FanFic.nl

Süchtig {Complete}

Deel 4 Emo – Blink 182

Robin:
Ik laat mijn hoofd hangen en huil zachtjes, de tranen glijden van mijn wangen en verdwijnen in het stof van mijn dekbed. Mijn schouders schokken ongecontroleerd en ik duw mijn gezicht in mijn kussen. Nee, alsjeblieft niet. Ik pak mijn telefoon en lees het berichtje nog eens; Ik heb net iets van Casper gehoord wat ik liever niet had geweten: Sabine voelt zich niet meer op haar gemak bij ons. Ze vindt ons te emo geworden.
Opnieuw voel ik die pijn. Om zo afgewezen te worden, te emo. Schokkend haal ik adem, zelf weet ook wel dat ik een beetje emo ben, maar Sabine vergelijkt emo’s met snijden zo lang ik haar ken. Als ze mij emo vind, dan zou ze er ook van uit moeten gaan dat ik me snij, wat zou betekenen dat het niet goed met mij gaat. Wanneer het niet goed gaat met je vriendin, dan wijs je haar toch niet af? Dan help je haar toch juist? Ik wist niet of Sabine het echt zo gezegd had en of ze het echt meende maar enkel het idee dat ze misschien zo dacht was de druppel die de emmer deed over lopen. Mijn emmer, vol met gevoelens en emoties. Ik kon het gewoon niet meer. Vandaag die vervloekte schoolreis naar Amsterdam. Aan de ene kant was het wel leuk geweest, maar aan de andere kant…
‘Ik heb soms het gevoel dat mensen mij niet mogen.’ Ik had het eruit geflapt tegen over mijn moeder toen ik moe en verdrietig van het reisje was terug gekeerd. Daar kon ik mezelf nu wel iets voor aandoen. Ze zou er later vast en zeker over willen praten. ‘Waarom denk je dat?’ Had ze verbaast gevraagd.
Gewoon, ik voel het. Die blikken die ze me soms geven. Die blikken die zeggen: wat doe jij raar. Ik werd altijd raar gevonden als ik een van mijn hyperblije momenten had. Vorig jaar had ik Dana gehad die me dan lachend aan keek, die lekker meedeed. Nu kijken mensen me raar aan; “What the fuck, doe normaal.”� Ze zeggen het niet maar ik weet dat ze het denken.
Het is mijn gordijn, een vrolijk, hyper kind, die de echte Robin beschermt en verbergt. Ik tril en krul me op. Natuurlijk had ik dat niet tegen mijn moeder gezegd. Ik keek wel uit, mijn emo-ik hield ik voor mezelf. Ik snik en wrijf in mijn ogen die pijnlijk aanvoelen van het huilen. Mensen mogen mij niet, ze vinden me raar. En nu wil zelfs Sabine niet meer met me omgaan. Te emo, dat steekt.
Langzaam voel ik de behoefte op komen, ik weet dat ik het beter kan negeren -ik had het Dana immers beloofd- maar ik kan het niet. Sabine vind me toch emo? Nou, dan kan ik het net zo goed waar maken ook. Met troebele ogen zoek ik het voorwerp -goed verstopt voor mijn ouders- en neem nog eens trillend adem.
Meteen verdooft het de pijn, het brengt mijn gedachtes naar de achter grond, geeft me eindelijk rust. Rust in mijn hoofd, en rust in mijn gespannen spieren, eindelijk.
‘Stop het!’
Geschrokken kijk ik op. Dat was niet hardop. Wie was dat? Beter gezegd, wí¡t was dat?
‘Doe jezelf geen pijn.’
‘Laat me met rust, ik doe dit als ik dat wil.’ Oh mijn god, ik praat tegen mezelf. Dit is niet goed.
‘Je krijgt er spijt van!’
‘Nooit.’ zeg ik verbeten, ik weet met heel mijn hart dat de stem gelijk heeft maar wie is hij om mij daarop te wijzen?
‘Je moet het verbergen, elke dag weer.’
‘Mijn probleem.’ Mijn kille stem snijd door de stilte. Waarom doe ik dit? Er is niemand, praat ik nu tegen mezelf?
‘Je moet ermee stoppen.’
‘Jij moet stoppen met zeuren, het is mijn probleem, ja? Ik doe dit als ik dat wil.’ Ik pers mijn ogen op elkaar, laat het ophouden nu! Als het stil blijft in mijn hoofd ontspant mijn lichaam langzaam weer. Het gevoel van een paar dagen terug vult langzaam mijn lichaam. Zou de stem bij het gevoel horen? Is er dan serieus iemand die over mij waakt? Te moe om er verder over na te denken verberg ik mijn spullen weer en met het gevoel dat iemand over me waakt krul ik me op onder de dekens. Het gevoel botst tegen de leegte in mij en ik voel me misselijk worden van verdriet. ‘Bescherm me,’ fluister ik terwijl hete tranen over mijn wangen stromen. Het blijft even stil maar dan hoor ik de warme stem weer, de stem die mij gerust stelt en mij weer hoop geeft:
‘Ik ben bij je.’

Reacties:

Vespertine zei op 11 aug 2009 - 9:46:
...wauw.

Ik vind dat je het automutilatie-stuk heel goed geschreven hebt. Pakkend genoeg opdat we heus wel weten wat je bedoelt en voelen hoe erg het is, maar helemaal zonder details zodat het niet overdreven of walgelijk is of enorme aanstoot geeft.

Te moe om er verder over na te denken verberg ik mijn spullen weer en met het gevoel dat iemand over me waakt krul ik me op onder de dekens. Het gevoel botst tegen de leegte in mij en ik voel me misselijk worden van verdriet.

Dit stukje vond ik heel erg mooi. ^^

RachelMURDER zei op 30 juli 2009 - 22:32:
wauw, heel mooi verhaal.

Emotioneel waardevol.
(a.)

snel verder? Ik hoop het wel!
Wil je het dan aub even melden? Dankjewel alvast.

<3