FanFic.nl

The life of a Vampire

The life of a Vampire

Voor de meeste mensen was het een normale dag, maar voor Taylor was geen enkele dag normaal. Hoewel, ondertussen is hij het wel gewend, maar in vergelijking met normale mensen, is zijn leven alles behalve saai.
Hij schrok zich rot toen hij een bende zag in een van de steegjes. Het was de bende die hij al een langere tijd op de hielen zat, maar steeds waren ze hem te snel af. Zo te zien hebben ze nu een slachtoffer, dus hij moest opschieten voor het gif zich verspreid. Jack had hem te snel door, en waarschuwde de rest. Ze gingen er vandoor, maar nu was het meisje dat ten prooi was gevallen het belangrijkste voor Taylor. Hij moest haar helpen.
Aan zijn riem had hij van alles bij zich, van zilveren messen, tot medicijnen tegen van alles en nog wat.
Hij onderzocht het meisje snel, en moest tot zijn spijt de conclusie trekken dat hij te laat was. Nu had hij twee keuzes, of het meisje moest sterven, of ze werd voor altijd een vampier.
Die keuze lag niet bij hem, dus hij nam haar mee naar diegene waar die keuze wél lag. Een goede vriend van Taylor.
Junior zat al op hem te wachten. ‘En, hoe ging het?’ Vraagt hij. ‘Slecht. Jack was weer te snel, als ik haar niet mee had hoeven nemen had ik hem kunnen hebben.’ Zegt Taylor. ‘Dat is balen. Hoe is ze er aan toe?’ Vraagt hij. ‘Dat ligt aan jou.’ Junior weet al wat Taylor bedoelt. ‘Laat haar maar herstellen. Misschien kan ze je helpen met Jack, ze wordt een goede vechter.’ Zegt hij. ‘Weet je dat zeker? Vorige keer had je het niet helemaal bij het rechte eind toen je op je gave vertrouwde om in de toekomst te kijken.’ Zegt Taylor. ‘Ik weet het zeker. Niet alleen m’n gave zegt het, ik heb er zelf ook een goed gevoel bij. En als het niet klopt, heb je er misschien wel een vriendschap bij.’ Zegt Junior luchtig. Taylor kijk hem duister aan. ‘Ach… Laat ook maar, jij snapt natuurlijk vrij weinig van vriendschappen. Jouw leven bestaat uit die bende van Jack achterna zitten. Maar wat als je ze eenmaal hebt? Dan heb je niets meer te doen.’ Plaagt Junior. ‘Het zal allemaal wel.’ Zegt Taylor. ‘Trouwens, kun jij voor haar zorgen voor zo lang het duurt? Ik heb het nogal druk.’ Vraagt Junior. ‘Druk? Waarmee? Met op je luie reet zitten?’ Vraagt Taylor. ‘Nee, nee, serieus, ik heb echt wat te doen. Maar kan het?’ Vraagt hij. ‘Zie ik eruit als een verpleegster?’ Taylor doelt duidelijk op de messen en andere wapens die hij altijd bij zich heeft. ‘Nouja, je hebt nog meer medicijnen bij je dan mijn opa in het medicijnkastje heeft staan, en dat zijn er al nogal wat.’ Zegt Junior. Taylor zucht. ‘Hoe moet ik achter Jack aan gaan, als ik mijn tijd verspil met haar?’ En hij wijst naar het nog steeds bewusteloze meisje. ‘Wacht maar, de tijd zal het leren, je gaat echt wat aan haar hebben.’ Zegt Junior. Taylor ziet het eigenlijk niet zo zitten, maar neemt haar toch mee. Maar hij laat zijn vriend wel duidelijk merken dat hij het een plan met veel gaten vind.
Eenmaal in zijn vertrek aangekomen maakt hij een bed op en legt het meisje erin. ‘En nu maar hopen dat je snel beter word, want zo heb ik weinig aan je.’ Zegt hij. Hij bekijkt haar eens goed. Om haar vingers heeft ze een aantal ringen. Hij pakt haar hand, en voelt de ringen branden in zijn vingers. Snel legt hij haar hand weer neer. Zilver, dat gaat straks pijn doen bij haar. Een paar lokken vallen over haar ogen. Ik veeg ze voorzichtig opzij. Dan pas ziet hij hoe slecht de wonden eruit zien. Gelijk maakt hij ze schoon. Ook al geneest ze straks snel, het is niet prettig als ze een ontsteking oploopt.
Terwijl hij bezig is voelt hij dat ze haar spieren aanspant. Dat betekent dat ze bijkomt. ‘Wat…Wat is er gebeurd?’ Vraagt ze. ‘Ongelukje, ik leg het straks wel uit, eerst moet je goed uitrusten.’ Zegt hij. Wanneer Taylor haar aankijkt ziet hij dat ze heel lichtblauwe ogen heeft. ‘Volgens mij heb ik al genoeg tijd verloren. Ik wil weten wat er gebeurt is.’ Zegt ze. ‘Wel, helemaal weet ik het natuurlijk ook niet, want het was maar toeval dat ik je tegenkwam.’ Begint Taylor. ‘Ja ja…Snap ik. Vertel gewoon wat je weet.’ Dringt ze een beetje ongeduldig aan. ‘Oké. Ik was op weg naar huis. Toen kwam ik de bende van Jack tegen. Ik zit ze al een hele tijd achterna, want ze moorden om zich heen, zonder reden. In ieder geval, Jack had me te snel door, en ze gingen ervandoor. Normaal gesproken zou ik achter ze aan zijn gegaan, maar jij was er slecht aan toe. Dus, toen waren er twee opties, jou laten sterven of jou laten leven maar dan word je een vampier. Junior is diegene die over dat soort keuzes gaat. Daarom ben je dus hier.’ Zegt Taylor. ‘Wow… Volgens mij heb ik m’n hoofd daarnet te hard tegen een kast gestoten, dit kí¡n niet echt zijn.’ Zegt ze. ‘Wen er maar aan, dit is nu jouw nieuwe leven.’ Zegt Taylor. ‘Oké, dus we hebben een Junior voor de keuzes, een Jack als bad guy, en jij bent?’ Vraagt ze. ‘Taylor.’ Zegt hij. ‘Oké. Ik ben Amy-Lee.’ Zegt ze. Junior komt binnen. ‘En? Hoe is het met onze zuster? Is de dame al ontwaakt?’ Plaagt hij voordat hij nog voordat hij de kamer heeft rondgekeken. ‘Ten eerste ik ben geen zuster, en ten tweede, denk na voordat je iets zegt.’ Zegt Taylor nonchalant. ‘Juist ja… Hee, de schone slaapster is ontwaakt.’ Zegt Junior vrolijk.
Na een paar minuten is Junior alweer verdwenen omdat hij het “heel erg druk”� heeft. Taylor weet nog steeds niet wat hij zou moeten doen, maar het zal wel. Ondertussen geeft hij Amy-Lee een rondleiding door het gebouw. ‘Waarom draag jij eigenlijk zo veel wapens? Verwacht je hier aangevallen te worden?’ Vraagt ze. ‘Je weet maar nooit.’ Zegt Taylor. ‘En zonder voelt het zeker kaal hé.’ Zegt ze plagend. ‘Ja, dat ook.’ Geeft hij toe. Uiteindelijk komen ze in de zaal waar Taylor oefent met vechten. Er hangen poppen die gevuld zijn met zand, en er zijn 2 soorten schietbanen. Eén voor pijl en boog, en één voor met een geweer.
‘Wauw, mooie zaal. Je zal vast wel goed getraind zijn.’ Zegt ze. ‘Jep, dat klopt.’ Geeft Taylor toe. ‘En zo te horen is jouw zelfvertrouwen er ook door gegroeid. Hé, wat vind je ervan als wij eens tegen elkaar gaan oefenen?’ Stelt Amy-Lee voor. Gelijk stemt Taylor in, maar bedenkt zich dan wat Junior had gezegd. Ze zou een goede vechter zijn. Toch waagt hij de gok. ‘Oké, doen we het met dolken? Zwaarden? Of gewoon ongewapend?’ Vraagt hij. ‘Maakt mij echt niet uit. Als er maar wat actie aan te pas komt.’ Zegt ze. ‘We doen het wel ongewapend.’ Zegt Taylor. Hij weet niet hoe goed ze is, dus hij speelt op safe, zo kunnen ze niet heel ernstig gewond raken. Om nou gelijk met zwaarden en dolken op elkaar af te rennen lijkt hem niet zo’n goed idee, dat is iets voor later. ‘Nou, doe je nog wat, of blijf je staan slapen?’ Vraagt Amy-Lee. Razendsnel gaat zijn vuist richting haar maag, maar ze is hem te snel af, en met gemak draait ze zijn arm op zijn rug. ‘Oké, als je het zo wil spelen.’ Zegt hij. Hij weet haar onderuit te krijgen door haar voeten weg te duwen met de zijne. Het enige resultaat dat dat geeft is dat zijn arm pijnlijker op zijn rug ligt. Ze gaat op zijn rug zitten. ‘Geef je je al over?’ Vraagt ze. ‘Dit potje was veel te kort. Ik wil een revenge.’ Zegt hij. Ze doen nog een rondje, maar deze keer houdt hij zich niet in. Hij deelt rake klappen uit, maar zij kan er ook wat van. Uiteindelijk weet Amy-Lee hem toch op de grond te werken. Net wanneer Junior binnenkomt. ‘Zei ik je niet dat ze een vechter zou zijn.’ Zegt hij tevreden. ‘Ja, dat geloof ik nu wel.’ Zegt Taylor, terwijl hij in een onhandige pose zit, omdat Amy-Lee hem in die greep houdt. ‘Maar waar ik eigenlijk voor kwam is om te vertellen dat Jack weer gevonden is. Kunnen jullie achter hem aan gaan?’ Vraagt hij. ‘Komt in orde.’ Zegt Taylor. Hij doet zijn riem weer om waar al zijn spullen aan zitten. Amy-Lee weet een mes in haar laars weg te stoppen en neemt nog wat wapens mee. Taylor denkt dat ze die niet nodig zullen hebben, maar voor de zekerheid zijn ze allebei goed voorbereid.
Terwijl ze onderweg zijn naar de plaats waar Jack zou zijn met zijn bende vraagt Taylor zich af of Amy-Lee geen last heeft van haar ringen. Die vraag stelt hij ook. ‘Nee, hoezo?’ Vraagt ze. ‘Hierom.’ Zegt hij. Hij pakt haar hand. Langzaam brand het in zijn hand. ‘Ziet er niet echt gezond uit.’ Zegt ze en trekt haar hand terug. ‘Dat is normaal. Vampieren kunnen niet tegen zilver, maar jij lijkt er geen last van te hebben. Misschien omdat je ze al omhad bij de transformatie.’ Zegt hij. ‘Zou kunnen. Ik heb geen idee.’ Zegt ze. ‘Op zich kan het goed van pas komen. Als je goed raak slaat, dan houd de vampier die je raakt een flinke brandwond erop na.’ Zegt Taylor. ‘Dan zal ik als ik jou was maar goed oppassen met de oefengevechten die er nog gaan komen.’ Zegt ze grijnzend. ‘Inderdaad, maar ik denk dat Jack niet verwacht dat je ertegen kunt. Dus dit kan in ons voordeel werken.’ Zegt hij.
Al snel hebben ze Jack gevonden Amy-Lee is erg snel en springt uit het niets op de rug van Jack, die zich rot schrikt. Hij krijgt flink wat klappen in zijn gezicht, en ze haalt haar ringen expres langzaam maar hard over zijn gezicht. Jack schreeuwt het uit van de brandende pijn. ‘Goedzo Amy.’ Zegt Taylor wanneer hij langs hen komt. Hij stort zich op de rest van de bende. Als hij er een heeft afgehandeld gaat de rest ervandoor. Ze willen niet zoals hun maatje eindigen, en al helemaal niet zoals hun leider.
Taylor onderzoekt de twee jongens die het flink te verduren hebben gehad. Eentje is alleen in elkaar geslagen. Er zit geen gif in zijn bloed. Taylor tilt hem op. ‘Ik breng hem naar het ziekenhuis. Hij heeft alleen normale verwondingen, dus het is het beste als ze niets van ons bestaan afweten.’ Zegt hij tegen Amy-Lee, die ondertussen Jack onderuit heeft gewerkt en hem voorlopig nog even bezig houdt. ‘Oké. En die andere jongen?’ Vraagt ze. ‘Die heeft wel gif, en ik geef hem niet veel overlevingskans. We moeten straks snel naar Junior.’ Snel gaat Taylor naar het ziekenhuis.
De receptioniste kijkt verbaast op wanneer ze de geheimzinnige jongen in het zwart binnen ziet stappen. Helemaal omdat hij wel vaker mensen vind die gewond zijn. Hoe hij het doet weet ze niet. ‘Hij is lastiggevallen door een bende. Ik heb ze gezien, en moet snel door naar de politie om ze aan te geven.’ Liegt hij met een stalen gezicht. ‘Oké.’ Brengt de receptioniste uit. ‘Zorgt u dat er voor deze jongen gezorgd wordt?’ Vraagt hij. ‘Jazeker.’ Zegt ze, en begint gelijk een dokter te bellen die in no-time beneden is met een ziekenhuisbed. Zodra de jongen goed in het bed ligt gaat Taylor er vandoor. Terug naar het steegje.
Daar is Amy-Lee nog steeds. ‘Weet je, die Jack is nu niet meer zo stoer. Ik vind hem saai worden.’ Zegt ze gapend. Taylor lacht om haar opmerking.
Hij neemt de jongen mee die nu vecht voor zijn leven. ‘Neem jij Jacky mee?’ Vraagt hij. ‘Natuurlijk. Mijn grote vriend.’ Zegt Amy en knijpt in de wangen van Jack. Die is nu waarschijnlijk een heel stuk van zijn ego kwijt.
Al snel zijn ze bij Junior. Jack geven ze af aan diegene die daarover gaan. Een soort van politie, maar dan voor vampieren.
Nu is het nog wachten op de beslissing van Junior. Bijft de jongen leven of niet?
‘Ik denk dat het beter is om hem te laten sterven. Hij heeft niet veel kans. Zowel als mens, als vampier.’ Zegt hij. ‘Wat? Laat je hem zomaar dood gaan?’ Zegt Amy-Lee boos. ‘Rustig. Soms gebeurt dat nou eenmaal. Het is beter dat er zo min mogelijk vampieren zijn.’ Sust Taylor haar. Ze kijkt hem woest aan. ‘Amy, je ziet toch dat die jongen al bijna helemaal is leeggezogen? Als we hem laten leven zou dat zowel voor hem als voor ons veel werk zijn.’ Zegt Junior. De bijna levenloze jongen wordt opgehaald. ‘Ze laten hem een soort van inslapen. Zo heeft hij niet al te veel pijn. Hij slaapt voordat hij overlijdt.’ Zegt Taylor, in de hoop dat Amy-Lee een beetje rustig wordt. ‘Jullie zijn gevoelloos. Laat me met rust. Jij… Eikel!’ Roept ze. Ze geeft Taylor een klap in zijn gezicht waarbij haar ringen zich diep in zijn vel zetten. Ze stormt de marmeren trappen op. ‘Auw… Geslagen door een meisje. Vernederend hoor.’ Zegt Junior. Taylor kijkt hem pissed aan. ‘Wacht maar totdat jij dat zilver in je gezicht voelt branden.’ Zegt hij. ‘Ah, kom op, dat was een grapje.’ Zegt hij. ‘Weet ik, maar de mijne was geen grapje. Het brand echt.’ Zegt Taylor. ‘Maar het geneest wel weer zie ik.’ ‘Weet ik.’ Zegt Taylor. Hij gaat op zoek naar Amy-Lee, maar ze kan overal heen zijn gegaan. Hij hoort gesnik, dat verraad waar ze is. ‘Amy, dit zal vast nog vaker voorkomen. En ik weet dat het vervelend is als het tot je doordringt dat je niets meer voor die jongen kan doen, maar het is nou eenmaal zo.’ Zegt hij. Ze draait zich nijdig om, en haar vuist hangt al dreigend in de lucht. ‘Ho, ho, niet gelijk gaan meppen, ik vond het wel genoeg voor vandaag. En als je zo graag iemand het resultaat wil laten voelen van dat zilver, probeer het dan ook eens op Junior uit. Hij is diegene die de beslissing heeft genomen.’ Zegt Taylor. ‘Watje.’ Zegt ze lachend. ‘Wat?!’ Hij begrijpt niets van haar…Meiden…
‘Dat je je beste vriend de schuld geeft.’ Zegt ze. ‘Weet je wel hoe pijnlijk zilver is. Heb jij je als kind zijn nooit verbrand?’ Vraagt hij. ‘Ja, wel eens.’ Zegt ze. ‘Heel ernstig? Je weet wel, totdat je vlees wegbrandde?’ ‘Nee, zo erg ook weer niet. Ik heb eens hete koffie over me heen gehad. En ik heb me eens verbrand aan vuurwerk. Maar nooit dat alles weggebrand was.’ Zegt ze. ‘Het voelt alsof alles wegbrandt.’ Zegt hij. ‘Auwtsh..’ ‘Ben blij dat je het door hebt.’ Zegt hij.
‘Op zich best cool.’ Zegt ze. ‘Huh? Wat?’ Vraagt Taylor. ‘Nou, dat ik wel tegen dat zilver kan, maar jullie niet.’ Zegt ze. Ze probeert de ringen te draaien rond haar vingers, maar dat gaat niet. ‘Ik heb zo’n vermoeden dat jij er ook niet helemaal tegen kan.’ Zegt Taylor. ‘Hmm… Het zit muurvast.’ Zegt ze.
‘Erin gebrand.’ Zegt Junior als ze het laten zien. In de poging om het goed te bekijken heeft hij zich al een paar keer gebrand, en telkens konden Amy-Lee en Taylor een lach niet onderdrukken.
Jayden komt de zaal in gerent. ‘Er is een mens binnen.’ Zegt hij. ‘Waarom hebben jullie nog niet gezorgd dat “dat mens”� weer buiten staat?’ Vraagt Junior. ‘Ze is onder invloed… Van hem. Hij heeft haar gehypnotiseerd.’ Zegt Jayden. ‘Oh, zorg dat ze uit de hypnose komt. Laat haar niet te veel schade aanrichten.’ Zegt Junior. ‘Dat is het probleem juist, dat doet ze dus wel. Oh, en Sven, de vampier die naar hem is gestuurd om hem uit de weg te ruimen, is verdwenen. We hebben geen contact meer met Sven.’ Zegt Jayden. ‘We nemen wel even een kijkje.’ Amy-Lee gaat overeind staan en gebaart naar Taylor dat hij mee moet komen. ‘Ik ga ook mee.’ Zegt Junior. ‘Oh, dus nu heb je het ineens niet meer druk?’ Vraagt Taylor. ‘Als hij niet uit de weg wordt geruimd hebben we sowieso geen hoop meer, dus dat is net wat belangrijker dan die afspraken.’ Zucht Junior. ‘Ja, ja… Kom op, we verliezen tijd.’ Dringt Amy-Lee aan.
Ze volgen de chaos en als snel hebben ze de oorzaak van het probleem gevonden. ‘Hmm… Als je haar op straat tegen zou komen zou je niet denken dat ze dit aan kan richten.’ Zegt Taylor. ‘Kom op, de twee meiden tegen elkaar.’ Lacht Junior. Maar Amy-Lee kan er absoluut niet om lachen. ‘Dat…Is… Hayley. Mijn vriendin van een paar jaar geleden.’ Zegt ze en slaat haar handen voor haar mond. ‘Oeps.’ Zeggen de jongens in koor. Hayley draait zich om. Het is duidelijk dat Hayley zichzelf niet is. Taylor en Junior storten zich op haar, maar het lijkt haar weinig te doen.
Uiteindelijk besluit Amy-Lee dat ze zich voor moet houden dat het nu iemand anders is. Niet haar beste vriendin, maar haar vijand. Ze stort zich ook in het gevecht. ‘Het is niet je vriendin. Dit is niet Hayley.’ Zegt ze in zichzelf. Er lijkt maar weinig te helpen.
‘Zoek dekking!’ Roept Taylor ineens. Amy-Lee’s ogen schieten zijn kant op. Hij heeft een handgranaat. Onmiddellijk laat ze Hayley los om, zoals Taylor gezegd had, dekking te zoeken. Junior doet hetzelfde.
Na een paar seconden gaat de granaat af. ‘Waar is Taylor?’ Vraagt Amy-Lee. ‘Geen idee, ik zie hem niet door de rook.’ Zegt Junior. Ze horen veel gehoest en uit de stofwolk komt Taylor tevoorschijn. ‘Eikel! Waarom moest je er zo’n drama van maken?’ Roept Amy-Lee uit. ‘Wat moest ik dan? Ze was geen vampier, en ook geen mens. Maar toch ook weer wel mens. Had jij een betere oplossing?’ Zegt hij. ‘Ik breng haar naar het ziekenhuis.’ Taylor staat op om Hayley klaar te maken om te vertrekken. ‘Nee, ik doe het.’ Amy-Lee houdt hem tegen. ‘Ook goed.’ Zegt hij. Hij wikkelt Hayley in een deken. ‘Zorg dat ze goed warm blijft, dan heeft ze nog het meeste kans op overleven.’ Zegt hij. Amy-Lee knikt, en vertrekt.
‘Ik hoop dat ze niet te lang in het ziekenhuis blijft.’ Zegt Taylor. ‘Hoezo?’ Vraagt Junior. ‘Hayley zag er niet al te mooi meer uit na de explosie. En ik hoop ook dat Amy goed kan liegen. Als ze ons verraad dan hebben we grote problemen.’ Zegt hij. Junior knikt.
Even later komt Amy-Lee weer terug. Haar gezicht staat op onweer. ‘O-oh, volgens mij heeft ze het niet naar haar zin.’ Fluistert Junior Taylor toe. ‘Jep, inderdaad. Dat wordt een flinke uitbarsting.’ Voorspelt hij. Maar hij had het mis. Amy-Lee loopt langs hen, en gaat gelijk de trappen op. Taylor en Junior kijken elkaar vragend aan. Boven horen ze een deur met een harde knal dichtslaan. ‘Ik denk dat ik maar even ga kijken.’ Zegt Taylor. ‘Goed idee. Ik blijf veilig hier.’ Zegt Junior. ‘Aansteller.’ Taylor gaat de trappen op. Als hij bij Amy-Lee is zit ze in een hoekje te snikken. Hij gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. ‘Ik weet dat het rot is om een vriendin zo te zien.’ Zegt hij. ‘Waarom heb je niet gezegd dat het zó slecht was?’ Vraagt ze. ‘En dan? Was je dan niet boos geweest.’ Zegt Taylor fel. ‘Jawel, maar nu verwachtte ik het niet.’ Zegt ze. ‘Dus als ik had gezegt; “Ja, sorry Amy, maar je vriendin is niet meer zo compleet als ze was”� dan was er een stuk minder aan de hand geweest?’ Vraagt hij. ‘Misschien.’ ‘Juist. Blijf jij hier? Of ga je mee, en oefenen we even in de zaal beneden?’ Vraagt hij. ‘Hoe kan je daar op zo’n moment aan denken?’ Roept ze. ‘Nou, ik weet natuurlijk niet hoe het met jou zit, maar bij mij lucht dat altijd op. Even al je agressie kwijt.’ Zegt hij. Ze zucht. ‘Oké, ik ga mee.’ Zegt ze. Amy-Lee hijst zich overeind en volgt Taylor naar de oefenruimte.
Taylor gaat messen werpen richting de poppen die met touwen aan een haak aan het plafond gemaakt zijn. ‘Lukt je best goed. Mag ik ook eens proberen?’ Vraagt Amy-Lee. ‘Ga je gang.’ Zegt Taylor. Hij haalt de messen uit het lijf van de pop en geeft ze aan haar. Even concentreert ze zich, dan gooit ze razendsnel de messen achter elkaar richting de pop. Allemaal zijn ze raak op de dodelijke plaatsen. ‘Wow, hoe doe je dat?’ Vraagt hij. ‘Gewoon, inbeelden alsof het iemand is die je op dat moment even echt een paar messen door zijn lijf wil boren.’ Zegt ze. ‘Auwtsh, ik heb medelijden met die persoon. Aan wie denk je dan?’ Vraagt hij. ‘Dat is telkens verschillend.’ Zegt ze terwijl ze de messen weer uit de pop haalt. ‘Wie zag je nu voor je?’ Vraagt hij nieuwsgierig. ‘Aan jou.’ Zegt ze en legt de messen in zijn handen. Hij trekt een wenkbrauw op. ‘Juist. Oké, als dat helpt.’ Mompelt hij.
Een hele tijd zijn er weinig opdrachten te doen. Nu Jack gepakt is, is het nogal stil. ‘Kunnen we niet achter die gast aan waarvan jullie zijn naam niet willen noemen?’ Vraagt Amy-Lee na een week verveling. Beiden schieten ze overeind. ‘Amy, dat gaat echt niet. Ten eerste sturen ze er alleen getrainde vampieren op af. En wij zijn daar nog lang niet goed genoef voor. En ten tweede weten we niet waar hij nu is.’ Zegt Taylor. ‘Het is gekkenwerk om nu achter hem aan te gaan.’ Zegt Junior.
Dagen slepen traag voorbij. Ze verveelden zich kapot.
Totdat Taylor ineens verdwenen is. Samen met hem is de verveling ook weg. ‘Yes! We hebben weer wat te doen.’ Zegt Amy-Lee vrolijk. ‘Euhm… Je hebt het wel over een vriend die ineens weg is.’ Helpt Junior haar herinneren. ‘Op zich, het is zo wel lekker rustig.’ Zegt ze. ‘Dat is niet echt het meest aardige wat je op zo’n moment kunt zeggen.’ Zegt Junior. ‘Je hebt gelijk. We gaan hem zoeken. Ja toch? Ja toch?’ Vraagt ze zo lief mogelijk. ‘Oké, we gaan-’ Maar hij kan zijn zin niet meer afmaken. Amy-Lee neemt hem mee naar buiten. ‘Ja, leuk dat we nu hier zijn, maar waar beginnen we met zoeken?’ Vraagt hij. ‘Oja, dat is wel een goeie vraag.’ Het blijft even stil. ‘We kunnen rondvragen of iemand hem heeft gezien?’ Stelt Amy-Lee uiteindelijk voor. ‘Doen we.’ Zegt Junior. Ze vragen wat rond. De meesten hebben niets gezien. Uiteindelijk komen ze Jayden tegen. ‘Heb jij Taylor toevallig vannacht gezien?’ Vraagt Junior. Jayden trekt nog witter weg dan hij al was. ‘Jazeker. Ik weet niet wat het was, maar iemand heeft hem meegenomen.’ Zegt hij. ‘Waar gingen ze heen?’ Vraagt Amy-Lee. Jayden wijst de richting aan waar ze heen zijn gegaan. ‘Pas wel op, het is niet een mens, maar ook geen vampier. Ik weet niet wat het is. Volgens mij gedeeltelijk een robot ofzo. Ik weet het niet.’ Zegt hij. ‘Oké… Toch bedankt.’ Zegt Junior. Ze gaan de richting op die Jayden heeft aangewezen. Ze belanden in het bos. Daar zien ze afdrukken. ‘Het lijken wel verschillende afdrukken. De linker voet staat dieper in de grond dan de rechter.’ Zegt Junior. ‘Inderdaad. Maar de vorm is ook anders.’ Zegt Amy-Lee. Daarnaast zien ze een spoor waardoor het eruit ziet alsof er iets over de grond heeft gesleept. ‘Zullen we het maar volgen?’ Vraagt Junior. ‘Ja, dat lijkt de enige optie. Doelloos zoeken heeft ook geen nut.’ Zegt ze.
Na een heel eind lopen horen ze geluid van iemand. Ze herkennen het als Taylor. ‘We weten niet wie er nog meer zijn.’ Zegt Junior. ‘We gaan in de boom klimmen, dan kunnen we zien wat ze doen, en zij zien ons niet… hopelijk.’ Zegt Amy-Lee. Dat doen ze. Ze zien dat Taylor in een soort kooi zit, hij komt net weer bij. ‘Wat…Wat is er gebeurd?’ Vraagt hij zich hardop af. ‘Ik wilde een beetje gezelschap.’ Zegt iemand anders. We kunnen haar niet zien, maar het is duidelijk een meisjesstem. ‘Hayley.’ Fluistert Amy-Lee. Taylor pakt twee spijlen van de kooi vast om eraan te trekken. Hij wil het kapot hebben en ontsnappen. ‘Auw! Shit!’ Roept hij, en wrijft over zijn handen. ‘Slim gedaan.’ Zegt Junior. ‘Maar die vloer is van iets anders gemaakt.’ Zegt Amy-Lee. Junior knikt. ‘Voelt niet zo prettig zeker. Ja, dat was wel een goed idee om die spijlen van zilver te maken. Zo kom je er niet uit zonder je te branden.’ Zegt ze. Hij doet nog een hopeloze poging, deze keer wat langer, maar zijn lichaam laat dat niet toe. Ze stapt zijn richting uit. Amy-Lee houdt haar adem in. ‘Ze is niet helemaal meer compleet… Ze….Ze…’ Verder komt ze niet. ‘Ze heeft zichzelf compleet gemaakt met metaal ofzo.’ Zegt Junior. Haar been en arm zijn allebei vervangen. Verder kunnen ze het niet zien. ‘Oké, ik ga naar Taylor, en kijk wat ik kan doen, en jij zorgt dat zij niets meer kan aanrichten.’ Zegt Amy-Lee. ‘En wat nou als dat niet ijzer ofzo is, maar als dat ook zilver is?’ Vraagt hij. ‘Dan heb je een probleem, en zorg je dat je alleen raak slaat op haar echte lichaam.’ Zegt ze. Ze geeft hem een van haar messen. ‘Succes.’ Zegt ze.
Beiden laten ze zich uit de boom vallen. Junior belandt soepel voor Hayley’s voeten, en Amy-Lee land voor de kooi met Taylor. Ze buigt het zilver om. Het kost aardig wat kracht, maar het lukt. ‘Wow, en dat voel je niet?’ Vraagt hij. ‘Natuurlijk wel.’ Zegt ze en kijkt naar haar handen. ‘Mwah, valt mee.’ Ze doet alsof er verder niets gebeurt is met zijn drieën proberen ze Hayley omver te krijgen. Het is een moeilijk gevecht.
De energie van de vampieren vergaat langzaam, terwijl Hayley nog geen schrammetje heeft. Op Junior’s gezicht is duidelijk af te lezen dat hij het niet lang meer volhoud. Amy-Lee kijkt naar de lucht, die gaat ondertussen betrekken. ‘Nog even volhouden.’ Fluistert ze hem in. De wolken worden steeds dikker en donkerder. ‘Het kan elk moment komen.’ Zegt ze. Dan begint het te regenen. Steeds harder, en met grote druppels. Junior lijkt zich ergens op de concentreren, maar niet op het gevecht. ‘Alle drie, wegwezen!’ Roept hij wanneer Hayley haar robot-arm in de lucht houdt. Taylor wil nog vragen waarom, maar Junior trekt hem weg. De bliksem schiet uit de lucht en gaat door Hayley heen. ‘Daarom dus.’ Zegt hij. Na de klap blijven ze nog even op hun plek zitten. Hayley beweegt niet meer. Ondertussen drijft het onweer weg. ‘Hoe wist je dat dit zou gebeuren?’ Vraagt Amy-Lee. ‘Op dezelfde manier hoe ik wist dat jij een goede vechter zou worden.’ Zegt hij. Ze kijkt hem vragend aan. ‘Soms krijgt hij visioenen.’ Informeert Taylor. ‘Oh…’ Het kwartje valt. ‘Laten we maar weer naar huis gaan.’ Zegt Junior. Ze nemen het lichaam van Hayley mee, om te onderzoeken waarom ze niet zichzelf was.
Eenmaal thuis aan gekomen leveren ze Hayley af aan Jayden. Hij gaat gelijk aan de slag.
De volgende dag komt hij terug met het resultaat. ‘Jullie hebben de geest van onze ergste vijand verslagen.’ Zegt hij. ‘Huh? Zijn geest?’ Vraagt Junior. ‘Ja, hij had geen eigen lichaam meer, hoe dat kan weet ik niet, maar het verklaart wel een hoop. Hoe sommige vampieren en mensen ineens zichzelf niet meer waren, maar wel zijn krachten hadden de afgelopen jaren.’ Legt hij uit. ‘En dat is dus ook met Hayley gebeurd.’ Zegt Amy-Lee. ‘Daarom konden we hem heel vaak niet vinden. Hij bevond zich telkens in een ander lichaam. Maar nu hebben jullie hem verslagen. Je mag trots zijn op jezelf.’ Zegt hij. ‘En Sven? Heb je daar nog wat van gehoord?’ Vraagt Taylor. ‘Nee, hij is nog steeds vermist, maar we vermoeden dat hij het niet overleefd heeft.’ Zegt Jayden triest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.