FanFic.nl

Everything will be fine

6.

“Ze zijn goed!”�, ik kan aan haar stem horen dat ze het meent.
Ik ben zo trots op hun. Denk ik toch... Amper een maand nadat ik vertrokken ben hebben ze hun eerste nummers opgenomen. Tokio Hotel is nu echt gelanceerd. Ik heb met enige moeite hun nummers op het internet gevonden en laat ze meteen aan Sofie horen. Ik ben wel trots op hun. Buiten het feit gerekend dat ze me al helemaal vergeten zijn. Niets heb ik nog van hun gehoord. Maar ik ben ervan overtuigd dat ze zonder mij best verder kunnen.
Ik heb brieven geschreven maar nooit had ik een antwoord gekregen. Niet eens telefoontje om me gewoon te laten weten dat alles in orde is.
“Je mist hen, niet?, in die 4 maanden was Sofie er voor mij. Ik heb haar leren vertrouwen, net zoals bij Gustav. Ik heb haar niets verteld, maar volgens mij weet ze alles uit de kranten. Ze is de enige hier met wie ik contact heb. Op school loop ik bij haar, na school blijf ik bij haar. Zij is zowat de enige die nog normaal tegen mij doet. Diep vanbinnen ben ik dat ook, een normaal meisje. Ik heb gewoon een andere jeugd gekend.

Gustav
“Verdomme, niets gaat goed vandaag!”�, Tom’s stem klinkt luid in de repetitielokaal. Iedereen is gespannen. Morgen is ons allereerste concert sinds onze single.
Zelfs Bill kan Tom niet kalmeren, die als een razende zijn gitaar in de staander smijt en naar de keuken gaat. Iets later lopen we geschrokken de keuken in als het geluid van brekend glas weerklinkt.
Tom staat tegen het aanrecht en kijkt geschrokken naar zijn glas dat hij heeft laten vallen. Zijn ogen vinden de mijne en ik weet wat er scheelt. Deze keer is hij niet bij Bill gegaan, maar hij was met mij komen babbelen.

“Waarom belt ze ons niet? We hebben al honderden brieven geschreven en ze antwoord niet eens. Ik maak me zorgen Gustav.”�
“Ik weet wat je bedoelt Tom. Het is niet makkelijk voor haar om terug te gaan, maar ik maak me ook zorgen. Wat als er iets is gebeurt?”�
Ik dacht dat alles wel goed zou komen, na 4 maanden. Haar kennende zat ze nu op haar kamer, naar buiten te staren. Maar waarom ze geen contact meer wou? Daar had ik het raden naar.

“Tom?”�, Bill’s stem klinkt verbaasd. Ik ben de enige die weet wat er aan de hand is met Tom. Hij heeft het voor Bill verborgen kunnen houden, maar dat zal niet lang meer duren. “Wat scheelt er?”�, hij gaat voorzichtig voor Tom staan en probeert zijn blik te vangen, die nog steeds strak op mij gericht is.

“Tom, je hoeft niet te doen alsof. Ik weet heus wel dat je haar graag ziet!”�, hij had me even verbaasd aan gekeken. Maar ik wist dat ik gelijk had.

“Niets. Het is niets.”�, snel loopt hij voorbij Bill en begint de scherven op te ruimen. Ik buk me en help hem.
“Je had gelijk Gustav.”�, ik knik voorzichtig en kijk hem even na terwijl hij naar de vuilbak loopt.

Reacties: