FanFic.nl

Lou and the sheep.

Ch 6. Suck me, little vampire.

Om tien voor half drie komen we aan bij Elisa, die voor het raam staat, en uitkijkt waar ik blijf. Ze is natuurlijk heel erg bezorgt na het voorval van gisteren, wat niet meer dan logisch is.
Ik zwaai naar Elisa en grijns naar Darren. Ik kan niet geloven dat ik een wildvreemde jongen net het onderdak van haar schuur heb aangeboden.
Ik laat de kist los die met een klap op de grond terecht komt.
“Doe voorzichtig ermee, Lou! Mijn... Vaders inkomen hangt van dat ding af!”� Snauwt Darren, ik grijns en steek verontschuldigent mijn handen op.
Ik kijk naar de voordeur die openvliegt, en een boze Elisa het gazon oplaat.
“Waar denk je dat je mee bezig bent, Louise?! Ik heb me hier dood ongerust zitten maken om jou! En het enige waar jij aan denkt is... JEZELF!”� Ik staar naar de tierende Elisa en wacht tot ze stil is.
“Elisa, dit is Darren. Darren, Elisa.”� Darren knikt naar mijn boze vriendin en glimlacht.
“Ik heb Darren net aangereden. Hij en zijn vader zoeken onderdak en jullie schuur lijkt me prima.”� Zeg ik, opnieuw lijkt het op een vraag, maar het is er geen.
“In onze schuur? Met de spinnen en de ratten?”� Elisa zwijgt en lijkt te denken. “Mij best.”�
“De spinnen zijn geen probleem! En de ratten ook niet.”� Zegt Darren opgelucht en blij.
Ik kijk van mijn beste vriendin naar de vreemde jongen.

Het is laat in de avond, rond 10 uur. Darren en zijn vader, Meneer Crepsley, hebben plaats genomen in de schuur. Al heb ik zijn vader nog niet gezien.
Ik zit achter de computer met Elisa, op te zoeken wat dat schaap heeft kunnen vermoorden.
“Misschien kan hij helpen met de schapen.”� Zeg ik, Elisa vragend aankijkent.
“Misschien..”� “Hij blijft een week of twee. Ik denk niet dat je ouders het een probleem vinden.”� Elisa trekt een wenkbrauw op. “Nee, ik denk het niet.”�
Ik zwijg en staar naar een foto van een vampier. “Lijkt me vet als ze echt bestaan.”�
Elisa knikt en kijkt naar een paar andere foto's. Ze doet haar mond open als ze onderbroken word door de deurbel.
We kijken elkaar twijfelend aan, ik duw Elisa van haar stoel af richting de deur.
Voorzichtig loopt ze erheen, en opent ze hem.
Een man met een witte huid, diepe wallen en veel littekens staat voor de deur. Zijn oranje haar staat in een pluk op zijn hoofd en een groot litteken loopt dwars over zijn gezicht. Hij is gekleed in een rood gewaad en heeft een mager postuur.
“Goedenavond, Meneer Crepsley.”� Zegt hij, Elisa kijkt naar de man, verbijstert door zijn verschijning. Ik kom achter haar staan en glimlach.
“Ah, de vader van... Darren?”� Zeg ik, het valt me op hoe oud ik klink, de man knikt.
“Ik wilde jullie bedanken voor jullie... gastvrijheid. De hotels in de stad waren net iets te duur voor ons budget. En Darren wilt vast geen baantje erbij zoeken.”� Meneer Crepsley glimlacht, Elisa en ik staren zwijgend terug.
“Geen probleem.”� Zeg ik na enkele seconden. “Al doe ik het niet graag iemand aan om in die schuur te slapen.”�
Elisa en ik grinniken.
“Het is beter als de plekken waar we eerder hebben overnacht.”� Hoor ik Darren's stem van achter Mr. Crepsleys rug zeggen, ik glimlach.
“Okey. Ik zal jullie niet langer van wat jullie ook deden afhouden.”� Hij knikt naar ons en draait zich om. Elegant loopt hij de nacht tegenmoet.
Darren blijft achter en kijkt van mij naar Elisa.
“Ja, wat Men.. Pa zei. Bedant en zo.”� Hij glimlacht en loopt zijn, vader achterna.
“Ze hadden verschillende achternamen.”� Merk ik op terwijl ik de deur dichtsla.

“Schapen!”� Klaagt Darren terwijl hij naar het veld kijkt. “Alweer een schaap!”�
“Stel je niet aan, Darren! Het is beter dan die kleine beesten van eerder. Ik heb eigenlijk mensenbloed nodig. En jij ook!”� Meneer Crepsley kijkt zijn leerling streng aan.
“Ja. Nou, valt het niet op als er weer een schaap verdwijnt?”� Gromt Darren.
“Niet als jij hem niet weer leegzuigt, dwaas!”� Meneer Crepsley slaat Darren tegen zijn achterhoofd en klimt over het hek.
“Dat was U ook! Na twee weken geen bloed kon U zich ook niet inhouden!”� Snauwt Darren tegen zijn mentor die kwaad terug kijkt.
“Een zonde in al mijn jaren als vampier! Ik denk dat Ze me wel vergeven!”�
“Ik denk dat U hierdoor niet in het Paradijs komt.”� Grinnikt Darren, de gedachte dat Meneer Crepsley voor altijd op deze wereld door zou moeten brengen amuseert hem.

Reacties: