FanFic.nl

De Bezetting [sa]

De Bezetting [sa]

Tessa pov.

Vroeger zat ik uren op de stoel bij opa
Hij vertelde me dan altijd een verhaal
Of we gingen samen naar de golven kijken
En de mensen kenden opa allemaal

Ja ik weet nog hoe we konden blijven lachen
Om een hondje dat daar speelde op het strand
En dat zomaar naar de golven ging staan blaffen
Of wou vechten met een weggewaaide krant

En zo liepen we vaak zonder wat te zeggen lange einden heel gezellig hand in hand
en dan keek ik om en zag mijn kleine voeten naast mijn opa's grote stappen in het zand

Maar nu loop ik in mijn eentje want m'n opa loopt niet mee
En ik breng m'n kleine tranen naar die hele grote zee
Ik zie nog m'n opa liggen als een stille witte pop
Opa sloot voorgoed zijn ogen en hij slaat ze nooit meer op

Maar nu loop ik in mijn eentje want m'n opa loopt niet mee
En ik breng m'n kleine tranen naar die hele grote zee
Ik zie nog m'n opa liggen als een stille witte pop
Opa sloot voorgoed zijn ogen en hij slaat ze nooit meer op

Duizend vogels woelden over opa's stappen
't zijn alleen mijn eigen voeten die daar staan
Maar ik ken nog zijn verhalen en zijn grappen
en ik weet nog wat ik met hem heb gedaan

En zo is opa toch een beetje blijven leven want herinneringen raak je nooit meer kwijt
En hij heeft me zoveel goede raad gegeven dus hij blijft gewoon mijn opa voor altijd.

En zo liepen we vaak zonder veel te zeggen lange einden heel gezellig hand in hand
en dan keek ik om en zag mijn kleine voeten naast mijn opa's grote stappen in het zand

Maar nu loop ik in m'n eentje want m'n opa loopt niet mee
En ik breng m'n kleine tranen naar die hele grote zee
Ik zie nog mijn opa liggen als een stille witte pop
Opa sloot voorgoed z'n ogen en hij slaat ze nooit meer op

Maar nu loop ik in m'n eentje want m'n opa loopt niet mee
En ik breng m'n kleine tranen naar die hele grote zee
Ik zie nog m'n opa liggen als een stille witte pop
Opa sloot voorgoed zijn ogen en hij slaat ze nooit meer op

De waarheid spreekt, Damien en ik, wij liepen altijd samen, hand in hand, over het strand. Één seconde heeft het kapot gemaakt, de seconde dat hij niet uitkeek en een auto hem schepte. Mijn ogen vullen met tranen. Het gebeurde recht voor mijn ogen, ik ben dagen mijn kamer niet uitgeweest, alleen voor de begrafenis. Mijn hart was gebroken en samen met Damien het graf ingegaan. Ik begin te schreeuwen. ,,Damien! Damien!’’ in de verte staat een rots, ‘onze’ rots. We kwamen er altijd, onze eerste zoen was op die rots.
De kracht heb ik uit mijn armen gehuild, maar heb lukt me nog om erop te klimmen. Het uitzicht is prachtig, maar ik zak uitgeput door mijn knieën. Tranen vloeiend nog steeds hevig uit mijn ogen, maar zonder geluid. De gedachtes aan Damien doen pijn, de wonden zijn nog niet geheeld en het zout van de zee zorgt voor extra pijn. Ik wil de pijn niet meer voelen. Van mij is sowieso niet veel meer over. Ik had het mensen beloofd, maar iedere belofte die Damien sprak is hij ook niet nagekomen. We zouden samen voor altijd zijn. Nou mooi niet dus. Wel tot de dood ons scheidt, maar die krijgt ons ook weer samen. Samen in de hemel voor eeuwig.

Bill pov.
Het concert begint zo, iedereen is aan het stressen. Snappen ze dan niet, dat als je strest het alleen maar slechter gaat? Ik loop het concertgebouw uit met een zonnebril en een oude lulle petje op. Er staan Nederlandse fans voor het gebouw te wachten, maar gelukkig is dat niet de enige uitgang van dit terrein. Het zit hier dichtbij, het winkelcentrum. Dat is mooi, ik moet nog een nieuwe riem hebben. Tot hoe laat zijn die winkels hier open? Het is namelijk al redelijk donker. De sterren staan al aan de hemel te fonkelen. Prachtig. Ze zeggen dat als je de sterren ziet, ze al niet meer bestaan. Wat op zich jammer is, het zijn de mooiste en fascinerendste dingen die bestaan. Ik leg mijn hoofd in mijn nek en kijk naar de ster die boven mijn hoofd staat of beter gezegd, stond. hij heeft een onbekende glans om zich heen.

Unknown pov.
De jongen begint te stralen, hij dreigt om te vallen, maar hersteld zicht goed. In zijn ogen staat dezelfde gloed. Zonder ergens nog van op te kijken, rent hij in een aardig tempo weg. Op weg naar het strand.

Bill pov.
Mijn benen rennen, maar ik wil niet mee. Ik weet niet waar heen en ik voel me vaag. Het lijkt alsof ik geen controle meer heb over mijn lichaam. Mijn benen rennen, maar ik wil niet mee.
Ik ren langs winkels, krotten, villa’s, duinen, cafés en verminder vaart wanneer ik bij een rots kom.

Tessa pov.
Dit wil ik niet meer, het is gedaan! Ik ga naar de rand van de rots en spreid mijn armen zoals ik de titanic. Ik wil vliegen, loop naar achter voor een aanloopje.

Bill pov.
Spontaan begin ik met zingen.

‘’ich schrei in die Nacht für dich
lass' mich nicht im Stich
Spring nicht
Die Lichter fangen dich nicht
sie betrügen dich
spring nicht
erinner dich
an dich und mich
die Welt da unten zählt nicht
bitte spring nicht’’

Daarna val ik neer in het warme zand.

Tessa pov.
Een aanloop, maar ik word tegengehouden door een stem die tegen me zingt. Ik heb het vage vermoeden dat het Damien is, maar dat kan niet, hij is dood. Daarna hoor ik een plof. Ik ga van de rost af en kijk waar het vandaan komt. Het is een jongen die in het zand ligt. Hij gloeit helemaal en staat weer langzaam op.
,,Tessa, blijf hier, spring niet. Ik ben er, ik ben hier. Deze jongen, ik blijf in zijn lichaam en jou hart. Hij zal goed voor je zorgen, liefje.’’ Hij komt op me af en zoent me. Een zoen die alleen Damien me kan geven. Langzaam verdwijnt de gloed en de jongen opent zijn ogen. Als hij ziet dat hij met me aan het zoenen is, laat hij me verschrikt los.

Bill pov.
Waar ben ik mee bezig, wie is dat meisje.
,,Dat is Tessa, zorg goed voor haar, ze is een engel.’’ Zegt een stem in mijn hoofd. Ik geloof het, ze is prachtig.
,, Bescherm haar goed, met je leven. zij is het Bill, zij.’’
,,Damien?’’ vraagt ze me.
,,Nee, Bill. Kom je mee,’’ ik steek mijn hand naar haar uit.

Reacties: