer en adres.”� Hoopvol kijk ik naar rechts.
“Wat moet ik hier mee?”� Hij krabt aan zijn nek. “Je zegt dus dat er een of andere weirdo je nummer gaf? Nou, dan weet je toch al genoeg? Het papiertje weggooien zoals we bij alle fans doen.”�
“-Maar zij kwam niet over als een fan. Ze sprak ook eerst Frans tegen mij en daarna Engels en toen nog eens Duits wanneer ze wist dat ik uit Duitsland kwam!”� Verward schiet mijn stem de lucht in. “Parijs is niet te snappen,”� mompel ik verslagen en laat mijn schouders een beetje hangen. Ik snap mezelf ook niet helemaal. Waarom maak ik er zo’n groot probleem van? Het is maar een meisje met felblauw haar die uit het niets opdook en mijn hoofd helemaal door de war heeft geschud.
Zucht.
“Hé, als je er zo mee zit, waarom ga je er dan niet toe? Ze heeft je al toestemming geven, anders had ze je niet haar nummer gegeven.”�
Verwonderd kijk ik hem aan. “Denk je?”�
“Ja, maar dan wel na het eten, want ik rammel!”� Lachend geef ik hem een stomp tegen zijn schouder en kijk waar we lopen. Ik ben zo blij met hem als broer. Hij weet een of andere manier de juiste woorden te gebruiken.

Reacties: