FanFic.nl

Goochelaars en Geesten [TH]

Zo langzamerhand

Die ochtend schrok ik al vroeg wakker. Dezelfde nachtmerrie weer: Jeroen die een pistool tegen mijn slaap drukte en mij dood wilde hebben. Die maniakale, krankzinnige blik in zijn ogen zou ik nooit vergeten. Een koude rilling trok over mijn lijf en de beelden schoten me helder voor de geest.
Ik stapte uit bed, in slaap komen zou toch niet meer lukken. Ik stapte de gang op en hoorde in de verte geruis. De douche stroomde al. Het meisje was ook al wakker. Ik besefte opeens dat ik haar naam helemaal niet had gevraagd. Handige actie Georg Listing. Ik liep naar de badkamer toe en riep om de deur en boven het water uit: ‘Zal ik alvast het ontbijt klaarmaken?’ ‘Graag,’ klonk er zwak boven de stralen uit.
Ik ging terug naar mijn kamer om me aan te kleden. Net toen ik mijn sokken aantrok zag ik het meisje voorbij komen in de deuropening. Ze had een grote handdoek om zich heen geslagen en haar grijze haren zaten in een staartje. Ze zag er al een stuk beter uit dan gister. Een ding viel me wel op. Haar hele lichaam was bedekt met kleine wondjes, littekentjes en schrammen. Hoe kwam ze daaraan? Was ze verschrikkelijk gevallen tijdens haar reis? Eerlijk gezegd begon ik me een beetje zorgen te maken over het meisje. Ze zag er zo ontzettend fragiel uit en ze leek wel een geest.
Ze verdween in haar kamer en ik ging maar eens naar beneden. De jongens zouden zo wel komen, zoals elke dag. Ze zeiden dat ze op me wilden letten zodat ik mijn ontvoering rustig kon verwerken.
Ik liep door naar de keuken en begon de tafel te dekken en niet veel later kwam ze binnenlopen. Ze droeg de zelfde kleren, lompen, als gisteravond en leek nu nog smaller dan net in haar handdoek. ‘Ik heb nog wel wat anders voor je, als je wilt,’ zei ik en ik gebaarde naar haar kleding. Ze knikte dankbaar en liep achter mij aan terug naar boven. Duits spreken kon ze dan niet zo goed, het verstaan kon ze misschien iets te goed. Ik ging haar voor naar de kast met spullen van Gustav, Tom en Bill. Die spullen lagen hier voor als ze spontaan bleven slapen of, wat vaker voorkwam, mister Bill Kaulitz zich even wilde omkleden.
Ik opende de deur van de kast en pakte er een stapeltje kleding van Bill uit. ‘Alsjeblieft,’ zei ik. ‘De broek is misschien iets te groot, maar het shirt moet passen,’ Toen verliet ik de kamer zodat ze zich rustig kon omkleden.
Tevens ging beneden de bel. Zo vroeg konden maar 3 mensen voor de deur staan. (Op de fans na die ook wel eens midden in de nacht aanbelden.) Zo langzamerhand werden mijn vrienden veel te voorspelbaar.
Ik gooide de voordeur vrolijk open om hen binnen te laten. Ik zwaaide nog even naar het gebruikelijke legertje fans en smeet daarna de deur weer dicht. Geen fans in Huize Listing.
De jongens waren inmiddels doorgelopen naar de keuken en er klonk een schreeuw. Bill. ik zuchtte. Wat was er nu weer? Die jongen was echt Drama King. Ik ging haastig naar de keuken en zag in een oogopslag wat er aan de hand was. Bill had het meisje, gekleed in zijn kleren, ontdekt. ‘Wat doet jouw onenightstand in mijn kleren?’ vroeg hij furieus. ‘Mijn wat?’ vroeg ik verbaasd. Het meisje keek van mij naar Bill en van Bill naar mij. Ze leek het niet te volgen en haar ogen smeekten bijna om uitleg. ‘Ze is niet mijn onenightstand,’ zei ik kalm. ‘Ik heb haar gisteravond, uit de storm, van straat geplukt en haar onderdak en droge kleren gegeven.’ ‘Jaja, natuurlijk,’ zei Bill en hij draaide met zijn ogen en keek daarna nogmaals kwaad naar haar. Zij zat inmiddels ineen gedoken op haar stoel met grote, angstige ogen naar Bill te kijken. Ze was echt fragiel. Ik sprak verder. ‘Bill,’ zei ik geïrriteerd, ‘Je weet best hoe het zit met Amber. Denk je echt dat ik zo’n domme actie als een onenightstand…’ -Tom keek beledigd- ‘… ga doen als we de dag erna opzoek gaan naar Amber?’ Bill schudde zijn hoofd en pakte een stuk toast. Ik keek even naar het meisje en begon mijn vrienden voor te stellen.
‘Zullen we gaan inpakken?’ vroeg ik even later aan Gustav. Hij knikte en volgde me naar boven. ‘Neem wel genoeg spullen voor mij mee,’ riep Bill ons na. Gustav moest lachen en zei: ‘Als Bill Kaulitz er maar goed uitziet, dan komt het met de rest van de wereld ook wel goed.’ Ik lachte ook.
Even later zaten we met z’n vijven in mijn auto gepropt. ‘Konden we echt niet met de Cadillac? Dan hadden we tenminste beenruimte,’ zeurde Tom. ‘En dan hordes fans -en David- achter ons aankrijgen?’ zei ik. ‘Nee bedankt. Waar is Milan eigenlijk?’ ‘Die wilde niet mee, omdat hij haar toch niet kende,’ verklaarde Tom. ‘Eikel,’ siste ik tussen mijn tanden door. En Milan noemde zich dus mijn vriend…
Het meisje, dat Isa bleek te heten, zat doodstil en luisterde muziek. Voor haar zou dit waarschijnlijk een hele saaie reis worden. Toch konden we niet zonder haar, en zij niet zonder ons. Haar kennis van talen had haar van de Berlijnse straten gered en zou ons ontzettend helpen.

Reacties: