FanFic.nl

Goochelaars en Geesten [TH]

Je weet toch hoe ik ben

Honderden kilometers van Jeroen verwijderd stond ik uit het raam te kijken. Het regende en de wind was kil. Opmerkelijk voor juli. De plassen werden groter en groter en de donder rolde over de stad. De hemel kleurde donkerder en werd steeds dreigender. Het was noodweer.
Buiten liep echter nog iemand, één iemand. Het meisje stapte door de plassen en naderde mijn huis. Ze droeg geen schoenen, was gehuld in lompen en haar haren plakten aan haar gezicht. Troosteloos. Haar haren waren grijs gekleurd, niet door de jaren, maar door verdriet. Ze liep wat gebogen, alleen haar gezocht verraadde dat ze veel jonger was. Ze leek een jaar of 16.
Ze kwam steeds dichterbij, evenals de donder. Haar ogen waren strak op de hemel gericht, haar voeten marcheerden strak door de plassen. Ze leek zich op haar gemak te voelen.
Het ging steeds harder regenen en de storm loeide met volle kracht over de huizen. Moet ik haar binnenhalen?, vroeg ik me af. De bliksem tekende fel af tegen de inktzwarte hemel. Het werd al laat. Ze moest nu toch wel naar binnengaan, het werd gevaarlijk buiten. Niemand keek naar haar om. Wat moest dat kind dan ook in een van de beste wijken van Berlijn?
Ik besloot haar maar van straat te trekken en niet veel later stond ze trillend en druipend im mijn gang. ‘Danke,’ zei ze. Haar accent was zwaar en ik kon het niet helemaal plaatsen. ‘Wil je thee ofzo?’ vroeg ik. Ze knikte en liep zonder uitnodiging de woonkamer binnen. Ze had wel lef.
Ik liep verbijsterd achter haar aan. Binnen stond ze om zich te kijken. Haar blik speurde de wanden langs en bleef hangen bij een van onze gouden platen. ‘U maakt muziek?’ vroeg ze. Ik knikte en gebaarde dat ze mocht gaan zitten. Haar Duits was rampzalig, maar ik verstond het. Ik gebaarde nogmaals, nu naar een stapel tijdschriften en ging thee zetten.
Toen ik terug kwam, zat ze nog steeds in dezelfde houding op haar plek. Niks had ze aangeraakt. Ik ging tegenover haar zitten en schonk de hete drank in. Dankbaar pakte ze een mok van tafel en ze begon met kleine slokjes te drinken. ‘Waar kom je vandaan?’ vroeg ik. Ze reageerde eerst niet en nam nog een slok. Daarna kwam er zacht, bijna fragiel, ‘Bozen’ uit. Het leek alsof ze er zich voor schaamde. ‘Waar vandaan?’ vroeg ik verbaasd. Ik kende de plaats niet. ‘Italië,’ fluisterde ze verklarend.
‘Wat doe je dan hier?’ vroeg ik. Ze gaf geen antwoord en keek nogmaals de kamer rond. ‘Woont u alleen?’ Haar antwoord was een tegenvraag. Ik knikte en keek naar de grond. Ik was f*cking 22 jaar en nog steeds alleen. ‘Waarom?’ vroeg ze. Voor ik kon antwoorden sprak ze alweer verder. ‘U bent niet eens lelijk.’ Ik lachte en voelde me ergens best gevleid. Ook vond ik het geweldig dat ze me niet herkende. ‘Blijf je vannacht eigenlijk hier?’ Ze knikte, haar lef was terug. ‘Ik wijs je je kamer.’ Ze lachte en dronk nog snel haar mok leeg. ‘Dank u,’ zei ze. ‘Ik ben een jij hoor,’ zei ik en ik knipoogde naar haar. ‘Zeg maar Georg.’ Haar ogen vlogen open en ze kleurde rood toen ze mijn naam hoorde. Ze kende mijn naam blijkbaar wel, en de beroemde persoon erachter. ‘U… Je doet me aan iemand denken. Hij heeft dezelfde naam.’ Ik knipoogde nogmaals en liet haar verbaasd achter. Me nog steeds afvragend wat ze hier moest.

Reacties: