Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 2
Run Away Star
Hoofdstuk 2
Ik houd mijn handen onder de kraan en ga met water over mijn gezicht. Plots voel ik een hand op mijn rug. Geschrokken draai ik me om. Joachim, wat doe jij hier? roep ik, mijn toon is een mengeling van vreugde en angst. Wat als hij Bill ziet? Ik kom je halen. Oh. zeg ik en verdwijn dan met mijn kleren in mijn inloopkast. Snel trek ik mijn jeans en jurkje aan en mijn ballerinas en kijk snel in de grote spiegel die verborgen is achter al mijn kleren. Ziet er goed uit. glunder ik zacht. Plots staat Joachim naast me. Ziet er inderdaad goed uit. lacht hij en slaat zijn armen om mijn middel. Kom, we gaan. Ik knik en pak zijn hand. Samen klauteren we het trapje af. Je weet dat je ook bij mij thuis mag slapen, hé. moppert hij als hij het stof van zijn handen veegt. Ik knik weer en loop stilletjes achter hem aan. Neem je jas mee, we zullen laat terug zijn. Ik neem mijn jas van de kapstok en trek die aan. Ik moet om half 10 terug zijn. Ik heb nog huiswerk. Hij kijkt me even aan en lacht dan. Je maakt toch een grapje hé? Ik schud mijn hoofd. Sorry lieverd. Hij haalt zijn schouders op en opent de voordeur. Ik kijk achter me en zie de gekwelde blik op Bills gezicht. Dan loop ik naar buiten en trek ik de deur achter me dicht.
Elle, wat zie je er goed uit. Je bent gebruind deze zomer. Ik lach naar Jerry, Joachims beste vriend. Dank je. fluister ik en knijp even in Joachims hand. Ik heb het niet zo op zijn vrienden. Wil je iets drinken? fluistert hij in mijn oor als hij mijn jas uittrekt. Heb je limonade? vraag ik. Ik kan niet goed tegen alcohol dus neem ik iets onschuldig. Na enkele ogenblikken brengt hij me een glas oranje limonade. Ik neem een slok maar merk dat dit niet de gewoonlijke limonade is die Joachim altijd aan zijn zusje geeft. Het smaakt anders. Joachim drukt een zachte kus op mijn voorhoofd. Het is je verbeelding maar, lieverd. Ik draai me om in zijn armen en druk een kus op zijn lippen. Ik neem nog enkele slokken en richt mijn aandacht dan op Jerry. Ik zie hem bezig met een wit zakje. Wat doet hij? vraag ik als Joachim ziet dat ik naar Jerry kijk. Let maar niet op hem. Drink je drinken maar op. We gaan hier zo meteen weg. Ik knik en kap de rest van mijn glas in mijn mond. Brave meid. zegt hij dan en trekt me recht. Gaan we niet weg? vraag ik ongerust als we niet naar de voordeur maar naar de hal gaan. We gaan ook weg. Uit de woonkamer. Zo meteen houdt Jerry daar een feest en ik weet dat je niet graag met zijn vrienden omgaat. Ik glimlach. Wat is hij toch een lieverd. Ik volg hem naar zijn kamer en ga op zijn bureaustoel zitten. Wat wil je doen tot half 10? vraag ik als hij op bed zit. Kom eens hier. wenkt hij me. Ik sta recht en loop naar hem toe. Dan nestel ik me in zijn armen en kus ik hem. Zacht gaat zijn vinger langs mijn wang en rust hij bij mijn nek. Ik kan niet meer wachten. fluistert hij zacht en ik voel iets in mijn rug prikken.
Verontwaardigd sta ik recht. Je weet dat ik er nog niet klaar voor ben! roep ik, tranen staan in mijn ogen. Hij vliegt recht en drukt me tegen de muur, zijn handen knellen mijn keel af. Of je gaat met mij naar bed, of je sterft hier en nu. Tranen lopen over mijn wangen en over zijn handen. Ik voel mijn hoofd kloppen en mijn laatste lucht opgeraken. Dan begin ik in het rond te trappen en laat hij me plots los. Slet. roept hij kwaad maar ik loop allang naar beneden, het huis uit. In mijn haast pak ik mijn jas mee en duw Jerry per ongeluk van zijn stoel. Na 7 straten beklaag ik mijn slechte conditie. Maar Joachim zal niet achter me aankomen. Hij durft zijn nederlaag toch niet toe te geven. Langzaamaan begin ik al Joachims slechte kantjes te zien. Zijn machogedrag, zijn bezitterigheid, zijn slechte vrienden. Huilend en bevend laat ik me aan de rand van het bos tegen een boom vallen. Luide snikken verlaten mijn mond. Ik draai me om, naar de enige lichtbron in de buurt, mijn huis. Ik veeg mijn tranen en uitgelopen mascara weg en sta dan recht. Met tegenzin bewandel ik het smalle bospad en luister ik naar de kleine kiezelsteentjes die wegrollen als op erop ga staan. Het is te stil in het bos. Ik bel aan, wacht tot Bill opendoet maar merk dat hij niet open doet. Natuurlijk. Het is nog maar 7 uur en hij mocht niet opendoen voor vreemden. Nee, hij mocht voor niemand open doen. Ik loop naar de achterkant van mijn huis en grijp de klimop stevig vast. Dan klauter ik naar boven, waar het raam van mams kamer openstaat en laat ik me binnen vallen. Dat maakt zon lawaai dat Bill meteen naar hier gerend komt. Oh, ben jij het maar. zegt hij opgelucht. Ik grom en sta dan recht, zonder een greintje pijn te laten zien.
Zin in een film? Of in een ijsje? grinnikt hij. Nee. zeg ik mokkig terug en loop hem voorbij. Ook hallo mevrouw zonnestraal. Ik vroeg alleen maar wat hoor. Ik sta stil en draai me om. Heb ik jou toestemming gegeven te praten? Mislukte strandjanet. Weer draai ik me om en been naar het zolderluik. Die trek ik brut naar beneden en klauter het trapje op. Als ik voorbij mijn bureau kom, grijp ik mijn pyjamabroek en trek mijn jeans uit. Ik laat me op bed vallen, trek mijn pyjamabroek aan en sla het deken om me heen. Gaat het wel? hoor ik Bill ongerust vragen. Ik kijk op en zie Bills gezicht uit het luik steken. Ga weg. Ik wil je rotkop niet meer zien. Dan trek ik het deken helemaal over me heen.
Reacties:
Mislukte strandjanet.
HEERLIJK. _o_
Die ga ik onthouden en stiekem zelf ook ooit een keer gebruiken, if you don't mind.
En hoewel dit verhaal eigenlijk stiekem een beetje snel gaat en (eventjes toegeven) toch ook een beetje cliché is, vind ik het reuzeleuk en ga ik ook echt de rest helemaal lezen. ^-^
Ãâ OOOOOOOO... Bill hééft geen rotkop!
En de manegehouder heeft Bill ook een keer een strandjanet genoemd, en toen werd ik boos op hem, en toen heeft hij het niet meer gedaan... Maar het gaat maar om het woord eigenlijk -_-
Snel verder! xx
tsss, Bill heeft jou niks misdaan hoor!