FanFic.nl

Bleed it out. (14+)

Hoofdstuk 1

  

Ik weet eigenlijk niet hoe ik mijn verhaal moet beginnen. Simpelweg omdat ik niet weet wanneer het echt begon...
Ik weet niet meer wanneer ik mezelf voor het eerst in slaap huilde, wanneer ik voor het eerst in de spiegel keek met een blik vol haat.

Wel weet ik hoe het kwam, en daarbij gok ik, dat het rond groep 6 was.
Ik zal proberen jullie er iets over te vertellen, omdat deze tijd vrij saai zal zijn om te lezen zal ik het hele jaar samenvatten in twee, drie tot misschien vier hoofdstukken, daarna word het verhaal meer een verhaal, nu is het een soort serie flashbacks.

Ik was net verhuisd, van een grote stad naar een klein Fries dorpje, een hele verandering. Ik was anders opgevoed dan de meeste kinderen in het dorp, zij waren terughoudend, ik was opener, eerlijker. Ik schaamde me nergens voor, en durfde zelfs als nieuweling op te vallen door mijn mening te uiten in de klas.
Dat was een grote fout. Het werd niet geaccepteerd, ik was raar, ik hoorde er niet bij, en ik had een veel te grote hoeveelheid eigendunk.
Natuurlijk was ik niet echt zo, van binnen was ik gevoelig en best verlegen, maar in de grote stad waar ik had gewoond waren er meer zoals ik en nooit had ik geleerd dat mensen er niet van houden als je als nieuweling je mening uit.
Ook had ik nooit te maken gehad met het fenomeen pesten, iets wat na een week wel veranderde.
Pesten werd mijn leven, of beter gezegd, het slachtoffer zijn van pesten. Alles wat ik zei werd beantwoord met een collectieve zucht 'Heb je Cinne weer hoor' of 'Cinnèèèèè'.

Mijn tijd daar herinner ik me slecht, het meeste heb ik ‘verdrongen’, ik wou het niet onthouden.
Toch zal ik jullie er zo veel mogelijk over proberen te vertellen.

In mijn klas zat een jongen die Derek heette, hij was echt de pestkop van de klas, en toen ik naar De Vlaggenmast - zijn school - ging en ook nog in zijn klas kwam werd ik zijn ‘main-subject’. Ook wel ‘slachtoffer’.
Ik was - zoals ik al heb verteld - ‘anders dan de rest’ en één van de dingen die mensen niet konden begrijpen was dat ik las. Héél véél las.
Ik zat zelfs één keer op het schoolplein te lezen, ik had toch niemand om mee te praten, en de nieuwe Harry Potter was net uitgekomen. Voor één keer keken mensen naar me ’Tssk, moet je zien wat Cinne nou weer doet!’ ‘Oh mijn God, zit dat kind nou echt te lezen?’ ‘Moet je dat boek zien! Dat zijn wel 500 bladzijden ofzo, dat kind is gek!’ en zo ging het maar door, tot ik met tranen in mijn ogen het boek in mijn tas deed.

Dat was één van de weinige keren dat mensen op het schoolplein me niet negeerden, een andere keer herinner ik me nog goed.

Ik liep in de richting van het betegelde basketbalveld, naast het voetbalveldje, ik keek van een afstandje even toe en schraapte toen mijn moed bijeen, stapte naar voren, uit de schaduwen van de bomen en vroeg met ietwat nerveuze stem, maar toch een vaste toon of ik mee mocht spelen.
Even keken ze me met opgetrokken wenkbrauwen aan, waarna Derek iets in het oor van Lianne fluisterde. Even keek ze bezorgd maar hij gaf haar een kleine, maar krachtige duw, waarna ze knikte.
‘Ja hoor,’ verkondigde Lianne daarna, ‘je zit bij Derek, Simon, Sander en Raoel in het team.’
De pestkoppen grijnsden, en ik fronste mijn voorhoofd, waarom mocht ik niet met de meisjes meespelen?
Toch legde ik me er bij neer, ik mocht meedoen dat was al heel wat.
Wat er daarna gebeurde herinner ik me niet zo goed, we speelden wat, en ik kreeg de bal niet één keer toegespeeld, tot Derek hem onverwachts naar mij gooide, ik naast de bal greep - ik ben niet klunzig, maar ook niet goed in basketbal - en bukte om de bal op te rapen. Opeens stormde Lianne op me af.
Ze botste hard tegen me aan en haar handen grepen mijn arm vast, ik, in de waan dat ze de bal wou pakken, probeerde weg te draaien, maar Derek hield me tegen.
Een harde ruk aan mijn arm, een pijnlijke ruk, alsof ze mijn arm probeerde te breken. Toen Derek me nog steviger op mijn plaats hield realiseerde ik me dat dat inderdaad de bedoeling was.
Ik draaide me met al mijn kracht om, profiterend van een door de schok gecreëerde adrenaline-stoot, om me uit hun armen te worstelen en viel toen op de grond, huilend van de pijn in mijn arm.


Wordt Vervolgd

Reacties:

Moiitjx33 zei op 23 juli 2009 - 20:33:
Amai... weette, zo'n verhalen raken me echt, en vooral als het geschreven is door een persoon die het echt heeft meegemaakt!
En ook echt super fantastisch goed geschreven!
Hopelijk gaat het daar op school al een beetje beter...
x

MissCullen zei op 22 juli 2009 - 15:18:
Wouw hevig wat een stome kinderen zijn dat zeg.. arme Cinne.. Nou snel verder en vet goed geschreven.

Eliros zei op 22 juli 2009 - 12:41:
O.O
En... dat is echt gebeurt?
Ga maar snel verder.