Hoofdcategorieėn
Home » Darren Shan » Lou and the sheep. » Ch 5. WANTED. Boy with a dead body.
Lou and the sheep.
Ch 5. WANTED. Boy with a dead body.
De volgende morgen word ik al vroeg wakker, het vreemde gevoel dat ik word bekeken is er weer, ik kijk mijn kamer rond. Alles zoals ik het achter heb gelaten, mijn gordijnen dicht, mijn computer uit en mijn radio naast mijn bed. En niet te vergeten de vele vuile kleren die mijn vloer sieren.
Ik ga overeind zitten en wrijf in mijn ogen, zonder erbij na te denken pak ik mijn laptop op mijn schoot en start ik hem op.
Ongeduldig wacht ik tot er leven in komt en start ik snel internet en MSN op.
Elisaaa' says: Ha dude.
Lou rebels to anything says: Helleu Lies. 'Sup?
Elisaaa' says: Ik heb eens onderzoek gedaan naar dat schaap en de oorzaak...
Lou rebels to anything says: Really? Me too...
Elisaaa' says: Ja, ik heb alleen niks... Logisch gevonden.
Lou rebels to anything says: Ik dus ook niet, misschien toch van de militairen ofzo.
Elisaaa' says: Mijn ouders gaan over een uur een paar dagen weg... Ik wil niet alleen zijn, wil je komen?
Lou rebels to anything says: Ja is goed... Zal mijn moeder blij mee zijn.
Elisaaa' says: Zie ik je dan om twee uur?
Lou rebels to anything says: Jewp. Tot dan, love. En jezelf niet te bang maken, he?
Elisaaa' says: Nee, beloofd. Jij ook niet hm?
Lou rebels to anything says: Nee, ik ook niet. Dag dag, tot straks.
Elisaaa' says: Bye, I love you.
Ik doe MSN snel uit en zoek nog verder op het internet, maar als ik na een half uur zoeken nog niks redelijks heb gevonden geef ik het op.
Ik sta op en loop langzaam naar beneden, bang voor iets dat me vanachter kan bespringen en me kan vermoorden.
“Goeiemorgen!”¯ Roep ik zangerig de keuken in, mijn moeder kijkt op van haar 'hoe een goede moeder te zijn' boek en mijn vader van zijn krant.
“Goeiemorgen lieverd. Lekker geslapen?”¯ Vraagt mijn vader, ik knik en ga op zoek naar cornflakes.
“Lies' ouders zijn vandaag de stad uit voor een paar dagen en Lies vraagt of ik bij haar kom logeren.”¯ Kondig ik aan, het lijkt misschien op een vraag, maar ik doe het toch.
“Okee, dat is goed. Doe haar maar de groeten.”¯ Zegt mijn vader.
“Neem je wel genoeg kleren en ondergoed mee, Louise?”¯ Vraagt mijn moeder poeslief, ik zucht en knik.
“Ik ben oud genoeg hoor, ik onthou dat soort dingen zelf ook wel.”¯ Herinner ik haar.
Als ik eindelijk om half twee het huis uit loop, is het bewolkt en miezert het een beetje.
Ik zet mijn kraag op en zoek onderweg naar de schuur mijn fietsensleutel.
Ik gedachten verzonken haal ik mijn fiets uit de schuur en stap ik op.
Zodra ik langs de weilanden en velden van mijn vader ben, kom ik op de wegen tussen de bergjes.
“KIJK UIT BLIND WIJF!”¯ Geschrokken kijk ik op, ik zie van minstens drie meter van me vandaan een jongen met een soort doodskist slepen, hij staat midden op de weg en zwaait met zijn armen.
Net te laat rem ik af, dus ik rij vol tegen de kist aan en sla ik voorover, ik val over mijn fiets heen en kom op mijn buik terecht zo'n drie meter verder.
Ik kreun en vloek van de pijn. Ik rol me op mijn rug en hef mijn hoofd een beetje op.
“Kan je niet uitkijken?!”¯ Roept de jongen me toe terwijl hij de kist nakijkt en met zijn vinger over de nieuwe krassen heen gaat.
“Ja, ik ben okee. Bedankt.”¯ Snauw ik terwijl ik opsta en mijn knieen afklop.
Ik kijk naar de jongen, bruine halflange haren die slordig langs zijn gezicht hangen, een donkergrijze spijkerbroek en een t-shirt. Hij ziet er jong uit, een paar jaar jonger dan mij.
Hij gromt wat naar me en klopt op de kist.
“Wie gaat er dan ook midden op de weg met een doodskist slepen?!”¯ Roept ik hem toe, ik pak een stuk steen en gooi het naar hem toe. “Luister je wel jochie?!”¯
Zodra de steen mijn hand verlaat, draait hij zijn hoofd naar me toe en vangt hij de steen op.
“Sorry. Het is een belangrijke kist. Heel duur geweest.”¯ Hij zucht. “Gaat het echt?”¯
Hij gebaart naar mijn broek die gescheurt is en dus ook mijn knieen die bloeden.
“Ja, bedankt.”¯ Grom ik, nog steeds boos. “En mijn fiets?”¯
Hij kijkt naar mijn fiets die voor de kist ligt, het voorwiel ziet er gehandicapt uit, maar voor de rest niks.
“Ik denk dat hij het wel overleeft.”¯ Hij steekt zijn hand uit. “Darren Shan.”¯
Ik kijk wantrouwig naar hem en pak zijn hand dan. “Lou Vapour.”¯
We schudden elkaars hand, en laten dan los, ik staar naar zijn nagels die er dik en onverzorgt uitzien.
“Woon je hier pas?”¯ Vraag ik, hij schudt zijn hoofd.
“Ik en mijn... Vader zijn op doorreis.”¯ Antwoord hij.
“En nu al iemand vermoord?”¯ Ik trek een wenkbrauw op en kijk naar de kist. Hij lacht.
“Pa handelt in grafkisten, daarom reizen we ook. Het is een soort speciaal hout. En ik moest voor onderdak gaan zoeken om dit ding neer te zetten.”¯
Ik knik en kijk naar de kist, hij ziet er niet erg speciaal uit.
“Mijn vriendin heeft een grote schuur... Misschien kan je hem daar zetten..”¯ Zeg ik, hij kijkt me aan.
“Zou dat mogen?”¯ Vraagt hij hoopvol, ik haal mijn schouders op en knik.
“En waar is je vader, Darren?”¯ Ik kijk hem aan en trek een wenkbrauw op, Darren word rood.
“Ehm.. Nog in de stad. Op zoek naar een hotel. Denk je dat als we niks vinden, we daar ook kunnen slapen?”¯ Hij kijkt me nieuwsgierig aan, mijn mond zakt open, de gedachte in die enge schuur te slapen maakt me bang. Maar misschien kunnen we zo een geintje met die Darren uithalen.
“Ja, natuurlijk. Moet ik je helpen met die kist?”¯ Ik kijk naar de kist die er wel zwaar uitziet.
“Als je wilt...”¯ Zegt hij, ik knik en loop naar mijn fiets.
“Ik was toch toe aan een nieuwe.”¯ Ik sleep hem naar de kant en laat hem daar liggen. “Rest in peace my friend.”¯
Ik grijns en pak een handvat. “Okee, tillen jochie.”¯
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.