FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

22.

Bill
Iets in zijn stem verraadt hem. Of misschien is het zijn houding, de manier waarop hij op zijn piercing bijt, de traan die in zijn ooghoek blinkt, of hoe hij me maar niet aankijkt. Wat het ook is, ik voel het aankomen voor hij het zegt.
‘Tom...’
‘Het spijt me.’
‘Zeg het niet.’
‘Dit kan nooit lukken.’
‘Ik wil het niet horen!’
‘We liegen elkaar en onszelf voor.’
‘Nee!’
‘Bill, alsjeblieft…’ Ik negeer zijn woorden, grijp hem bij zijn schouders en draai hem ruw naar me toe. Woedende tranen trekken warme beekjes over mijn gezicht, maken het pijnlijk voelbaar dat ik wakker ben. Zijn ogen glanzen vochtig, maar daaronder zijn ze leeg. Hij sluit zich van me af, maakt zijn blik los van de mijne en veegt mijn handen van zich af. ‘Het is voorbij.’
Voorbij. In drie woorden, één seconde, versplintert mijn wereld. Het ene moment ligt je hele toekomst besloten in zijn gezicht, het volgende valt de duisternis en ben je weer alleen. Waanzin krabt aan mijn oppervlak, mijn handen beginnen te trillen, dan de rest van mijn lijf. Weg. Alles is weg. Alles wat wij hadden.
‘Nee,’ fluister ik zacht.
‘Toch wel. Je wist dat dit zou gebeuren, je voelde het.’
‘Niet waar,’ blijf ik koppig liegen.
‘Het is onmogelijk, Bill. We zijn broers, tweelingen. Dit soort liefde is niet voor ons gemaakt.’
‘En waarom niet?’ schreeuw ik plots. Mijn stem te luid voor vier uur in de ochtend. ‘Omwille van de rest van de wereld?’ Ik spring overeind en gebaar naar de gordijnen en het donker daarachter. Tom blijft hulpeloos onderuitgezakt zitten, staart naar de vloer.
‘Ja, Bill. Omwille van de rest van de wereld. Omwille van de wereld die ons nooit zo accepteren, die ons zou vernietigen. Dat moet jij ook begrijpen.’
‘Die wereld kan ontploffen!’ tier ik en schop in een vlaag van woede het nachtkastje omver. Alle spullen regenen op de grond, mijn ringen, gsm, ipod, wie weet wat nog allemaal. ‘Wat kan het ons schelen wat zij denken? Weet je dan niet meer dat jij vroeger altijd degene was die riep dat iedereen kon doodvallen als ze onze stijl niet konden aanvaarden? Dat de hele school naar de verdommenis kon lopen, dat wij ons nooit zouden veranderen omwille van hen? Jij hielp me er steeds doorheen en ik geloofde jou!’
‘Dit is van een iets ander kaliber!’ Zijn stem wordt nu ook luider en hij gaat ook staan. ‘Dit gaat niet langer over make-up en de eikels uit het middelbaar! Dit gaat over het echte leven en een gigantisch taboe!’
‘Wat weet jij over het echte leven? Je bent negentien jaar en maar tien minuten ouder dan ik!’
‘En die tien minuten maken blijkbaar het verschil!’ We staan nu lijnrecht tegenover elkaar, allebei trillend en met natte ogen.
‘Tom, alsjeblieft...’ Mijn kin trilt, ik open mijn vuisten. ‘Doe het niet, Tom. Dit klopt niet, dit is niet wat je wilt. Waarom doe je dit? Ik hou van je.’ Hij laat zijn hoofd hangen en zucht diep.
‘Je weet dat ik gelijk heb.’ Ja, dat weet ik. Maar dat helpt niet. Ik hou van hem, ik wil me met hem begraven en duizend jaar slapen, tot we een oplossing hebben. Alles behalve dit. Ik wil hem niet kwijt.
‘Tom...’ Ik ren op hem af, gooi mijn armen om zijn nek en kus hem, met elk laatste beetje liefde in mijn lijf, wanhopig. Hij worstelt zich los, brengt zijn armen omhoog, schudt triest zijn hoofd.
‘Nee. Dat kan nu niet meer.’ Mijn laatste weerstand. Ik ga op het bed zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Tranen, natte wangen. Ik wil erin verdrinken. Krakend, scheurend, bijtend verdriet, en met elke traan glipt hij verder door mijn vingers.
Ik voel hem langs me heen naar de deur lopen. Nee. Blijf. Kom terug. Alsjeblieft. Zeg dat je het niet meende, ik zal niet boos zijn. Alsjeblieft.
‘Het... het spijt me echt,’ hakkelt hij. Ik kijk op, zelfs met roodgehuilde ogen en vlekkerige wangen is hij mooi.
‘Wat spijt je? Dat je mijn hart en ziel aan stukken trapt nadat ik jou alles in het volste vertrouwen had gegeven? Of spijt dat je met mij begonnen bent in de eerste plaats?’ Hij knijpt zijn ogen dicht tegen de giftige sneer, en twee druppels sijpelen tussen zijn wimpers vandaan, kleven ze in waaiertjes aan elkaar.
‘Het… had toch nooit gewerkt,’ mompelt hij en veegt door zijn ogen. ‘Zelfs al waren we niet wereldberoemd geweest.’ Ik probeer hem niet aan te kijken, probeer niet te horen wat er nu komt. ‘Ik bedoel, we zijn broers. Broers kunnen niet van elkaar houden op zo’n manier, dat kan gewoon niet. Ik… denk dat we gewoon voelden wat we wilden voelen, en dat we broederliefde verwarden met iets anders. Iets dat er nooit is geweest.’ Mijn hart. Eén, twee, duizend scherven. ‘Sorry.’
Nadat hij de deur achter zich sluit, laat ik me op mijn rug vallen en staar verdoofd naar het plafond. Tranen blijven komen, druppelen zijwaarts langs mijn slapen. In gedachten hoor ik zijn woorden steeds weer opnieuw, als een kapotte platenspeler. Het toerenaantal wordt opgedreven, de woorden komen sneller en sneller, en mijn hartslag volgt de beat. Ademhaling versnelt. Teveel zuurstof. Duizelig. Pijn in mijn borst.
Een langgerekte schreeuw weerkaatst van de muren naar me terug en maakt gegarandeerd iedereen in het gebouw wakker. In een opwelling graai ik een schoen van de grond en gooi die naar de staande spiegel. Ik wil iets kapotmaken, wat dan ook.
De spiegel barst, een groot stuk laat los en valt in scherven op de grond. Snikkend ga ik staan en loop erheen, raap de Nike op. Ik haal mijn voetzolen open maar negeer de pijn. Het kan me niet meer verdommen, de pijn gaat toch niet dieper dan mijn vel. Daarbinnen ben ik leeg.

Tom
Met mijn hoofd in mijn handen zit ik op het aanrecht. Was dit het waard? Ik heb juist gehandeld, maar zal het al die pijn waard zijn? Voor mij, en voor hem? Of hij het nu voelde komen of niet, of hij weet dat ik gelijk heb of niet, de keuze was niet aan hem. Ik smaak de woorden nog op mijn tong en duik wat dieper in elkaar. Ik voel me zo smerig.
Een lange, luide gil uit zijn kamer, gevuld met emoties die ik niet wil horen. Mijn schuld. En dan glasgerinkel. Met een ruk hef ik mijn hoofd op. Stilte.
‘Bill!’ Ik spring van het aanrecht en ren terug naar de slaapkamers. Jezus Christus, wat een idee om hem nu alleen te laten. Maar wat moest ik dan doen! Weer naast hem in bed kruipen? Oh God, wat heeft hij gedaan? ‘Bill, wat is er…’ De deur is niet op slot, ik struikel naar binnen. Hij zit op de rand van het bed, nog steeds trillend en staart naar de vloer. Hij huilt, maar zonder snik. Er lopen gewoon tranen uit zijn ogen, verder niks. Alsof hij zich met die schreeuw heeft geleegd van elke emotie.
De spiegel van de kast is gebarsten, aan de onderkant is de lijst voor een groot stuk leeg. De grond is bezaaid met scherven, en naast het bed staat de boosdoener, een witte Nike. Mijn blik valt dan pas op zijn voeten, en de oppervlakkige sneetjes waaruit bloed opwelt.
‘Oh, Bill...’ zucht ik. ‘Kom op, je moet die voeten verbinden.’ Als een robot loopt hij op bloedende voeten naar de badkamer, zonder één woord.’

‘Zo, dat zou moeten volstaan,’ zeg ik stil als ik het laatste sneetje heb schoongemaakt. Hij zit op de rand van het bad, ik op een krukje met zijn voet op mijn schoot. Naast me staat de verbanddoos. ‘Bill, ik…’ begin ik. Hij blijft naar de grond staren, onbewogen. ‘Bill, kijk me aan.’ Geen reactie. ‘Alsjeblieft, begrijp je dan niet dat ik alleen maar het beste probeerde te doen? Voor ons allebei?’ Mijn ogen verwateren weer, ik neem voorzichtig zijn voet vast. Eindelijk kijkt hij op en ik schrik. Woede, verdriet, maar vooral leegte.
‘Wil je me alsjeblieft loslaten?’ vraagt hij toonloos. Alsof hij me geslagen heeft, laat ik zijn voet van mijn schoot glijden. Hij staat op en loopt lichtjes hinkend de badkamer uit. Even later hoor ik zijn slaapkamerdeur sluiten. Ik ruim de badkamer op en knip het licht uit, loop dan voor het eerst sinds die avond met Nicky naar mijn eigen kamer.
‘Ik heb je losgelaten, Bill,’ fluister ik tegen mezelf.

Voor RenateBro -PapaRoach, fer shizzle.

Reacties: