Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Süchtig {Complete} » Deel 4 Not like the other girls – The Rasmus
Süchtig {Complete}
Deel 4 Not like the other girls – The Rasmus
Bill:
Bomen flitsen voorbij, het landschap is net een grote waas. Het kan me niets schelen. Waar we zijn? Ik zou het niet weten, het is overal hetzelfde. We geven een interview waarin we ontkennen dat we een liefdesleven hebben en zwijgen over het komende album en dan nog een fotoshoot. Ik wordt er gek van, hebben de fans dan nooit genoeg foto’s van ons? Vervolg nog een concert met gillende fans.
Fans die mij willen. Of ze willen een van de andere bandleden. Ik wil alleen haar.
Hard bijt ik op mijn lip maar kan niet tegen houden dat er een traan over mijn wang glijd. Ik veeg hem snel weg, voordat de jongens hem zien. Op het moment dat de traan in mijn trui verdwijnt herinner ik me weer dat de jongens me toch wel met rust laten. Ik heb al vijf dagen niet naar haar kunnen kijken en ben op het zachts uitgedrukt nogal lichtgeraakt. Toen Georg gister vroeg of ik echt geen wijf was, omdat ik alle symptomen van de maand vertoonde, liep dat uit op een enorme ruzie. Ik blaas mijn adem over mijn droge lippen en bedwing de behoefte om te huilen.
Ik voel me zo leeg van binnen. Natuurlijk voel ik me kut over die ruzie van gister, maar ik weet zeker dat dit gevoel met haar te maken heeft.
Zachtjes vervloek ik mezelf nogmaals. Waarom had ik verdomme die ontvanger nou in die andere tas gedaan? Aangezien we morgen een weekje vakantie hebben en we laatst vlakbij huis waren hebben we alvast wat spullen thuis gedumpt. En welke grote hersenloze idioot heeft die vervloekte ontvanger in de tas gelaten die thuis bleef? Ik natuurlijk. Shit zooi. Ik ril van woede en voel dan die verschrikkelijke machteloosheid als een deken over me heen vallen. Ik kruip nog wat dichter in mijn stoel en tegen het raam aan. Ik bega bijna van nieuwsgierigheid, in een week kan veel veranderen. Hoe zou het met haar gaan? Ik hoop beter dan met mij.
Ik recht mijn schouders, alles wird gut. Ooit word het weer als eerst, als zij bij me is. Nog even sterk zijn, later wordt alles weer goed. Het word zelfs nog beter. Nog beter dan voor dat grapje. Beter dan voor die camera. Nu vervloek ik deze tijd, maar ooit zou ik er op terug kijken en blij zijn. Me niet kunnen voorstellen hoe het zonder die camera gelopen zou zijn. Ik zou die ontvanger en camera, die ik nu nog zo vervloek, de hemel in prijzen.
Een voorzichtige glimlach verschijnt op mijn gezicht. Wanneer heb ik voor het laatst gelachen? Het is zo’n een tijd geleden dat ik huilend van het lachen over de grond heb gerold. Ik kan me wel herinneren wanneer. De verschrikkelijke lol die we gehad hebben met dat cameraatje. We hebben hem uiteindelijk gekocht. Twee maanden vol spanning hadden we moeten wachten maar toen was hij er toch. We hebben hem een week niet aan geraakt omdat we niet wisten wat we er mee moesten doen. We moesten een meesterlijke grap uithalen om mee te beginnen. Ik weet nog goed wat we toen gedaan hadden. We hadden twee totaal vreemde mensen een uitnodiging gestuurd. Wat we precies allemaal geschreven hadden geen idee, maar het ging er om dat ze naar het dak moesten komen. Daar hadden we, heel romantisch, een gedekte tafel neer gezet. Het plaatsen van de camera was een groter probleem geweest. Al bellend -iemand moest beneden blijven om op de tv te kijken hoe we het beste beeld hadden- hadden we hem toch weten te plaatsen. De avond kwam en we zaten met z’n vieren voor de buis geclusterd. Wonder boven wonder kwamen de twee uitverkorenen beide naar boven. Ze gingen aan tafel zitten, na even verbaast gepraat te hebben. Ze tilde de schaal die het eten verborg omhoog en die gezichten. Toen heb ik zo hard gelachen! We hadden geen eten maar een doosje condooms onder de schaal geplaatst. Serieus, die gezichten vergeet ik nooit meer, het meisje dacht dat de jongen een goedkope truck met haar uithaalde en sloeg de jongen met de vlakke hand in het gezicht voordat ze uit beeld stormde. Ik moet weer grinniken bij de gedachten. Wat een geweldige grap was dat geweest. En al die keren daarna, dat we elkaar bespioneerde of de camera op onze kamer deur hebben geplakt en vervolgens een heftige neukpartij hebben nagebootst. De koppen van de mensen die voorbij liepen. Onbetaalbaar! Ja, het was een leuke tijd geweest. Toen heb ik voor het laatst gelachen, die periode… De eerste twee maanden dat we die camera gehad hebben heb ik even veel gelachen als in een heel jaar. Maar aan alle leuke dingen komt een eind. Zo ook aan de camera, langzaam aan werd het minder leuk. We werden nerveus, allemaal waren we constant op onze hoede, bang dat we gefilmd werden. Zodra David door kreeg waarom we zo raar deden heeft hij ons voorgesteld die camera weg te doen. Het belemmerde onze prestaties zei hij. We wisten dat hij gelijk had, door die constante zenuwen vergat ik mijn teksten en zong ik soms volledige stukken naast de toon. Gustav kon zijn ritme in het drummen niet meer vinden en Tom en Georg speelde totaal uit de maat.
We besloten een laatste grap uit te halen. We konden die camera namelijk niet zomaar weg gooien. We zouden de camera op een poster te plakken die we bij het eerst volgende concert zouden verkopen. Gewoon om te kijken waar die zou belanden. We zouden even kijken en daarna de ontvanger opbergen.
Ik bijt op mijn lip. Dat concert was in Nederland geweest. Als gekken waren we die avond naar het hotel gegaan om te kijken wat er te zien was. Het beeld was enkel zwart geweest. We dachten allemaal dat de camera waarschijnlijk kapot was gegaan. We waren druk in discussie over hoe zonde het wel niet was toen David onze kamer in kwam rennen. Waar waren we? We moesten vertrekken. In alle haast had ik de ontvanger maar in mijn tas gedaan. Drie dagen later kwam ik hem weer tegen. Gewoon voor de zekerheid had ik hem nog even getest. Om te kijken of hij wel echt kapot was. Dat was de eerste keer dat ik haar zag. Ze was zo mooi geweest…
Midden in een rommelige kamer zat zij. Met haar witte haren waarin een blauwe pluk was geverfd. Ze had een dezelfde kleur blauwe skinny jeans aan gehad en met een grote koptelefoon had ze mee gezongen met de liedjes die ze luisterde.
Ik was gewoon meteen gefascineerd geweest. Ze zag er zo mooi uit, zo anders.
Zuchtend leg ik mijn hoofd in mijn armen, dat was het moment geweest. Het begin van mijn obsessie.
Reacties:
...dit stuk is vreselijk grappig en heel erg zielig/awh-ig tegelijkertijd. o.o