FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

21.

Tom
Nacht, een onmogelijk uur. Ik ben net wakker geschrokken uit een nachtmerrie en nu lig ik hier, op de vloer van de badkamer. De koude tegels koelen mijn oververhitte huid langzaam af, maar mijn hoofd klaart er niet van op. De droom blijft zich achter mijn ogen herhalen.
Bill en ik lagen op het bed in zijn kamer te zoenen. Het was zo levensecht dat ik de vorm en de warmte van zijn lijf kon voelen. Om het bed heen was een brandende cirkel opgetrokken, een ring van vuur die ons gevangen hield. En buiten die ring stonden toeschouwers naar ons te schreeuwen en te joelen. Geen gezichten, maar donkere gedaantes, nauwelijks meer dan schaduwen. Misschien waren ze enkel het spel van de vlammen op de muur, misschien was het mijn verbeelding.
Bill lag onder me en keek naar me omhoog. Hij lachte niet meer. Zijn lippen waren donker en vochtig. Plots liep een klein straaltje uit zijn mond omlaag in zijn hals. Zijn hoofd kantelde opzij en onthulde dat zijn hele keel was opengereten. Het witte beddengoed onder hem was doorweekt van het bloed. En ik likte langs mijn lippen en proefde het zoute vocht op mijn tong.
Ik draai me op mijn buik, druk mijn linkerwang tegen de tegels. Tranen en zweet kleven me eraan vast. Ik ril alsof ik koorts heb.
De droom was eng, maar de betekenis was nog enger. De dag dat onze liefde uitlekt, zal voor ons het einde betekenen. De schaamte zal meer zijn dan we kunnen verdragen, meer dan we voor elkaar willen verdragen. Als ik van Bill blijf houden, zal ik hem uiteindelijk vermoorden.
Ik geloof normaal niet in dromen, maar die stomme nachtmerrie toonde me zwart op wit wat ik al die tijd al wist. Ik heb hem en mezelf zo vaak proberen waarschuwen, ik had naar mijn twijfels moeten luisteren.
Kunnen we hier nog uit? Niet zonder kleerscheuren. Ik hou van Bill, meer dan ik zou willen, en dat maakt het zo verdomd moeilijk. Ik zal zowel mijn liefje als mijn broer moeten opgeven, net omdat ik van hem hou. Is dat logisch? Iemand kwetsen omdat je van hem houdt? Omdat je hem van een nog wreder lot wilt behoeden?
Zo stil mogelijk kom ik overeind van de vloer en sluip naar de keuken, vis de fles water uit de koelkast en neem een paar grote slokken. Mijn keel doet pijn, maar ik weet dat mijn keel nu het minste van mijn zorgen zou moeten zijn. Straks komt er nog veel meer.
We zijn hier te ver in gegaan, en nu zitten we vast. Iemand moet iets doen voor het te laat is, voor we echt op weg gaan naar onze ondergang. Ik moet hem opgeven, ongeacht hoeveel pijn het ons zal doen. Omdat ik van hem hou.
Ik heb al zo vaak meisjes gedumpt, zonder erbij na te denken. Nu moet ik voor het eerst iemand dumpen waar ik nog om geef, en het idee alleen al bijt in mijn hart. Liefde is een spelletje, een ziek spelletje zonder winnaars, en ik blijf maar spelen. Face it, Tom Kaulitz, jij bent niet gemaakt voor liefde, jij zal altijd in de valstrikken blijven trappen. Speel het voor één keer eerlijk en laat je broer gaan, hij verdient die pijn niet. Kwets hem, zorg dat hij je veracht, je haat. Zorg dat hij vergeet wat jullie voor elkaar betekenen en duw jouw liefde voor hem zo diep mogelijk naar binnen. Het is de enige manier om zijn leven te redden.
Ik blijf in stilte tegen mezelf praten terwijl ik terug naar de slaapkamer loop, som alle redenen op waarom ik er een einde aan moet maken, maar steeds flitst zijn gezicht er tussendoor, zijn lach, zijn ogen, hoe hij naar me keek op die ene afterparty toen ik zei dat hij de mooiste was. Godverdomme, ik kan dit niet!
In de deuropening blijf ik staan en kijk naar de gedaante in het bed. Mijn broer, mijn liefje, mijn wereld. Ik lijk wel gek, dat allemaal opgeven omwille van mijn paranoïde brein. Nee, niet paranoïde! Jij wilt de waarheid gewoon niet zien, Tom! En weet je waarom? Omdat je een egoïstische eikel bent. Je wilt niet het beste voor Bill, je wilt gewoon je eigen geluk niet opofferen! Maar moet ik daarom zijn en mijn hart breken?
Ik druk mijn handen tegen mijn slapen en grom. Van praten tegen jezelf word je gek, en die dialogen in mijn achterhoofd werken op mijn zenuwen. Ik moet gewoon gaan liggen en verder slapen, en morgen...
‘Tom?’ Oh nee. Bill krimpt ineen en veegt de slaap uit zijn ogen. ‘Wat doe jij uit bed? Hoe laat is het?’ Ik open mijn mond, sluit hem dan weer. Wat wil ik zeggen? Welk stemmetje heeft er nu gelijk? In mijn achterhoofd blijft het stil.
Zeg niets, besluit ik. Kruip naast hem in bed, sluit je ogen en stop met denken. Denk... gewoon helemaal nergens aan. Alleen aan hem.
Ik adem diep in, forceer een lach op mijn gezicht en kijk hem aan. In een flits zie ik hem weer op bed liggen, dood, leeggebloed. Mijn binnenste verkrampt, een prop tranen trekt zich strak om mijn hart. Lieg jezelf en hem niet langer voor, Tom. Je weet wat je moet doen.
Huiverend ga ik op het voeteneind zitten, mijn rug naar hem toe. Ik duik in elkaar als hij zijn hand op mijn schouder legt, neem zijn vingers vast, druk er een laatste kus op en leg ze dan naast me op de dekens.
‘Bill… ik moet je iets zeggen.’

Reacties: