FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

29. Confessions

De rest van de tour wordt afgelast en iedereen krijgt zijn ticket terugbetaald. Lot, Tom, Ashley en Sam krijgen 3 weken vakantie om terug op krachten te komen en voor Lot om volledig te herstellen.
***pov. Lot:Samen met Tom zit ik op mijn bed, thuis. We hebben 3 weken vakantie en die gaan Tom en ik gebruiken om dingen te beslissen in verband met ons huwelijk. Ik had nooit gedacht dat Tom het wel degelijk meende, ik dacht dat we voor altijd verloofd gingen zijn, maar Tom dacht daar anders over. Niet dat ik het erg vind, helemaal niet. Iedereen weet nu al dat ik zwanger ben. De fans reageerden, zoals ik al dacht, geshockt maar nu beginnen ze het toch te aanvaarden. Elke dag krijgen we wel een paar kaartjes en brieven met gelukwensen dus ik denk dat ze gewoon blij zijn voor Tom en mij. De pers daarentegen… Die bliezen het nieuws volledig op. Ik was zogezegd vreemdgegaan en totaal niet zwanger van Tom maar van iemand anders. Dat is totaal niet waar, ik ben echt zwanger van Tom. Van wie zou ik anders zwanger zijn? Ik heb het met niemand anders gedaan dan met Tom, nog nooit. Ik rol me op mijn buik en kijk naar de papieren die voor me liggen. Allemaal feestzalen waar we het feest zouden kunnen laten doorgaan. Eigenlijk zou ik het gewoon in onze tuin willen laten doorgaan maar dat durf ik niet tegen Tom te zeggen, hij heeft zoveel moeite gedaan om al die feestzalen te zoeken. “Waarom doen we het feest niet gewoon in onze tuin?”� stel ik dan toch voorzichtig voor. Tom kijkt me verbaasd aan maar trekt dan een bedenkelijk gezicht. “Misschien is dat het beste.”� Hij krabt even in zijn dreads. “Zo kunnen we de pers weg houden.”� Ha, ik heb toch goede ideeën. Tom frommelt al de papieren van de feestzalen op en mikt ze in de vuilbak. Slecht gemikt, de prop papier komt een halve meter van de vuilbak terecht. Zuchtend loop ik naar de vuilbak en gooi de prop erin. “Leer mikken.”� mompel ik vermoeid en stop een stuk wortel in mijn mond. Ik eet echt veel meer nu ik zwanger ben. Tom vindt dat natuurlijk goed, hij zou niets liever willen dan dat ik een paar kilogram bijkom. Grijnzend trekt Tom me terug op het bed. Hij wil me net een kus geven als Sam mijn kamer binnenkomt. “We gaan eten.”� deelt hij mee. “En daarna moet je naar het ziekenhuis.”� Oh ja, dat is waar ook. Ik moet straks naar het ziekenhuis voor mijn eerste echo. Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje zenuwachtig. Stel je voor dat er iets verkeerd is. Snel zet ik die gedachte uit mijn hoofd, er zal wel niks verkeerd zijn. Tom laat onze vingers verstrengelen waarna we samen met Sam de trap aflopen naar de keuken. Mam staat nog in een kookpot te roeren maar zet die na een minuut op tafel. De geur van risotto dringt mijn neusgaten binnen. “Ik ben zo blij dat jullie eindelijk nog eens thuis zijn.”� Glimlachend komt mam naast me zitten. Ik blijf haar mam noemen, ik zal het niet afleren. Ik heb haar nog niet verteld dat ik zwanger ben dus misschien wordt het tijd dat ze dat weet. Dat Tom en ik gaan trouwen weet ze wel al. Ik heb haar die avond nog gebeld. “Mam, ik moet je iets vertellen.”� zeg ik voorzichtig en voel een vragende blik van Tom maar kijk niet terug. “Wacht nog even tot pap thuis is.”� glimlacht mam en schept een lepel risotto op mijn bord. Tom geeft me een waarschuwende blik maar ik haal mijn schouders op. “Ik ga het niet achterhouden.”� sis ik hem toe. “Dat ding groeit.”� Tom schiet in de lach, dat vond hij blijkbaar grappig. Als pap binnenkomt springt mam meteen recht. “Kom schat, Lot heeft iets te vertellen.”� Oh great. Ik haal even diep adem, leg mijn hand op mijn buik en kijk mam en pap dan aan. “Jullie weten al dat Tom en ik gaan trouwen maar er is meer.”� zeg ik zacht. “3 weken geleden ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik wou nog niet zwanger zijn dus ging ik naar het ziekenhuis voor abortus. Ze gaven me een pil die ik moest innemen en verder moest ik niks doen.”� Ik haal nog een keer diep adem en kijk naar Tom, zoekend naar steun. Hij knikt even en vervolgt mijn verhaal. “2 weken geleden belande Lot in het ziekenhuis door die bloedklonter en zei de dokter me dat ze nog steeds zwanger was. Lot vertelde me dat ze geen kind kon doden dus hebben we besloten dat Lot niet nog een keer zo’n pil zou nemen.”� Ik zie aan mam haar gezicht dat ze al weet wat er gaat komen. Haar vork valt geschrokken uit haar trillende hand. “Lot is zwanger.”� zegt Tom zacht. Ik sla bijtend op mijn lip mijn ogen neer. “Je weet dat je zelf de dochter bent van een tienermoeder.”� zegt pap na een tijdje. “We hebben je geadopteerd dus eigenlijk vind ik dat we er niets op tegen kunnen hebben. Je bent een zelfstandig meisje, je zal voor dat kind kunnen zorgen.”� Mam staart nog steeds ongelovig voor zich uit. Ik denk niet dat zij dit zo snel zal aanvaarden. “Je hebt gelijk.”� mompelt ze na een paar minuten en kijkt me dan aan. “Je kan dit aan, jullie kunnen dit aan.”� Ze neemt Tom z’n hand vast en knijpt er even in. Tom lacht even zijn tanden bloot en neemt dan zijn vork weer om verder te eten.
Na het eten vertrekken Tom en ik meteen naar het ziekenhuis, we zijn al bijna te laat. “Tom,”� begin ik als we het ziekenhuis binnenlopen, “wil je weten wat het gaat worden?”� “Ik weet het niet.”� antwoordt hij. “Aan de ene kant wel maar aan de andere kant wil ik dat het een verrassing blijft. Wat wil jij?”� Hij houdt de deur voor me open en slaat zijn arm dan terug om me heen. “Ik wil dat het een verrassing blijft.”� fluister ik als antwoord. “Dan blijft het een verrassing.”� glimlacht Tom en houdt weer een deur voor me open. Deze keer is het de deur naar de kamer waar het allemaal gaat gebeuren, mijn eerste echo. “Hallo, ik ben Natasha.”� glimlacht een jonge vrouw in een witte jas, de dokter waarschijnlijk. “Trek je jas en trui maar uit en ga maar liggen. Ik kom direct.”� “Rustig, schatje.”� stelt Tom me gerust en ik trek mijn vest en trui uit. Met een zwak glimlachje ga ik liggen. Ik ben toch wel een beetje bang. Wie weet is er echt iets misgegaan doordat ik die pil genomen heb, je weet nooit. “Schatje, alles zal wel in orde zijn.”� sust Tom me. “Je hebt geen verkeerde dingen gedaan de afgelopen weken.”� “Ik heb wel die pil genomen.”� panikeer ik. “En we hebben het gedaan. Ik was toen al zwanger.”� “Dat geeft niet.”� zegt de dokter die terug binnenkomt. Volgens mij heeft ze enkel dat laatste gehoord. “Zie je wel.”� fluistert Tom me toe. “Het zal allemaal wel in orde zijn.”� Glimlachend kijk ik Tom aan, hij weet me altijd gerust te stellen. Ik ben blij dat ik van hem zwanger ben en niet van iemand anders. Ik weet zeker dat hij bij me blijft en mee voor dit kindje gaat zorgen. “Oké, dan zal ik maar beginnen zeker.”� zegt de dokter uiteindelijk. Ik knik en trek mijn bloesje een stukje omhoog. De hele tijd kijk ik naar het zwarte scherm, ik voel de gel op mijn buik maar blijf naar het scherm kijken tot er iets verschijnt. Ik grijp naar Tom zijn hand als ik iets zie bewegen. Als ik hem even hoor snuiten weet ik dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik vind het ook ontroerend. Op dat scherm zie ik voor de eerste keer hetgeen in me groeit, ons kindje. “Euhm zitten er bij een van jullie twee tweelingen in de familie?”� vraagt de dokter als ze even naar het scherm gekeken heeft. “Ja, ik heb een tweelingbroer.”� antwoordt Tom. “Waarom?”� “Is het een tweeling?”� vraag ik nieuwsgierig maar toch ook onzeker. Misschien is het wel degelijk een tweeling en hebben Tom en ik binnen ongeveer 8 maanden al 2 kindjes. “Eeneiige tweeling.”� mompelt de dokter. Met tranen in mijn ogen knijp ik in Tom zijn hand en kijk hem dan aan, ook hij heeft tranen in zijn ogen. “Willen jullie een afdruk?”� Tom en ik knikken hevig, dit beeld wil ik voor altijd bij me houden. Ik krijg een handdoek om de gel van mijn buik te vegen en trek dan mijn trui en vest terug aan. We krijgen elk een afdruk van de echo en worden dan naar buiten geleid. In de ziekenhuisgang duwt Tom me opeens tegen de muur en drukt zijn lippen verlangend op de mijne. De afdruk dwarrelt op de grond als ik mijn armen rond Tom zijn nek sla en hem even verlangend terugzoen.
Terug thuis laat ik Sam meteen de afdruk zien. “Een tweeling.’ piep ik blij. “Oh my god.”� mompelt hij verbaasd. Ik trek mijn vest uit en hang die aan een stoel. Mam komt ook naar me toegelopen. “Hoe was het in het ziekenhuis?”� Als antwoord duwt Sam de afdruk in haar handen. “Een tweeling.”� mompelt hij. Blijkbaar is mam al wat bijgedraaid, ze geeft me een stevige knuffel en kijk van de afdruk naar mijn buik. “Het is geweldig.”� fluistert ze en geeft me de afdruk terug. Ik kijk nog even naar de afdruk en stop hem dan terug in mijn zak. Waar is Tom eigenlijk? vraag ik me opeens af. Hij is toch met me mee naar binnen gekomen. “Heb jij Tom gezien?”� vraagt ik aan pap die net binnenkomt. “Geen idee.”� antwoordt hij schouderophalend. Ik haal ook even mijn schouders op en loop dan de trap op naar mijn kamer. Tom zal hier wel ergens zijn, verdwijnen kan hij niet. Als ik de deur van mijn kamer wil openen hoor ik de stem van Tom. “Het is geweldig, Bill.”� zegt zijn blije stem. “Het wordt een tweeling…Waarschijnlijk ja. Oh Bill, ik ben zo blij….Ik weet het maar ik ben er zeker van dat ik het aan zal kunnen, Lot zal niks tekort komen…Oh ja, sorry. Ik had je niet mogen bellen en je dit vertellen.”� Ik weet dat Bill er nu aan denkt dat hij en Sam geen kinderen kunnen krijgen tenzij ze adopteren. “Maar toch, ik had eraan moeten denken. Het spijt me…”� Ik vind dat ik al genoeg afgeluisterd heb en loop zo normaal mogelijk mijn kamer in. Tom zit op de rand van mijn bed met zijn gsm dicht tegen zijn oor gedrukt. Hij kijkt even op als ik binnenkom maar begint dan weer tegen Bill te praten. “Je moet echt zo snel mogelijk komen, dan kun je onze kindjes zien…Afdruk van de echo, slimmerd.”� Ik schud lachend mijn hoofd en ga op Tom z’n schoot zitten. Hij slaat meteen een arm om me heen en drukt een kusje op mijn wang. Zo onopvallend mogelijk laat Tom zijn hand onder mijn topje glijden en legt hij zijn hand op mijn buik. Aan de andere kant van de lijn moet Bill blijkbaar gaan werken. “Ja oké, bye.”� Tom legt zijn gsm weg en trekt me wat beter op zijn schoot. “Wat gaan we vanavond doen?”� vraagt hij glimlachend. Zijn duim maakt kleine cirkeltjes op mijn buik waardoor er een vlaag van kippenvel over me heen gaat. “Filmpje kijken?”� stel ik voor en Tom knikt. “Lijkt me gezellig.”�***”�Sam, mogen we meekijken?”� Ik steek mijn hoofd binnen in Sam z’n kamer en kijk hem lief aan. “Ja tuurlijk.”� glimlacht hij als antwoord. “Maar hou het proper.”� Grinnikend plof ik naast hem op zijn bed. Ik ga met mijn rug tegen het uiteinde van het bed zitten en trek mijn benen op. “Tom komt direct.”� zeg ik tegen Sam die een dvd is zijn dvdspeler stopt. “Hij ging nog wat eten halen.”� “Vretkont.”� grijnst Sam verwijtend en komt weer naast me zitten. Met een pruillipje kijk ik hem aan. “Grapje.”� Hij knijpt even in mijn wang. Dat is hij nog niet verleerd, vroeger deed hij dat ook altijd. Soms mis ik die tijden, gewoon Sam en ik. Nu weet ik wel dat we geen broer en zus zijn maar ik beschouw hem nog altijd als mijn grote broer. Charlotte is nu mijn kleine zusje maar ik denk niet dat ze dat beseft, daar is ze nog te jong voor. David zal het haar ook niet vertellen totdat ze oud genoeg is om het te begrijpen. “We moeten nog eens samen iets doen.”� mompel ik. “Ik mag toch mee als je je trouwjurk gaat kopen. Dan maken we er een leuke dag van met mam en Ashley.”� glimlacht Sam. Eigenlijk wil ik hen er echt bijhebben en Sam weet dat, hij kent me door en door. Mam heeft ervaring met dat soort dingen, Ashley is mijn beste vriendin dus moet ze er gewoon bijzijn en Sam is mijn grote broer die samen is met de tweelingbroer van mijn verloofde, dat is gewoon perfect. Ze weten alledrie wat ik wil. Misschien moet Bill ook meegaan, hij kent Tom goed dus zal hij ook weten wat Tom mooi vindt. “Food.”� Tom komt grijnzend binnen met verschillende dingen in zijn handen. Chips, koekjes, snoep, cola, water, Red Bull… Hij wilt me echt volproppen. “Veel te veel.”� mompel ik verbaasd. Tom gooit alles op een hoop op het bed en kruipt dan naast me op de matras. Hij legt zijn ene arm om mijn schouder en het hand van zijn andere arm legt hij op mijn buik. Het begint me wel een beetje te irriteren, altijd dat hand op mijn buik. Het lijkt alsof Tom bang is dat onze kindjes opeens zouden verdwijnen. Dat zou nog wel kunnen, ik ben nog maar anderhalve maand ver maar toch. Ik heb kennis kunnen maken met overbezorgde Tom en eerlijk gezegd vond ik het in het begin wel leuk maar nu vind ik het alleen maar vervelend, al die aandacht. Vroeger gaf hij me ook aandacht maar nu is hij bezorgd en geeft hij me super veel aandacht, het is gewoon teveel. Als Tom me een kus wilt geven draai ik mijn hoofd weg waardoor zijn lippen op mijn wang terecht komen. “Is er iets?”� vraagt Tom bezorgd. Ik zei het toch, hij is overbezorgd. “Nee, niks.”� antwoord ik en staar naar het tv-scherm. De film is nog niet begonnen maar ik heb geen zin om iets tegen Tom te zeggen. Humeurwisselingen zeker. Iedereen zal er wel onder lijden, ik kan er niks aan doen. “Lot, scheelt er echt niks?”� vraagt Tom voor een tweede keer maar ik antwoord niet, ik heb geen zin. Ik wil nu gewoon naar die film kijken, dat is alles. Ik grijp naar een zakje snoep en prop meteen 3 snoepen in mijn mond. Zowel Sam als Tom zeggen er niks van, goed van hen. Ik moet nu toch voor drie eten dus ja. De hele tijd wil Tom me kussen maar telkens draai ik mijn hoofd weg, ik heb geen zin in dat kleffe gedoe van hem. Ik mag dan wel zwanger zijn, dat wil niet zeggen dat hij me meer kusjes moet geven of me meer moet knuffelen. “Lot, wat scheelt er?”� vraagt Tom voor de zoveelste keer deze avond. “Je bent zo afstandelijk. Daarstraks was je nog zo knuffelig.”� “Humeurwisselingen zeker!”� roep ik geïrriteerd. “Laat me gewoon gerust.”� Ik spring van het bed en loop naar beneden waar mam en pap in de zetel zitten. “Kijk niet zo!”� roep ik naar hen als ze me geschrokken aankijken. Stampvoetend loop ik naar de kast en gris er een reep chocolade uit, heb ik nodig. “Laat mij maar.”� hoor ik mam tegen pap mompelen. Nee, kom me niet troosten, denk ik bij mezelf maar mam staat al naast me. “Liefje, je hebt toch niet tegen Tom staan roepen?”� vraagt ze zachtjes. Ik knik en bijt een stuk van de reep chocolade. “Hij was veel te klef naar mijn goesting.”� “Lot, jullie zijn altijd klef. Geef maar toe dat je last hebt van humeurwisselingen en ga je excuses aanbieden bij Tom.”� Mam neemt de reep chocolade uit mijn handen en stuurt me terug naar boven. Koppig loop ik naar mijn eigen kamer. Ik open mijn raam en ga op de vensterbank zitten. Eigenlijk is het best wel koud maar die koude doet me goed. Misschien doet het me afkoelen. Mam moet niet denken dat ik Tom mijn excuses ga aanbieden, hij heeft het zelf gezocht. Ik spring van de vensterbank en neem mijn gsm van mijn bed, misschien kan Bill me helpen. “Met Bill.”� “Bill? Het is Lot.”� zeg ik meteen. “Ik heb een probleem, denk ik.”� “Wat is er, zusje?”� Waarom noemt hij me altijd zo? Oké, Tom en ik gaan trouwen en dan word ik Bill z’n schoonzus maar daarom moet hij me toch nog geen zusje gaan noemen. Nja, hij doet maar. “Humeurwisselingen.”� antwoord ik enkel. “Tom gekwetst?”� vraagt Bill verder. “Ik denk het maar hij was zo klef. Het was gewoon irriterend.”� “Lot, je weet zelf maar al te goed dat Tom en jij heel veel klef doen, ontken dat niet. Je moet er rekening mee houden dat je humeurwisselingen hebt, Tom moet daar ook rekening mee houden. Hij moet stoppen als je zegt dat hij moet stoppen, hij zal naar je moeten leren luisteren.”� Waarom is Bill zo slim? Zo’n antwoord zou ik nooit iemand geven maar Bill wel en dat is goed, hij begrijpt het tenminste. Mam zegt gewoon dat ik mijn excuses moet gaan aanbieden maar zo simpel is dat niet. “Wat moet ik nu doen?”� vraag ik Bill wanhopig. “Zorg er eerst voor dat je terug rustig bent en ga dan naar Tom, hij zal je wel vergeven. Hij houdt van je, ik ben er zeker van dat hij je gaat vergeven.”� “Oké, dankje Bill.”� “Graag gedaan, zusje.”� glimlacht zijn stem. “Maar vertel me eens over de echo, ik wil echt alles weten.”� Grinnikend kijk ik naar de afdruk die nu op mijn bureau ligt. “Het is een tweeling.”� zeg ik enkel. “Lot, komaan, ik wil meer weten.”� “Er valt niet meer te verte-”� Ik schrik als de deur van mijn kamer opengaat en Tom binnenkomt. “Bill, ka-kan ik je morgen terugbellen?”� stotter ik. “Tom is daar zeker.”� gokt Bill en ik bevestig zijn vermoeden. “Oké, bel me morgen maar.”� Ik zeg niks meer en leg af. Verlegen draai ik me met mijn rug naar Tom. Nu voel ik me schuldig. “Het spijt me.”� fluistert Tom, hij houdt afstand. “Ik besef dat ik je met rust had moeten laten maar je maakt me gewoon zo gelukkig.”� gaat hij verder, nog steeds fluisterend. Langzaam draai ik me om en kijk Tom aan. Hij staat daar zo hopeloos, zijn armen futloos langs zijn lichaam bengelend. Bijtend op mijn lip kijk ik naar de jongen voor me, mijn verloofde, de vader van de tweeling die in me groeit. Opeens ben ik al mijn humeurwisselingen vergeten. Ik loop op Tom af, duw hem tegen de muur van mijn kamer en druk mijn lippen op de zijne. Eerst doet Tom niks, staat hij daar stokstijf, maar na een paar seconden slaat hij zijn armen om me heen en trekt me wat dichter tegen zich aan. Met een klik draai ik mijn deur in het slot en trek Tom mee naar mijn bed terwijl ik zijn T-shirt al half over zijn hoofd trek. Tom protesteert niet, integendeel. Hijgend legt hij me met mijn hoofd op een kussen en knoopt langzaam mijn bloesje open. Dit komt naast mijn bed terecht, bij Tom z’n T-shirt. Tom drukt zijn lippen op mijn sleutelbeen en gaat steeds verder naar beneden. Als hij bij mijn buik aangekomen is fluistert hij er zachtjes tegen “Ik hou van jullie.”� en kijkt dan naar mij. “Alledrie.”�***“Strand.”� antwoordt Tom. “Wat?”� Ik heb hem gevraagd waar hij wil trouwen en meneer wil op het strand trouwen? Dan moeten we wachten tot in de zomer. “Euh…als jij tot de zomer wilt wachten.”� “Ik wil niet hier in Duitsland trouwen.”� zegt Tom eigenwijs. “Ergens op een afgelegen eiland ofzo.”� “Ben ik normaal niet diegene die extravagante dingen wilt?”� vraag ik grinnikend. “Ik wil ook eens iets extravagant.”� pruilt Tom en kruipt naar me toe. “En ik wil dat het de mooiste dag van ons leven wordt.”� Er komt een glimlach op mijn gezicht als Tom ‘ons leven’ zegt. Dat betekent dat hij graag zijn hele leven met mij wil doorbrengen. “Dat mag jij regelen.”� zeg ik met een grijns. “Ik zal wel voor de andere dingen zorgen.”� “Waarom nemen we geen weddingplanner?”� vraagt Tom wanhopig. “Ik zie dit allemaal niet zitten.”� Hij wijst naar al de papieren die voor ons op het bed liggen, het zijn er eerlijk gezegd echt veel. “Goed idee. Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht?”� vraag ik meer aan mezelf dan aan Tom. “Omdat wij dom zijn.”� grinnikt Tom en slaat zijn armen om mijn middel. Zijn lippen drukt hij in mijn nek terwijl zijn handen voorzichtig onder mijn shirtje glijden. “Waarschijnlijk.”� fluister ik instemmend.

Reacties: