FanFic.nl

Goochelaars en Geesten [TH]

Ik was je man

‘Is hij dood?’ gilde Jeroen. Amber knikte en keek met een treurige blik in haar ogen naar de grond. ‘Maar dat kan niet!’ vervolgde hij. ‘Ik heb hem een kogel langs zijn kop gejaagd. Iedereen zou dat overleven!’ Amber keek hem aan. Haar ogen zeiden genoeg: ‘Hij blijkbaar niet.’ Jeroen slaakte nog een vrolijk kreet en liet het onderwerp daarna rusten. Hij wist dat Georgs dood Amber ontzettend veel pijn deed. Maar zijn vreugde was even groter dan zijn liefde voor haar. Amber was stil geworden en staarde naar buiten. De auto waarin ze zat schoot over de snelweg, de grens over. ‘Duitsland,’ meldde Jeroen en hij gaf een dot gas. De auto accelereerde snel en Amber voelde zich iets vrolijker worden. Ze ging nu sneller weg van haar emoties. ‘Waar gaan we eigenlijk heen?’ vroeg ze. Zwitserland was het antwoord. ‘Wilde je echt weg vluchten?’ vroeg ze. ‘Tuurlijk. Ik ga niet mijn hele leven in de bak zitten voor de moord op een of ander sterretje.’ ‘En ben je niet bang dat de Zwitsers je gaan uitleveren?’
Jeroen zweeg en leek zich op de weg te concentreren, Amber keek weer uit het raam. Uren gingen zo voorbij en de kilometers vorderden. Jeroen stopte niet om te rusten, maar zijn ogen leken als maar dicht te vallen. Amber herinnerde zich de reclames die in Nederland overal boven de weg hingen: Wordt geen slaaprijder. Ze besloot muziek op te zetten en begon in een dashboardkastje te rommelen, opzoek naar cd’s. De enige die ze vond, heel toepasselijk, was van Tokio Hotel. Ze deed hem toch maar in de cd-speler. Jeroen had even wat afleiding nodig, anders lagen ze straks in de berm. Amber begon zich wel af te vragen wat die cd in Jeroens auto deed…
Bills stem schalde door de auto en Jeroen leek direct weer klaarwakker. Hij protesteerde niet tegen de muziek.
Voor hen op de weg doemde iets op. De weg was gedeeltelijk afgesloten en er stonden verscheidene auto’s stil. Boven de weg stond groot: ‘Halt Polizei’ Jeroens gezichtuitdrukking werd angstig en hij minderde in snelheid. Tijdrekken. ‘De Duitsers weten vast nog niks van de moord,’ zei hij om zichzelf moed in te praten. Amber noemde spottend hem een watje dat niet eens voor de gevolgen van zijn daden kon dragen. Maar ook haar ogen werden groter, van angst. Bij elke gereden meter werd ze meer gespannen.
‘Zet me er hier uit,’ zei ze beslist. ‘Hier?’ zei Jeroen geschokt. Hij keek twijfelachtig naar de berm. Erachter doemde een groot bos op, er was geen bebouwing te zien. ‘Ja,’ zei Amber kil. ‘Ik wil niet betrokken raken bij jouw daden,’ ‘Maar ik was je vriend, je eeuwige liefde,’ klonk het ontzet. ‘Met de nadruk op wí¡s,’ zei Amber kil. Jeroen gaf toe en stuurde de vluchtstrook op. Amber sprong uit de nog rijdende auto en griste haar spullen nog net mee. Jeroen schudde afkeurend zijn hoofd en reed weer weg.
De politie kwam dichter en dichterbij. Jeroen zette een zo goed mogelijk pokerface op en bad voor een goede afloop, hoewel hij niet gelovig was. Zo stuurde hij langs de barricade. Een agent met een vriendelijk gezicht hield hem aan. Hij wierp een blik in de auto en vroeg naar Jeroens paspoort. Jeroen gaf het hem en de agent bladerde er even door heen, om het vervolgens terug te geven.
Alles bleek oké te zijn. Al die spanning voor niks.

Reacties: