FanFic.nl

Lou and the sheep.

Ch 4. You've been PUNK'D!

Ik kom helemaal buiten adem thuis aan.
Mijn vader kijkt me raar aan, dat komt natuurlijk door de tranen op mijn gezicht van angst en het zweet over mijn hele lichaam.
“Wat is er met jou gebeurt?”� Roept mijn vader bijna door het hele huis, ik kijk hem geschrokken aan.
“Ik moest alleen door het donker fietsen, ik was doodsbang!”� Mompel ik als tegen argument.
Mijn vader haalt zijn schouders op, een teken dat hij het best vind dat ik tegen hem lieg.
Een zucht verlaat mijn mond als ik mijn moeder de kamer zie inkomen.
“OH! Louise! Ik was zo bezorgt om je!”� Ze rent met open armen op me af.
Ze was helemaal niet bezorgt, ze miste me waarschijnlijk niet eens tot mijn vader opmerkte dat ik er niet was.
De enige reden waarom ze zo doet is omdat ze de laatste tijd boeken leest over hoe de perfecte ouder te zijn.
Ik zucht diep en laat haar me even knuffelen tot ik haar wegduw.
“Mam, ik was maar een paar uur weg. Ik moest Lies helpen bij de schapen.”� Zeg ik terwijl ik richting de trap loop. “Ik heb geen honger, ik ga maar slapen.”�
Mijn voeten hijsen me de trap op en leiden me naar mijn kamer, ondertussen bedenk ik wie of wat dat schaap zo heeft kunnen toetakelen.
Ik zie dat mijn computer nog aanstaat van eerder die dag, twijfelend toets ik in;
Schaap leeg gezogen.
Meteen krijg ik allemaal links te zien, over leeggezogen beesten in Mexico.
Ik stop met lezen en denk na, Mexico ligt niet in de buurt als het goed is.
Mijn ogen scannen het artikel verder, iets over een El Chupacabra. Een ontsnapt genetisch expiriment. En een beest waar ouders kleine kinderen mee bang maken als ze stout zijn.
Ik klik het artikel weg en kijk verder.
Ik kom verschillende dingen tegen, van wolven tot ziektes. Van activisten tot... Vampiers?
Ik schudt mijn hoofd meteen, drie jaar geleden had ik mezelf verboden niet teveel tijd te steken in vampierverhalen.
Ik kijk nog verder, tot ik merk dat ik moe word. Twijfelend zet ik de pagina's bij mijn favorieten. Bij daglicht is het vast minder eng, en kan ik het rustig doorlezen.
Ik sta op en wandel naar mijn raam. Perfect uitzicht op de suikerbiet velden van mijn vader. Mijn ogen gaan over het veld, geen enge dingen te zien. Misschien was het een aflevering van zo'n programma waar ze mensen voor de gek houden en komt zometeen een cameracrew binnenstormen. Met Elisa voorop die me het hardst uitlacht.
Als het zo is, laat het dan nu gebeuren.
Enkele minuten staat ik naar mijn deur, als er niemand komt doe ik mijn gordijnen maar dicht en kleed ik me snel om.
Zodra ik de matras onder mijn rug voel en de dekens over mijn lichaam word ik rustig en worden mijn gedachtes helder.
Vampiers en weerwolven vallen af, normale wolven ook want die komen hier niet voor, het expiriment valt ook af want we wonen niet in Mexico, militaire uitvoering en een ziekte blijven over.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.