FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

23.

Bill
Heb je ooit een sneeuwbal gemaakt zonder handschoenen? De eerste paar tellen is het pijnlijk koud, dan begint je huid te gloeien, en vervolgens dringt de kou zo diep door dat je vingers volledig gevoelloos worden. Dat heb ik nu, maar over mijn hele lijf.
Ik hou nog van hem, en dat maakt het zoveel moeilijker om hem te haten. Ik kan hem niet aankijken zonder de aandrang te voelen om hem ofwel te kussen, ofwel mijn vuist in zijn gezicht te planten. En het feit dat hij als een geslagen hondje door het huis sluipt en zich steeds woordeloos probeert te verontschuldigen helpt ook niet. Dit kan ik hem niet vergeven. Ik kan niet verdergaan met mijn leven alsof er niets gebeurd is.
Ik ben terug bij af, terug in de put waar hij me weken geleden uit redde. Het enige verschil is dat ik mijn gevoelens niet meer krampachtig voor hem geheim moet houden, maar ik weet niet of dat zoveel beter is. We zien het, elke keer als we elkaar toevallig aankijken zien we het in elkaars ogen. Wat wij hadden, elke zoen, elke knuffel, elke belofte. En nog meer. Schaamte? Ik geloofde echt dat hij van me hield zoals ik van hem, maar nu begin ik te twijfelen. Misschien zag ik echt alleen wat ik wilde zien. Misschien was ik voor Tom nooit iets anders dan een broer. En nu zelfs dat niet meer.
Het is nu twee weken geleden sinds die nacht en ik heb geen woord meer tegen hem gezegd. Vanavond vertrekken we op een nieuwe tour doorheen Europa, en ‘ik kauw nog liever mijn eigen arm af’ is te zacht uitgedrukt. Moet ik echt drie maanden op één bus leven met hem, mijn tweelingbroer die net onze geheime incestueuze relatie heeft verbroken? Ik heb hem twee weken lang zo goed als het ging ontweken en genegeerd, er alles aan gedaan om te voorkomen dat hij me ziet huilen.
Als ik doe alsof ik alleen maar kwaad ben, gaat het misschien over. Als ik niet laat merken dat ik nog steeds met alles wat mij rest van een hart naar hem verlang, vergeet hij het misschien. Dan kan ik weer naar het punt waar ik vandaan kom, van stiekem naar hem kijken en mezelf in slaap huilen met zijn gezicht op mijn netvlies.
Een deel van mij wil met hem praten, kijken of er nog een kans is, of hij toch nog van me houdt. Maar mijn andere helft houdt me tegen. Niet alleen heeft hij me tot in het diepste van mijn ziel gekwetst, hij heeft gelijk ook. Ik begrijp waarom hij het gedaan heeft. Maar begrijpen is niet hetzelfde als aanvaarden, en ik kan niet aanvaarden dat ik Tom nu als broer én als liefje kwijt ben.
‘Ben je klaar met pakken?’ Ik reageer niet, grijp een volgende stapel t-shirts en prop ze in een leeg hoekje van de koffer. Wat moest ik nog halen? Toilettas, juist. In het passeren bots ik met opzet tegen zijn schouder aan, hij laat het gebeuren. Eenmaal uit het zicht leg ik stiekem mijn hand op de plek, zoek een restje van zijn warmte.
Lukraak mik ik mijn make-up, stijltang, shampoo, tandpasta, scheerspullen en wat ik verder nodig kan hebben in de tas. Driftig trek ik het badkamerkastje open, reageer me af op alles om me heen. Natuurlijk te heftig, zoals altijd. Een doos aspirine, een deodorant en een pot gel donderen van de plank in de wastafel. De pot gel ketst af en valt open op de grond.
‘Fuck!’ Met een handdoek veeg ik de plakkerige lichtblauwe blubber van de tegels, draai het besmeurde deksel weer op de nu nog amper halfvolle pot en mik het zaakje in de tas. De handdoek draai ik op een bolletje en mik hem in een hoek.
Achter de deur zie ik iets blinken, een pincet. Blijkbaar ook gevallen. En op het moment dat ik me buk om het ding op te rapen, duwt Tom natuurlijk de deur open.
‘Bill, heb jij...’ Bonk.
‘Auw! Godver…’ Oh, juist ja, ik praat niet tegen hem.
‘Oh shit! Sorry! Gaat het?’ Meteen staat hij bezorgd naast me. Ik omklem met beide handen mijn rinkelende schedeldak en tel de tekenfilmvogeltjes die rond mijn kop fladderen. Blijkbaar heb ik een klap van de klink gekregen, en ik staar het schuldige meubelstuk dan ook zo kwaad mogelijk aan. Alles om interactie met Tom te voorkomen.
‘Bill, zeg nou iets. Heb je door die klap een stuk van je tong gebeten?’ Ik gebaar met mijn hand dat het wel goed is en buig me weer naar het kastje, zoek de rest van mijn spullen.
‘Toe nou, ik wil alleen maar helpen,’ mompelt hij stil. Zijn hand op mijn schouder. Mijn ene arm blijft halverwege de kast en de tas hangen, de vingers van de andere grijpen zich vast aan de rand van de wastafel. Hij trekt mijn hoofd wat omlaag en voelt voorzichtig aan de gloeiende buil.
‘Pijn?’ Ik knik onwillig en gebruik al mijn zelfbeheersing om hem niet aan te kijken. Als hij er zacht op drukt sis ik toch even.
‘Sorry.’ Zijn vingers laten mijn haar los en zonder nadenken kijk ik op. Mijn blik blijft onmiddellijk in zijn ogen haken, alsof er magneten achter zijn pupillen zitten. Zijn handen stoppen ook middenin een beweging, zakken dan aarzelend omlaag tot ze steun vinden op mijn hals. Een vragende trek in zijn gezicht, zijn mond een klein stukje open, ik voel de warmte van zijn lijf afstralen. Alsof er iemand aan hem trekt, helt hij langzaam naar me toe...
‘Klootzak,’ zeg ik vlakaf, mijn eerste woord in twee weken rechtstreeks naar hem gericht. Hij knippert met zijn ogen, trekt zijn handen weg alsof hij gebeten is. Met mijn toilettas tegen mijn borst gedrukt been ik de badkamer uit, het water staat al in mijn ogen. En niet alleen door de pijn van die buil.

Als al mijn koffers eindelijk in de buik van de bus zitten, kruip ik zelf het trapje op. Georg en Gustav begroeten me met een halfslachtige zwaai en buigen zich dan weer over hun laptopschermen. Op lege momenten zoals deze komt de nerd in hen naar boven en gamen ze zich uren aan een stuk te pletter.
Tom plaagt Gustav dat hij binnenkort twee brillen moet dragen als hij zo dicht op het scherm blijft zitten, maar de drummer wuift hem geërgerd weg. Grinnikend draait Tom zich naar Georg en vangt een glimp van mijn gezicht op. Meteen verdwijnt zijn lach. Ik geef hem mijn meest giftige blik en been vervolgens naar het slaapgedeelte, schop mijn schoenen uit en kruip onder mijn dekens met Green Day diep in mijn oren.
Tegen de tijd dat de andere drie ook hun bed opzoeken, doe ik alsof ik slaap. Tom mompelt goeienacht en klimt op het stapelbed boven me. Ik zie de matrashemel doorbuigen waar hij ligt, en meteen weet ik dat ik vannacht niet zal slapen.

Voor Nadezh, omdat ze eindelijk terug is! ^^

Reacties: